Vastleggen

Dit weekend waren we met z'n allen in Bergen op Zoom. Zodra mijn moeder enigszins de kinderen bij elkaar heeft moet er een familiefoto gemaakt worden, vanzelfsprekend tot grote ergernis van de rest van het gezin.

Ik zeg tegen mijn vader dat het me tegenvalt dat hij haar dat na 52 jaar nog steeds niet heeft afgeleerd. Hij lacht smalend.
'Ik mag er niet eens wat van zeggen.'
'Maar we doen helemaal niets met die foto's.'
'Ik zeg niets.'

Dus hingen we onze tassen aan een beeld en gingen we braaf op een trap staan en lachten niet één keer, maar zes keer.

Zelfontspaaner goed op t beeld zetten. Hij zakt weg.

Zelfontspanner indrukken, rennen. Lachen. Zelfontspanner gaat niet af.
Nog een keer.
Onthoofd.
Nog een keer. Drukken. Rennen. Lachen. Goed.
Nog een voor de zekerheid.
Nu beginnen we erin te komen. Nog eentje dan met een andere formatie.
En nog maar eentje.

Nog een geluk dat mijn zus uit Amerika er niet bij was, want dan komen we helemaal nergens meer aan toe.