Met T ging ik naar de Urban Campsite. Er stonden 12 kunstwerken waar je in kon slapen. Ik had de Uit hout gesneden uitgekozen. Niet om de buitenkant, en toch ook weer wel. Omdat de buitenkant zo verschilde van de binnenkant. Omdat het verrassingseffect zo groot was.
We kwamen met prachtig weer aan, installeerden ons en waren gelukkig. Dat geluk werd nog eens vergroot toen we in een oude vuilcontainer, die als hottub fungeerde, konden zitten met een glas wijn in ons hand. Het bad werd alleen na tien minuten verstoord door onweer.
T en ik aarzelden om uit onze hoog opgestookte tub te komen, we vonden het ook wel wat hebben. Een geëlektrocuteerd einde. En dat dan gezellig samen.
Toch weerstonden we de verleiding. Zo zonde van al die zelfontwikkeling. Wordt het net leuk, houdt het alweer op. Als je dat enigszins kan voorkomen, moet je dat toch maar doen.
Met de andere gasten keken we naar de bliksem, en na de stortbui zakten we af naar het vuur.
De ene na de andere kunstslaper verdween. Wij bleven. Het was doodstil op het strand.
Toen we uiteindelijk naar bed gingen, scheen de volle maan door ons onderkomen.
Wij werden verlicht.
Af en toe viel er een druppel hars naar beneden.
het plafond
het oosten
's Ochtends vroeg werd pas echt duidelijk dat we in een kunstwerk geslapen hadden. We bleven maar kijken en wijzen en ontdekken. De lijnen en bogen zorgden voor een prachtig effect. Alles zo liefdevol zorgvuldig gemaakt. Houtje voor houtje. Perfect afgemeten.
Ik vind het ontroerend mooi wat mensen allemaal verzinnen, doen en maken.
En het mooie is dat ik ook een mens ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten