Dringend advies

Een oude man zit op een muurtje, grote boodschappentas op de grond. Ik loop langs en ga toch weer terug. Hij wil inderdaad graag geholpen worden. Hij woont aan het einde van de straat. Ik moet halverwege bij mijn broer zijn, maar besluit helemaal met hem mee te lopen.

Hij is alleen en het is allemaal maar niks. Dit hele leven niet. En de mensen die hij daarin ontmoet al evenmin. Neem zijn dochter. Die komt alleen maar als ze wat kan halen. Anders ziet hij haar niet. En zijn ex. Dat was al helemaal een loeder. Achtentwintig jaar was hij met haar, maar ze ging vreemd. Met een leraar van haar school waar zij schoonmaakte. Alleen maar om de wip. En een borreltje drinken.

Ik knik en zeg af en toe, ach en o en jee.
We stoppen even zodat hij adem kan halen.

'Ja, ik kwam er wel achter en toen heb ik haar eruit gezet. Niks dan leugens. En wat denk je? Na twee jaar, hop: kanker. Ja, ja, zeg ik, het komt altijd bij je terug. Dat heb ik me dochter ook gezegd. Maar die luistert niet, hè. Ben jij alleen?'
'Ja.'
'Dat heb je slim bekeken. Nooit een relatie nemen. Dan ken je jezelf niet meer zijn.''
'Oké.'
'En ze wilde me nog terug. Ja, natuurlijk. Met die kerel ging het mis en toen wilde ze wel weer. Ze had zo'n spijt! Nou, ik heb der niet teruggenomen hoor. En je broer, is die leuk?'
'Ja.'
'Dat is dus een leuke kerel?'
'Heel leuk.'
'Is die ook alleen?'
'Hij heeft een vriendin.'
'Die begrijpt er zeker ook niks van.'
'Waarvan?'
'Dat jij alleen bent.''
'Zal ik uw tas nog even naar boven dragen?'
'Daar zeg ik geen nee op, kind. Je ziet er trouwens goed uit.'