De schrijver J kwam met een sprongetje binnen. Dat hoorde volgens hem bij boten. Ik vond het gepast. Al gaf het een enorme klap.
We organiseerden binnen een kwartiertje een literaire avond en gingen precies om 1 minuut voor 12 in de ochtend, bij gebrek aan wijn, aan de obsler.
We kenden elkaar van twee keer zien. Dat was genoeg om ongegeneerd de glazen te vullen zonder acht op de inhoud of klok te slaan.
Eindelijk een cliché dat wel werkt.
1 opmerking:
proost!
Een reactie posten