Ik zit in de metro met uitzicht op graffiti. Ondefinieerbare vlekken op het raam. Op de grond een leeg blikje dat rustig heen en weer deint.
Er komen twee mannen binnen. De een komt naast mij zitten, de ander neemt de bank tegenover mij. De rest van de metro is leeg.
Ze houden zich uitsluitend met elkaar bezig, maar toch houd ik ze goed in de gaten. Hele krantenberichten gaan er door mijn hoofd. Wie zouden ze als eersten bellen, zij, de mensen die mijn bebloede opengereten misbruikte lichaam na lang aarzelen durven te benaderen.
Dan staan ze op. De grootste man glimlacht naar mij.
'Mooie laarzen!'
Ze stappen uit en vervolgen vrolijk hun weg van misbruik en verminking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten