Aan het einde van de avond raakte ik in gesprek met partycrashers. Ze hadden het goed gedaan. Ook een naamkaartje aan een koortje, zelf geschreven in plaats van getypt, en een losse air, net als de rest van het gezelschap.
Nadat we eruit gezet waren, was er geen twijfel over mogelijk, we moesten door. En wel naar Arti. We stonden in de grote hal even te wachten op de rest. Maar op het moment dat zij de drempel overstapten zagen ze het niet meer zitten. Verkeerde sfeer.
J, een type dat net twaalf jaar in Spanje had gewoond, daar een kasteel exploiteerde, duizend ideeën in een minuut, onderwijzer, barman, surfer en oorlogsfotograaf, sprak ze streng toe. 'We gaan niet het geluk najagen. Het moet naar ons toekomen.'
De groep draaide zich als één man om en verdween.
Ik twijfelde een moment, maar bleef toch achter om te zien wie er gelijk zou krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten