Opeens zit ik midden in een verhaal. Een zogenaamd extraverte, publieke man, die aan de tafel waar we met z'n achten aan zitten, op mijn: 'Ik luister...' antwoordt: 'Niet genoeg publiek,' en ik tijdens het uitspreken daarvan de eenzaamheid uit zijn veel te grote lijf zie spatten.
Dan red je het niet met een grap. Dan red je het niet met: 'Zo hoef je het niet te doen.'
Dan red je het niet. Punt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten