Van wie is die eigenlijk?

Een vol verjaardagsfeestje met meer kinderen dan volwassenen. Ik zit aan een tafel met mensen uit de MAX-doelgroep. Als de taart en het weer besproken zijn, blijkt het toch lastig de boel op gang te houden.
Stijn vangt de aandacht. Een streng aandoende vrouw vraagt:
'Hoe oud is hij?' en kijkt vorsend naar mij.
'Geen idee,' antwoord ik vriendelijk.
De vrouw verstart. Omdat ze me blijft aankijken doe ik haar een plezier.
'Een jaar of tien, toch Stijn?'
Stijn knikt instemmend. Hij heeft zijn mond vol.
'Ik vergeet het telkens,' glimlach ik naar de tang.

Plotseling is mijn rol als smalltalker voorbij. Er worden andere lichaamsbewegingen gemaakt, en die zijn allemaal in een van mij afwaartse richting. Dus complimenteer ik Stijn nog even moederlijk met het feit dat hij goed heeft onthouden dat hij niet met volle mond mag praten.
Het werd een heel rustig feestje.

Tuin, een hele grote!

M. belt en spreekt mijn voicemail in. We hebben een afspraak vanavond, maar J kan niet, dus stelt K voor het op te schuiven. M belt om te vertellen dat het haar ook beter uitkomt omdat zij nu hulp heeft van haar ouders om de tuin te doen.
Het is even stil. Ze laat haar eigen woorden tot zich doordringen. Dan kan ik niets meer verstaan door haar klaterende lach.
Ik kan me ongeveer voorstellen wat ze allemaal zegt. M heeft namelijk alleen een randje terras om haar huis, waar wat potten op staan. Hier en daar heeft ze een plant in de aarde weten te wurmen. En haar ouders komen helpen. Dat scheelt weer minstens vijf middagen werk. Schater. Schater.

Bloemetjes. Blauw.

Er moet iets gebeuren. Dat betekent dat ik dit nu niet mag doen, maar mijn verhaal uit mijn computer moet trekken en dat gewoon afmaken. Gewoon.
In plaats daarvan volg ik de uitslagen, maak me druk over de waarschijnlijke consequenties, zet ik koffie, en nog eens en nog eens, bedenk ik dat ik ook nog een laatste factuur moet sturen, al helemaal geen zin in, en vraag ik me ernstig af of ik mezelf buiten de samenleving plaats met de outfit die ik aanheb.

Door de kastenactie ontdekte ik een hippiebroek. Daar kan men niet omheen. Ook ik niet. Toch weet ik niet of dat gunstig is met deze ik-moet-wat-voorstellen-in-deze-wereld-stemming. Past daar een wijde fel blauw gekleurde bloemenbroek bij, is de vraag. Zoals het leest ziet het er ook uit. Het staat me goed, dat is het verontrustende.
Te laat geboren. Daar gaan we weer. Er is ook altijd wat. 

Grote opruiming

Met mijn bureau beladen met stapels shirts is het lastig typen. Toch moet het even zo. Het is de verschuiving winter-zomertoestand. Men verzekert mij dat dit een goed teken is. Kasten opruimen is opruiming in je hoofd. Ruimte maken voor nieuwe plannen. Een nieuw leven. Een nieuw begin.

Ik heb daar geen kasten voor nodig.
A & ik zijn de afgelopen weken overtuigd geraakt van het feit dat wij het over de grens te zoeken hebben. Landgoed te koop voor een bedrag waar je in Amsterdam zo'n 50m2 voor krijgt.

Ook is mijn redactieopdracht afgelopen, dan raak ik automatisch in een staat van waarheen waarvoor. En dan heb ik het niet te zoeken op de site vakantieaanbiedingen, al is die verleiding groot.

Terug naar de kern. Op zoek naar een parttime klus zodat ik alle aandacht aan het schrijven kan geven. Zo simpel is het. En dat binnen drie minuten. Die kastwissel is totaal overbodig.

Nu ga ik met een grote greep al die zomerkleren in mijn kast proppen. En dan aan het werk. Het echte.

Juiste plek, juiste beeld

W. wil armbandjes, kettinkjes en ander mooi spul. Of ik, als vrouw, hem van advies wil dienen. Dat wil ik, als vrouw, maar al te graag. Alles wat glimt en glanst heeft mijn interesse. Ik heb het ultieme adres. Een winkel die van voor naar achter is volgestouwd met sieraden en beelden en andere overbodigheid.
W. springt rond als een kind in een ouderwetse snoepwinkel. Zijn motoriek wordt snel en haastig. Gretig kikkert hij heen en weer en moet ik alles wat hij omhangt bekijken en van commentaar voorzien.

Hij rekent twee kettingen en vijf armbandjes af. Tot zijn spijt zijn de ring en oorbel niet gelukt. Naast mijn adviesrol vond ik nog de tijd om zeven armbanden te kopen. Missie geslaagd.
Nog voordat ik mezelf kan berispen op nutteloos verkwistend gedrag (mijn sieradenkist bulkt van de  glitters en glimmers, binnenkort verhuizen om ze allemaal tot hun recht te laten komen), lopen we richting uitgang en kijk ik toevallig naar de kast die achter de deur verscholen staat.

Daar staat hij. Het ultieme beeldje. Voor A.
Het heeft precies datgene in zich wat hij zelf is. Liefde en kracht. Die kracht is stevig. Niet mis te verstaan. Maar daaronder of daaromheen die andere laag. En die is zo totaal omvattend dat ik me helemaal niet meer druk kan maken over al die glans en schijn die ik gekocht heb. Randgedoe.
Het beeld stond geduldig te wachten. Nu kon ik het hem teruggeven. Mijn beeld van hem. Zodat hij weet dat ik weet dat hij weet dat wij weten dat wij, hij en ik en nog eens wij en alles en meer.

Forenzen

Woensdag, 08.15 uur. Bericht door de intercom:

'Door een vergissing van de machinist zijn wij het station Diemen voorbijgereden. Excuses voor het ongemak.'

Daar wordt bijna de hele trein vrolijk van. Bijna...

Jee

Hoe langer ik naar J kijk hoe meer zij een stripfiguurtje wordt.

Dat was een hele betekenis die ik in concept had opgeslagen. Maar nu blijkt dat haar vriend, die al zo'n 20 jaar kijk op de zaak heeft, er hetzelfde over denkt, durf ik, lafbek, het ook wel aan.

J heeft een expressief hoofd. Daar hangen lange haren aan.
Daar komen goede, maar vaak ook verwarrende teksten uit. Die zijn zeker heel goed te volgen voor iemand met dezelfde gedachtenstructuur. Dat heeft jammer genoeg niet iedereen. 
Het lachen wat ze doet is zeer aanstekelijk. En als ze verontwaardigd is, zie je de grond onder haar bewegen.

Maar de motoriek... de motoriek... die moet je zien.
Filmpje volgt.