Kabouterhuis

Ik heb drie maanden van mijn huisje kunnen genieten en zal eens eerlijk de balans opmaken.

Nadelen: 

• Elke maand het pad voor de helft schoffelen.
  Ik denk dat ik dat erg ga vinden, nu vond ik het nog hilarisch vanwege mijn verkeerde techniek en alle mensen die voorbijkwamen en gezellige dingen zeiden en de buurvrouw die gilde dat ze dit oprecht haatte. 
• De overbuurman die zich met het stoken van mijn vuur bemoeit.
• Misschien de verplichte werkuren. Maar ik heb ze nog niet hoeven doen, en als ik 1x met 5 vrienden kom ben ik er in één keer vanaf. En ik denk dat het juist wel leuk is om andere bewoners te ontmoeten. Maar goed. Twijfelgevalletje dus. 
• De vrees dat er 's nachts een ongenode verkrachter voor mijn bed staat 
• Het seizoen dat stopt op 1 november
• Het risico op daklozen in de winter

  
Voordelen:

• Een tuin hebben van 320 m2. Dit telt eigenlijk minimaal tiendubbel, maar ala. 
• Het huisje waar ik een duizend-en-één-nacht sfeer van kan maken
• De vogels en de egels en de vossen en konijnen en mollen die er zijn
• Het hebben van een buitenhuis midden in de stad
• Het gevoel van totale rust dat op je neerdaalt zodra je het terrein opfietst
• De financiële haalbaarheid van het geheel
• Het fikkie stoken en naar de sterren kijken en het genieten van de stilte
• De ouderwetse hulpvaardigheid die er heerst
• De gekke ontmoetingen met de bewoners en alleen als je zelf sociaal wilt zijn
• De regels die gebroken worden
• Het vakantiegevoel dat je krijgt als je er een nacht slaapt
• Het douchen met de open deur
• Het enorm zichtbare effect van alles wat je er aanpakt
• Het enthousiasme van mijn vrienden 
• Het ontdekken van een nieuwe buurt, het geweldige Westerpark
• Het eigen maken 
• Het krijgen van de meest fantastische planten van een laangenoot
• De geweldig leuke buurvrouw
• De buurman van de andere kant die er nooit is
• De appelboom 
• Het groen dat mijn tuin totaal omsluit zodat ik door helemaal niemand gezien word
• De namen van bomen en planten die ik plotseling wil weten
• Het terug naar de basis
• De warme avonden aan een lange tafel vol vrienden onder de appelboom
• De romantiek

Duidelijk dus.

Mooie vrijdag

Het schrijven is gedaan, de synopsis gestuurd, de yoga achter de rug, de koningsstoel is terug van weggeweest, de bollen gepland, de appel gesnoeid, de rits gemaakt, de logeerpartij gepland, de douche genomen, de jurk en de laarzen aangetrokken, de wasmachine draait, de vaatwasser moet nog, net zoals het binnenhalen van lekkere borrelhappen, het omhooghalen van het haardhout en het halen van de bloemen.

Het is bijna weekend. Olé. 

Lekker praktisch

Ik ging naar H en kwam in een nieuwe trein terecht. Daar zit een soort loungebank in. Tijdens de reis zat ik naast vijf giechelende meiden van rond de achttien, die ongegeneerd hard over jongens aan het praten waren.

Een van de meiden was bezig met het versturen van berichten. Ze wilde weten of ze 'Ik ga trainen,' kon sturen. 'Of is dat te kort?'
Het meisje naast haar keek niet eens op van haar telefoon. 
'Jezus, hou op, die jongen is zo saai als het maar kan. Het maakt niets uit wat je stuurt, hij is toch niets gewend. Als je wilt neuken, dan kun je neuken.'

Die jeugd van tegenwoordig...

De uitslag

Ik ga weer eens uit eten met de groep van de Spaanse les die ik drie jaar geleden volgde. Duende natuurlijk. We doen een rondje werk, een rondje liefde en een rondje diversen en veel meer rondjes drank. Daar komen allerlei vervolgplannen uit, het uitwisselen van ervaringen, en inspiratie.

Buiten wensen we elkaar weer allerlei moois toe en J zegt dat ze mij op mijn blog volgt. Ik weet dat ik de laatste tijd verzaakt heb, het elke-dag-ritme is er bij in geschoten. Zij beaamt dat vol overgave. Ik ontneem haar het fijne ontspannings-/escapemoment op haar werk. 

'Nou, dan lees ik morgen wel hoe ik het vanavond vond,' zegt ze bij het afscheid.
En dan komt er nog achteraan: 'En dan ben ik zeker J.'

Dat klopt. En je vond het erg leuk gisteren. 

Kijken en kiezen

Na de inschrijving wandelden we kriskras over het terrein om te beoordelen welke huisjes in aanmerking kwamen voor B&W om in te wonen. We kwamen uiteindelijk helemaal achterin het park terecht en werden beloerd door een man die midden op het pad stond en er geen geheim van maakte dat hij ons in de gaten hield.
Ik werd daar niet anders van.
Daklozen kiezen de leukste huisjes uit voor hun winterretraite, vandaar.

Toen we hem dan passeerden - B&W namen de tijd om elk huisje van commentaar te voorzien - beweerde ik dat we 'goed volk' waren. Hij nam het onmiddellijk aan. En dat is prettig. Het scheelt een hoop gedoe.
We mochten zijn huisje komen bekijken.

Op het terras had S een ligbad ingegraven zodat je lekker in de tuin met een glas cognac kon liggen badderen. Dit laatste verzin ik erbij, zo'n type was het nou ook weer niet. En ik zag aan W dat hij dit maar een slap aftreksel vond van de ton die hij mij aan het opdringen is, en waarover ik inmiddels ruimschoots 'om' ben omdat ik mezelf al als een bosnimf naakt in de maan zie baden in het donkerste hoekje van de tuin, omringd met varens en hortensia's. En wie weet zal ik daar dan op een gegeven moment van puur geluk een buikdansje bij uitvoeren. Dat zag ik S nog niet zo snel doen.
Een ligbad is toch totaal iets anders dan een ton. Pompom.

Elk

Gisteren schreven B&W zich in voor een huisje. Dat is natuurlijk de ultieme bevestiging van hoe goed dat leven op de tuin is, zeker gezien hun levensinstelling: privacy is een groot goed.

Terwijl zij zich inschreven kreeg ik een tip voor mijn schuurtje dat nog afgebroken moet worden, een aanbod zonnepanelen, omvormers en verdelers over te nemen voor 3x niks, werd ik gematst met een extra poortsleutel en ook nog gematst met hegplantjes die ontbraken. Ik liep ik er rond alsof ik niet zelf ook zes jaar heb moeten wachten op een plek.

Die zes jaar hadden niet gehoeven, maar de ex vond het niks hoewel hij geen idee had waarover hij sprak, maar daarvan hebben wel meer mensen last. Die concentreren zich op de regels en gaan voorbij aan het paradijs dat je daar kunt maken, totaal afgesloten van de buitenwereld.

Die zes jaar wachtlijst was uiteindelijk wel mijn grote geluk, want mijn huisje is een droom. En behalve ik zelf wilden 40 anderen het ook graag hebben.
Nee. Ik zeg nu niets over Cruijff.

Zondag