Dit werd gestaafd door een marketingjoker die in Het Parool wist te vertellen dat Amsterdam het niet meer heeft. Ze maakt geen keuze. En dan gaat het bergafwaarts. Helaas herken ik een hoop.
Deze keer blijkt het mailverkeer een onverwachtse wending te geven aan mijn thuiskomst.
Een uitgever is geïnteresseerd in mijn verhalen en wil een vrijblijvend gesprek. Beklemtoon vrijblijvend. Da's een.
Verder ben ik na een strenge selectie - yep, dat deed ik maar even - toegelaten tot een Artists in Residence in Spanje. Ik mag hier stilletjes een maand gaan zitten schrijven. Totaal verzorgd. Door niemand afgeleid. Ik hoef alleen maar mijn ticket te betalen.
http://www.resartis.org/index.php?id=20&tx_newloginbox_pi3[showUid]=291
Reden genoeg voor een groot feest. Maar nee, zo werkt het dus niet.
Ik zit nu al ik weet niet hoe lang te simmen omdat ik juist in november de kans had mijn eerste lesbische huwelijk bij te wonen, samen met A een bijzondere training zou doen, en ook nog eens naar de première van zijn theatervoorstelling zou gaan. Tel daarbij op dat ik helemaal geen maand zonder hem kan en je hebt ongeveer mijn staat van zijn van het moment te pakken.
Speciaal om het mij nog moeilijker te maken hebben de Spanjaarden gezegd dat ik ook wel een week later mag arriveren. Maar, Rupsje Nooitgenoeg, heeft ook daar moeite mee. Zo'n kans. En daar dan een hele week van missen...
Wat te doen?
Ik heb net de knoop doorgehakt. Het wordt een maand Spanje. Omdat een mens, en een schrijver in het bijzonder, niet kinderachtig mag zijn. Sterker nog: op den blote knietjes moet neerzijgen in goddelijke dankbaarheid.
Betekent ook dat ik mezelf zo direct genadeloos ga toeschreeuwen. Kernwoorden: verwend nest, dubber, afhankelijke, alleswiller, amateur! Dit alles gevolgd door een streng denkverbod.
Het is toch wat. Thuiskomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten