DHL

DHL verwachtte serieus dat ik van negen tot vijf thuis ging zitten wachten op de aflevering. Ze hebben een tracking systeem. Waarom is mij totaal onduidelijk, want daar staat alleen dat het in behandeling is. Ik belde. Ze konden mij niet zeggen of het 's ochtends of in de middag zou worden afgeleverd. Ze wilden mij de route van de chauffeur niet zeggen.
Ik berustte.

Hoewel ik wist dat ik van het trackingsysteem niets wijzer zou worden, klikte ik het nog een keer aan. Het was inmiddels twee uur. Er stond opeens dat de bestelling niet afgeleverd had kunnen worden.
Ik haalde heel diep adem. En belde.

De man vertelde dat de chauffeur mijn huis niet had kunnen vinden.
Dat het Amsterdam is, waar de chauffeur al ik weet niet hoe lang van die pakketten aflevert, heeft niet structureel aan zijn vaardigheid bijgedragen. Dat er woonboten bestaan wist hij blijkbaar niet.
De chauffeur had de nummers 33 t/m F gezien. Maar K was er niet, en helemaal niemand van de flat (ik woon tegenover een grachtenpand) had hem kunnen vertellen waar nr K was. Ik ken iedereen uit dat huis.
Dat hij zijn telefoon had kunnen oppakken en even naar mij of naar kantoor had kunnen bellen, was niet in hem opgekomen. En de man die mij te woord stond vond dat allemaal heel erg normaal.
Ik wilde dat chauffeur even om zou keren, dan hadden we het gehad.
Kon niet.
Dan wilde ik als eerste op de route gepland worden voor de volgende dag.
Kon niet.
Dan wilde ik een uur van te voren door de chauffeur gebeld worden.
Kon niet.
Na wat ferme zinnen van mijn kant, die totaal geen indruk maakten, wilde hij dat dan wel aan de chauffeur vragen, maar hij kon niets beloven.
Ik op mijn beurt kon niet beloven dat ik die chauffeur niets aan ga doen, morgen.

Alles telt

Vanmiddag moet ik op een onbekend adres zijn. Ik ontdekte de fietsplanner.

Totale lengte route: 3 km
Reistijd bij 18 km p/u: 15 minuten
Co2besparing: 447 gram
Energieverbruik: 96 kilocalorieën

Als ik daar 22 km per uur van maak, bespaar ik weliswaar dezelfde hoeveelheid Co2, maar doe ik er 2 minuten korter over en verbruik ik 18 calorieen meer. Ik ben nu met de calorieenteller aan het bepalen of ik dat op het voedsel dat ik vandaag ga innemen de moeite waard vind.

Ik kan natuurlijk ook gaan lopen. Maar ik heb geen stappenteller in huis.
Ze vinden dat ik minstens 10.000 stappen per dag moet zetten, liever nog zien ze dat dat er 14.000 zijn. Al die stappen die ik op een dag op papier zet, tellen niet mee, maar om mijn eigen quotum te bepalen en te halen heb ik gelukkig de optie woorden tellen. 

Ik herinner me opeens dat de wijzen aanraden haalbare doelen te stellen. 
Zo direct maar even een complimententeller bestellen. En dan hoop ik vanavond een evaluatieteller te vinden zodat ik weet of ik mijn dag al dan niet gehaald heb.

Verschil moet er zijn

Ik wilde een aggregaat aanschaffen, maar werd totaal krankzinnig omdat ze het op de ene site over KW hadden en op andere smeten ze met KVA's en dan weer ampère, verder kon er van alles in of met 3 fases, gestabiliseerd of niet en zoveel tact motoren, wat me allemaal bekend voorkwam, maar toch niet bekend genoeg om te kunnen kiezen. Kortom: ik was toe aan bommen gooien.

G zei dat hij er wel even naar zou kijken. Vandaag kreeg ik een link binnen gepaard met de onderkoelde tekst: 'This will do.'
Het perfecte apparaat stond daar in een gezellig kleurtje te schijnen. Ook nog eens voor een goede prijs. Ik bestelde hem meteen en bedankte G. 

Ik smste: Zeg eens eerlijk, hoe lang heb jij daar nou over gedaan?
Hij: Vijf minuten.

Geef mij de opdracht om vreemde, unieke mensen of onderwerpen te vinden en ik heb ze zo te pakken, maar een aggregaat, toegangspoort of schuurtje uitzoeken (over het schuurtje heb ik echt dagen gedaan en) drijft me tot krankzinnigheid. 

Ik: Jezus, respect! Ik wou dat ik dan kon.
Hij: Jij bent ook geen man.

Ik was het even vergeten. Maar dat stelt me wel gerust. Een aggregaat uitzoeken is mannenwerk. Heerlijk. Ik krijg er zo'n lekker ouderwets onderdanig bewonderend wijferig gevoel van.
Nu maar eens koffie zetten. 

Zondag

In memoriam

Frits

Verhuizen

Frits had het tot op de bodem uitgezocht. Hij wilde de dingen goed regelen voor na zijn dood en een van die dingen was het uitzoeken van een begrafenisondernemer.
'Zeg! Weet jij wat een begrafenisondernemer kost?!'
Ik nam aan erg veel, hij was namelijk totaal niet zuinig of gierig.
'Schoften zijn het. Nou heb ik het geregeld met mijn verhuizer. Jij moet mij trouwens eens vertellen wat de diepere betekenis is van het feit dat ik altijd zo'n goed contact heb met mijn verhuizers. Overal. Ook al in Amsterdam.'
Daar had ik niet zo snel een antwoord op, maar dat hoefde blijkbaar ook niet.
'Ik heb hem gebeld, die man heeft me hier in Innsbruck al drie keer verhuisd en als ik dood ben doet hij dat weer.'
'Komt ie dan met zo'n ladder met een bakje langs je raam en ga je dan in je kist zo buitenlangs naar beneden?'
'Ik neem het aan.'
'En daarna schuift hij je in de verhuiswagen waar dan heel groot Übersiedlung Innsbruck op staat?'
Dat vond hij niet eens meer de moeite van het antwoorden waard. Hij nam nog een slok.  
'Ik heb ook al betaald.'

Ongepast

De vrouw van Frits wilde heel graag de dienst en het cremeren op één middag laten gebeuren, maar crematoria in Oostenrijk doen daar niet aan (en hier waarschijnlijk ook niet). Toch vond ze uiteindelijk een crematorium waarbij het allemaal dezelfde middag kon plaatsvinden. 

We reden het industrieterrein op, verdwaalden, nergens borden crematorium, wat wij natuurlijk heel slecht vonden zeker gezien de staat waarin mensen verkeren. Wel verbaasden we ons even over de locatie, maar stijf van de stress omdat we bang waren te laat te komen, besteedden we daar niet veel aandacht aan.

Frits lag in zijn pak ('Ik heb nog maar 1 pak, dat is voor in mijn kist') met camelia's waar hij zo dol op was en zijn hoed op zijn buik.
De kist stond op een stellage met een bedieningspaneel ervoor met een rode, groene en witte knop. Hij lag met zijn hoofd richting een luik van staal. Er stonden geen stoelen. Er was geen spreekgestoelte of microfoon.

Iemand van het crematorium leidde de dienst. Ik had onmiddellijk een hekel aan hem omdat hij zei dat we niet verdrietig maar dankbaar moesten zijn, kwam met clichés als het doorleven van de overledene in onze harten en meer van dat soort onzin. 
Hij rommelde met de installatie, zodat waar muziek moest klinken een lange stilte viel, waarvan ik dacht dat hij dat expres deed zodat we verplicht moesten overdenken wat de overledene voor ons had betekend. Hij zei namelijk zoiets. Maar hij bleek de installatie niet te kunnen bedienen. Dus liet Bach op zich wachten.

Na de dienst gingen wij naar de hal en werd Frits zo het hiernamaals ingeschoven.
We hoorden de oven brommen.

Toen we buiten kwamen zag ik op het buurpand heel groot RECYCLING staan. Er reed een stoffige vrachtwagen weg.
Zijn dochter zei: 'We stonden in de oven! We stonden dus gewoon in de oven!'
Toen pas drong het tot ons door dat hier normaal gesproken nooit diensten werden gehouden, maar dat dit de afwerkplek was.

Frits had eigenlijk een thé dansant moeten krijgen met glazen champagne en sandwiches met zalm en heel veel haring en paling en zoutjes van Holtkamp met Jenever en prachtige vrouwen met zwierige jurken en dandies in maatpakken en heel veel kleine kinderen die zouden rondrennen, gillen en schreeuwen.
 
Dit hele gebeuren paste zo niet bij hem. En misschien toch ook weer wel.
Hij was ongepast overdressed.