Tijdens een rondje door de stad werd ik door een jongen van een fototentoonstelling naar binnengelokt. Prachtig gebouw in de Spuistraat. Er waren nauwelijks mensen, dus begreep ik dat lokken wel.
Toen ik ergens in een hoek stond te kijken naar een studio-opstelling, me net afvragend of dit nou kunst was, kwam een jongen om de hoek kijken die vroeg of ik een fotosessie wilde.
Dat wilde ik.
Ik haalde een geheugenkaartje en hij ging aan de gang. Hij drukte ik weet niet hoeveel af, ging maar door, maar ik kreeg totaal geen opdrachten. Intussen was er ook een model achter hem komen zitten die in extase naar hem aan het kijken was. Hoe hij het allemaal deed.
Hij deed het zwijgend, dus vroeg ik uiteindelijk maar hoe ik moest staan/kijken/doen. Het maakte volgens hem allemaal niet uit. Bril op mijn hoofd of zonder, lach op mijn gezicht of dodelijk ernstig. Alles was best.
Ik vond er niets aan.
Na afloop vroeg ik of hij fotograaf was.
Dat was hij.
En dat verbaasde mij.
Toen ik ergens in een hoek stond te kijken naar een studio-opstelling, me net afvragend of dit nou kunst was, kwam een jongen om de hoek kijken die vroeg of ik een fotosessie wilde.
Dat wilde ik.
Ik haalde een geheugenkaartje en hij ging aan de gang. Hij drukte ik weet niet hoeveel af, ging maar door, maar ik kreeg totaal geen opdrachten. Intussen was er ook een model achter hem komen zitten die in extase naar hem aan het kijken was. Hoe hij het allemaal deed.
Hij deed het zwijgend, dus vroeg ik uiteindelijk maar hoe ik moest staan/kijken/doen. Het maakte volgens hem allemaal niet uit. Bril op mijn hoofd of zonder, lach op mijn gezicht of dodelijk ernstig. Alles was best.
Ik vond er niets aan.
Na afloop vroeg ik of hij fotograaf was.
Dat was hij.
En dat verbaasde mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten