We gingen de kajaks naar mijn boot varen. Ze lagen nog aan de overkant van het IJ. Het was al even geleden dat ik zonder enig probleem tussen de vrachtschepen en de pont door manoeuvreerde, maar die stoerheid was een beetje verdwenen. Er stond een harde wind en het was druk. Drukker dan in de winter.
Tegen I zei ik dat het weliswaar a-typisch voor hem was, dus wat ingewikkeld, maar of hij naast mij wilde blijven peddelen, zodat hij het in ieder geval zou merken als ik om zou slaan, daar midden op het IJ, waar het eigenlijk verboden is om met kajaks te komen.
I knikte braaf. En deed het ook nog.
Ik haalde zonder probleem de overkant en voelde me een heldin. En toen ik met mijn neus op mijn knieën onder de extreem lage brug doorvoer - hoge waterstand - was de heldentocht compleet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten