Het was maar vier weken. Werken op de redactie waar ik twee jaar geleden ook zat.
De eerste week vervloekte ik mezelf omdat ik tegen de producent had gezegd dat ik super fit was. Wat ook waar was, alleen had ik in mijn enthousiasme geen seconde nagedacht over het feit dat ik er meer dan een jaar uit was geweest, en dat het voor normale mensen al lastig is om na een maand de draad weer op te pakken, dus dat ik na - eigenlijk twee jaar niks gedaan te hebben door hart en borst - het misschien iets rustiger zou moeten aanpakken.
Nee.
Ik dacht: ik kan weer: dus hela hopla, daar gaan we. Vijf dagen.
Maar in de tweede week begon ik lekker te lopen, de derde was ik op stoom en na de vierde - die ik vandaag afsloot - wilde ik niet meer weg. Wat resulteerde in tranen bij het afscheid en van de ene omhelzing overgedragen te worden naar de volgende open armen.
En ik maar denken: wat is het leven mooi. Wat is het ongelofelijk bijzonder dat ik na een fucking openhartoperatie en die godsgruwelijke borstkanker weer kan en mag werken. En dat er mensen zijn die me helpen, die het waarderen dat ik er ben, me steunen in het knapzakverhaal en benieuwd zijn naar mijn belevenissen.
Ik ga op reis en neem mee... de wil en wens van een groep mensen om met elkaar iets moois te maken.
1 opmerking:
Je bent een kei van een wijf! Dat je hebt doorgezet, waardoor je nu met opgeheven hoofd en een hele grote smile op je gezicht het leven weer tegemoet kan wandelen. Wees trots! En ga heel erg genieten.
Een reactie posten