Timmeren

Ik heb regelmatig last van knutseldrang. Door de aanschaf van de datsja wordt dat nog eens versterkt.

Ik timmerde een tafel van het oude dak van mijn schuur omdat ik dat hout zo mooi vond. Tijdens het maken kwam E langs die mijn manier van in elkaar zetten echt absurd vond.
Het was misschien wat onconventioneel. Ik zaagde van de tafel - die al klaar was - toch nog van beide kanten een stuk af (het blad was 3.20, dat vond ik opeens te lang) zonder de zijkanten er eerst af te halen omdat ik daar te lui voor was.
E kon er maar niet over uit, over zoveel vrouwelijk onvermogen. Het lag niet in onze genen, dat bouwen, dat was wel duidelijk.
Ik ging toch gewoon door, maar met aanzienlijk minder plezier.

Gisteren was het T die langskwam tijdens het in elkaar knutselen van een kruidenspiraal. Hij keek toen hij wegging even achterloos opzij en zei toen: 'Dat wordt em niet, hè,' om mij na die uitspraak in vol chagrijn achter te laten.
Ik dacht werkelijk even dat het em inderdaad niet zou worden.
Omdat ik altijd maar wat op gevoel doe, ben ik geneigd de commentator gelijk te geven. En gezien de fase waarin het bouwwerk zich bevond, was het ook best aannemelijk. 

Ik rommelde toch door en maakte er dit van. 

Conclusie?
Nooit luisteren. Naar niemand.
In ieder geval niet tijdens het maakproces.