08-01-2016

Volgende keer maar weer eindeloos uitstellen

Een niet weg te krijgen griep werd zo prominent omdat er oorpijn bijkwam, dat ik eens op de symptomen van een acute bronchitis keek. Jawel hoor, alle symptomen. Het inloopspreekuur haalde ik nog. Of ik bezwaar had tegen een arts in opleiding. Had ik niet. Als het maar snel zou gaan.

De arts boorde de thermometer te ver mijn oor in. Ik maakte me meteen zorgen over het andere. Dat ging goed. Maar de spatel duwde hij te diep in mijn keel zodat ik hem bijna onderkotste. Ik bleef vriendelijk. Hij ook. Al werd hij steeds roder.

En er was niets aan de hand. Al gedurende het onderzoek voelde ik me een hypochonder, maar hem vertellen dat ik eerder te laat dan te vroeg bij een arts zit zou, vreesde ik, niet geheel geloofwaardig overkomen, al hoefde hij alleen maar even in mijn status te kijken.

Er was niets ernstigs aan de hand, maar hij stuurde me wel naar de assistent om mijn oren te laten uitspuiten. Hij kon niet zien of ik een oorontsteking had. De assistent probeerde en probeerde, maar kreeg niets voor elkaar. Of ik maar volgende week terug wilde komen. Dan zou alles anders gaan. 

Geen opmerkingen: