Soms heeft het kennen van een bekend mens een voordeel. Zoals vandaag. Met R had ik afgesproken in de onwaarschijnlijk mooie bibliotheek van Artis. Daar werd ik voorgesteld aan de Conservator Bijzondere Collecties, die het leuk vond om mij het meest bijzondere te laten zien.
Hij belde even met iemand. Geen idee wie. 'Ik ga even de kluis in.' De andere kant vond dat blijkbaar geen bezwaar. De conservator had de sleutel en het stalen rolluik ging heel langzaam omhoog.
Ik vond dat een mooie procedure. Iemand die zelf over een sleutel beschikt, stelt een ander iemand, die ongetwijfeld ook enige zeggenschap heeft, van zijn bewegingen op de hoogte.
We kregen diverse boeken zien met de meest schitterende tekeningen van vogels en insecten. We stonden met z'n drieën gebogen over al die pracht. Boeken uit de 17e en 18e eeuw werden uit de kast gehaald en heel voorzichtig opengelegd.
Het idee dat iemand dat zo lang geleden al had gemaakt en dat wij daar een paar honderd jaar later naar keken, vond ik geweldig. Het liefst sprong ik de tekeningen in om de maakster, Merian, te ontmoeten.
Toen R te veel honger had gekregen en lekker aards wilde gaan lunchen, ging de deur weer dicht, het rolluik naar beneden. Maar er werd niet getelefoneerd. Dat vond ik jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten