T en ik hadden elkaar zo'n anderhalf jaar niet gezien. Dat is best lang. In die tijd kan een leven drie keer over de kop gegaan zijn. Dus vroeg ik hoe het met hem ging.
'Heel goed.'
'Waarom?'
'Omdat alles nog is zoals het was.'
Daar zou ik heel lang over na kunnen denken. Maar dat doe ik niet. Ik ben niet erg voor levensveranderingen die maken dat je van gekkigheid niet weet waar je het moet zoeken, maar achttien maanden lang in dezelfde groef opereren en blij zijn dat er geen ander spoor getrokken is, vind ik wel lastig voor te stellen. Al zou ik, als ik eerlijk ben, op dit moment even niets liever willen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten