Met de kunstenaar ging ik naar het Concertgebouw. Hij is 1.97, dus deed ik mijn hoogste hakken aan. Hij was in pak. Zo zag ik hem nog niet. Het beviel. Wij schreden het Concertgebouw in en de massa week.
In de pauze had de kunstenaar een theorie. De dirigent (ca. 1.70) kiest zijn orkest (zo'n tien mensen die allemaal om hem heen stonden) niet om hun kwaliteit maar om hun lengte. Verder had hij drie fouten gehoord.
Na de pauze werd de Stabat Mater van Pergolesi gezongen. De zaal was door dolle, ik ook, en de staande ovatie duurde. De kunstenaar ging weer zitten. Ik keek omlaag om te zien wat er was. De kunstenaar zat met zijn handen tegen zijn oren gedrukt.
'Jullie klappen op oorhoogte.'
In de pauze had de kunstenaar een theorie. De dirigent (ca. 1.70) kiest zijn orkest (zo'n tien mensen die allemaal om hem heen stonden) niet om hun kwaliteit maar om hun lengte. Verder had hij drie fouten gehoord.
Na de pauze werd de Stabat Mater van Pergolesi gezongen. De zaal was door dolle, ik ook, en de staande ovatie duurde. De kunstenaar ging weer zitten. Ik keek omlaag om te zien wat er was. De kunstenaar zat met zijn handen tegen zijn oren gedrukt.
'Jullie klappen op oorhoogte.'
1 opmerking:
Grappig, ik lees dit nu pas. Door het berichtje van Ingrid L. op facebook hier terecht gekomen. Ik was er ook, bij dit concert. Heb je niet gezien. Was prachtig.
Groetjes, Hildi
Een reactie posten