In de Hema kwam ik I tegen. We hadden elkaar al even niet gezien en wisselden de stand van zaken uit. Ik dacht dat zij dolgelukkig was met haar pas geboren baby en man. Het lag anders.
Haar vriend ging vreemd. Dat was de stand. De stand was ook dat hij maar door ging met liegen en dat zij steeds weer nieuwe dingen ontdekte. Dat ze elke keer opnieuw dacht: dit is het. Zo erg is het. Maar dat het dan toch nog weer erger bleek. Onwaarschijnlijker. Onbegrijpelijker.
En waarom hij zo graag een kind wilde was voor haar een hele grote vraag.
Ik stond daar met kippenvel en kon haar geen antwoord geven. Geen idee. Echt helemaal geen. En dat gebeurt me niet vaak.
Hoewel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten