Ik was de hele dag heen en weer aan het rijden. En omdat ik elke activiteit combineer met een andere, zoals iedereen tegenwoordig, was ik behalve aan het rijden ook aan het bellen.
De personenauto voor me kreeg opeens een prachtig rode tekst in de donkere achteruit. Politie. Of ik wilde volgen. De agent begon met zich voor te stellen. Dat is nieuw. En het werkt goed. Ik vind het leuk. Dat je precies weet wie je op de bon slingert.
Hij vatte het even samen voor me. Ze waren mij tegemoet gereden, hadden een telefoon aan mijn oor gezien en waren omgekeerd. Een kort moment wilde ik keihard ontkennen. Maar hield me goed. Ik knikte.
De agent, namen kan ik niet noemen, schreef het proces-verbaal.
Hij voelde blijkbaar voor wederkerigheid en wilde mijn drie voornamen weten, die hij in een keurig schoolschrift opschreef. Ik kreeg ook nog de kans om niet te antwoorden op de waaromvraag die hij stelde. Wat hij met mijn wel gegeven antwoord deed was mij niet duidelijk. Het veranderde namelijk niets aan wat hij allemaal genoteerd had, terwijl ik eigenlijk vond dat hij de bon meteen had moeten verscheuren.
Nee. De agent van tegenwoordig leeft gewoon met je mee. Dat is alles.
Toch had ik na die handdruk net iets meer verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten