Gereserveerd

De collegezaal zat redelijk vol eerstejaars studenten. Ik werd op een stoel gezet en P vroeg wie mij wilde bevragen.
Niemand.
P had al aangekondigd dat het even zou duren, maar dat er uiteindelijk altijd wel één was die het durfde.
Ik probeerde toegankelijk te kijken.
Het lukte.
Een aantrekkelijke jongen met haar voor zijn ogen kwam naast me zitten.

Vooraf had ik van P strenge instructies gekregen. Ik mocht absoluut niet mijn eigenlijke zelf zijn. P heb ik maar twee keer gezien in mijn leven, toch beweerde hij dat ik zo'n type patiënt ben die zelf even een samenvatting geeft, de diagnose stelt en binnen een paar minuten met een recept weer buiten staat zonder dat de arts hier heel veel mee te maken heeft.
Het codewoord was A-typisch.
Ik moest de informatie uit me laten trekken. Dat kwam het meeste voor. Ik vond dat zielig voor de jongen met het haar, maar er viel niets zieligs te vinden. Hij laveerde moeiteloos tussen mijn: Ja. Nee. Wat bedoel je precies? door.
Ik begon er lol in te krijgen. Liet me alleen even kort gaan toen het over een mammografie ging. P vertelde de studenten dat het enorm pijnlijk is, en ik deed even voor hoe de borst geplet wordt terwijl je zelf met spartelende benen aan die ene tiet hangt. Toen ging ik weer rechtop zitten en trok mijn A-typische gezicht.
Het beviel me enorm, deze nieuwe persoonlijkheid. Het enige wat ik niet voor elkaar kreeg was nadenkend zwijgen.

Na afloop kwam de jongen met het haar naar me toe. Om me te bedanken. Hij had het zo goed gedaan omdat ik zo makkelijk was om mee te praten.