Omdat ik mijn boot uit moest om de vloer te laten drogen, ging ik met mezelf uit eten. Op een Amsterdams terras vond de ober het niet nodig om ook maar 1 woord meer te zeggen dan strikt noodzakelijk.
Ik dacht na over mijn manier van bestellen. Ik vraag meestal: mag ik nog... of: heb je nog..., maar in mijn achterhoofd had ik M., die jarenlang bij de garderobe van Paradiso werkte en vertelde dat ze meer fooi kreeg als ze onbeschoft deed. Bij mij werkt dat averechts, maar je hebt mensen die het nodig hebben, wellicht was deze man er een van, dus moest ik mijn tactiek veranderen.
Toen hij aan mijn tafel kwam bestelde ik, ondanks mijn keiharde voornemen mezelf alleen nog maar in de gebiedende wijs te uiten, toch gewoon weer met mijn standaard zin. De man knikte en verdween.
Ik dacht na over mijn manier van bestellen. Ik vraag meestal: mag ik nog... of: heb je nog..., maar in mijn achterhoofd had ik M., die jarenlang bij de garderobe van Paradiso werkte en vertelde dat ze meer fooi kreeg als ze onbeschoft deed. Bij mij werkt dat averechts, maar je hebt mensen die het nodig hebben, wellicht was deze man er een van, dus moest ik mijn tactiek veranderen.
Toen hij aan mijn tafel kwam bestelde ik, ondanks mijn keiharde voornemen mezelf alleen nog maar in de gebiedende wijs te uiten, toch gewoon weer met mijn standaard zin. De man knikte en verdween.
De gewoonte levert me niets op, behalve een blog, dus pakte ik mijn computer. De verbinding deed het niet goed en ik wees de ober erop. Hij ging over mijn scherm hangen en las het begin.
Hij zei niets.
Maar na vijf minuten kwam hij heel vriendelijk vragen of ik misschien koffie wilde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten