Ik ben niet heel dapper. 's Avonds alleen in mijn hippiehuisje vind ik eng. Gisteren monteerde ik gordijnrails zodat een verkrachter mij niet eindeloos kan gaan zitten bestuderen voordat hij toeslaat. Dat scheelt wel.
Plotseling klinkt er een hard geluid. Alsof er tegen mijn schuurdeur wordt gebonkt. Ik grijp onmiddellijk mijn hulpjongens: een sportfluitje en zaklamp.
Met kloppend hart zit ik doodstil te luisteren. Het geluid is gestopt.
Mijn muts zet ik af - ik ga ervan uit dat zelfs een verkrachter smaak heeft, verzamel moed en schijn met mijn lamp door het raam.
Niets te zien.
Min of meer gerustgesteld werk ik verder en kijk na een tijdje omlaag. Er hangt een fluitje om mijn nek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten