Dociel zijn

De ruimte waar de bestraling plaatsvindt is groot en clean. Het is een mix tussen een ruimtestation en een peuterspeelzaal. Er staat een behandeltafel onder een groot grijs apparaat en aan weerszijde hangt een computerscherm waarop formules, lijnen en graden in verschillende kleuren te zien zijn. Aan de andere kant een kast vol glimmende zwarte hulpstukken om de bestraalde in of op te leggen. 

Ik moet met ontbloot bovenlijf op de behandeltafel gaan liggen en dan worden mijn armen boven mijn hoofd in houders gestopt. Het licht gaat uit, een felgroene laserstraal uit het plafond splijt mijn lichaam in tweeën om te zien of de lijnen die op mijn lijf getekend zijn wel matchen met het schema. Dat is nooit het geval. Dus moet ik stil blijven liggen en mag ik niet meewerken terwijl een radiotherapeutisch laborant mijn buik of rug wat verschuift. Ik vind dat grappig. Dat je daar ligt en dat iemand dan de moeite neemt wat stukken lichaam naar de goede plek te manoeuvreren.

De laboranten verdwijnen en dan zweven er platen en kokers zacht zoemend op me af, ze stoppen net voor ze me raken, en draaien dan een gezellig rondje om me heen. Via de intercom krijg ik de opdracht om een aantal keer mijn adem 40 seconden in te houden zodat mijn hart terugklapt en naar beneden zakt om ruimte voor de bestraling te maken. 

Nogmaals het plaatje: Ik lig daar op een tafel met ontbloot bovenlichaam en allerlei lijnen op mijn borsten getekend. Mijn armen boven mijn hoofd in houders geklemd. Ik mag niet bewegen. Ik krijg opdrachten via de intercom. Door middel van een camera die boven mij hangt word ik in de gaten gehouden. Ik kan onmogelijk van die tafel af.

Er zijn momenten dat ik het echt heel erg jammer vind dat ik niet hardcore SM ben.
Wat zou ik genieten elke dag.