We waren al zo'n uur thuis. De dag was doorgenomen, maar er was niets gezegd van mijn nieuwe haar. En ik wilde toch op een gegeven moment weten of A het de verknipping van het jaar vond, of het gewoon niet zag, ondanks nieuwe lengte en kleur.
Ik ga voor hem staan en zeg verwachtingsvol: 'En?'
Hij bekijkt me van top tot teen.
Achteraf verdenk ik hem ervan dat hij het spel losjes meespeelt.
'En, wat?' vraagt hij.
Daar voel ik mezelf dan toch echt te goed voor, dus weiger ik het cliché-antwoord te geven.
'Je bent naar de kapper geweest, maar dat was je toch al van plan,' zegt hij en schenkt nog een wijntje voor me in.
Samenzijn is zoveel eenvoudiger dan ik ooit dacht.
Maar dat had A waarschijnlijk gewoon gepland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten