E heeft een baby. Een nieuwe. Dat is volgens haar helemaal niet onwennig want ze had er tenslotte al eerder een gekregen.
We lunchen in het Muziekgebouw. In de grote hal rijdt ze met volle vaart af op de eindeloze diepte van de trap.
'Laten we toch de lift maar nemen.'
In de lift rijdt ze een man over zijn voet. Hij vindt dat nog het minste wat hem kan overkomen. Dat vinden wij sympathiek.
We komen samen met de vriendelijke man in de kelder terecht. Daar willen we helemaal niet zijn. Er komen twee stoere mannen bij. We doen de traditionele liftscène en krijgen midden in die stilte de slappe lach.
Eenmaal aangekomen waar we echt moeten zijn staan we beteuterd te kijken naar al die tafels. Welke kunnen we nemen zodat Deetje het ook een beetje leuk heeft tijdens ons vermaak.
Ik heb geen verstand van de pleziertjes die een 4 maanden oud meisje tevreden kunnen stemmen. Maar uiteindelijk is het wel gelukt. Met hulp van de moeder die eerder al wat ervaring had opgedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten