Zondag

Over en weer

Het meisje woonde ergens in de Rijp. Een operatie, diverse zware en lichte (alsof die bestaan) chemo's en bestralingen achter de rug en wel toe aan wat afleiding. Ik liet haar een verhaal schrijven. Het was een lieve wijsneus, die mij meteen verbeterde toen ik even niet oplette. Ze verklaarde plechtig dat ze van brutale grapjes hield. Ik zei dat dat goed uitkwam.

Nadat ze volkomen zelfstandig een verhaal had geschreven, verliet ik haar huis en kwam vier minuten te laat aan bij de bushalte. De bussen gaan maar 1x per uur. Aan de man die de post rond bracht vroeg ik hoe ik het beste naar het station kon lopen. Er was geen beste manier. 
'Zie je die auto daar staan?' Hij wees op een rode landrover. 'Ik breng je wel even.'
Ik was geroerd door zijn lieve aanbod. Het kostte hem zeker drie kwartier. En daarna moest hij zijn ronde met de post - ook voor twee collega's, het was druk - nog lopen.
Toen hij me afzette bij het station zei hij: 'Goede reis en een prettig leven.'
Mooier kan je je niet wensen.

Begraven

Ik fietste me helemaal suf naar Westgaarde. Het zou een half uur moeten zijn. Klopt. Maar dan wel met de motor. Het werd in ieder geval een pittige workout.
Het begon om 14.00 uur. Om 13.57 kwam ik hijgend aan in de aula.
Bij de verkeerde dode.

Op de Horizon

Gisteren vertelde ik over Stengeltje waarvan de poten in de knoop raken van schrik van het monster Toekelidoekeli. Ik weet nu hoe Toekelidoekeli eruit ziet. Dat is totaal anders dan ik tot nu toe in mijn hoofd had. Dat geeft helemaal niet, alleen moeten de beelden nog wat meer over elkaar heen schuiven.

Maar wat ik het mooie vond is dat toen ik over hem vertelde, ik helemaal niet het gevoel had dat ik hem zelf had bedacht. Hij is ergens daar buiten aan het leven. Op eigen kracht.

Illustratie Ymke Hemminga

Tijdreis

We mochten een kijkje achter de schermen nemen van de bibliotheek van Artis. We kregen de meest bijzondere collecties te zien. Met als hoogtepunt persoonlijke brieven van Darwin.
Heel onwerkelijk om zijn handschrift te zien en zijn woorden te kunnen lezen. Alsof er ergens even een gat in de tijd gedicht werd.

Herkennen

Hij had een felgekleurde fez op. Met spiegeltjes. Op zijn wollen vest zaten guirlandes van bloemen. De neuzen van zijn schoenen lagen open. Ik zei dat ik vond dat hij er mooi uitzag. Hij sprak de hoop uit dat meer mannen meer kleur in hun leven zouden halen. En er moest meer geaard worden.
In de verte hoorde ik wat alarmbelletjes, maar ze drongen niet goed door.

We gingen tegelijk het wijnwinkeltje weer uit. Hij liep een stukje met me op. K bleek een jaren dertig fotograaf te zijn, die al honderd jaar in de buurt woont en zo nu en dan op de Nieuwmarkt staat te fotograferen. Met zo'n immens oud fototoestel. Compleet met magnesium poeder en toverachtige rekwisieten.

Voor mijn boot stelde hij zich voor. Hij werd zeer enthousiast van het feit dat we dezelfde naam hadden. Hij hield er een verhandeling over. Of ik misschien ook nog een ram was. Dat was ik.
Toen wilde hij mee naar binnen. Dat wilde ik niet. Hij wel. Ik niet.

Binnen stelde hij vast dat ik een mooi verdriet in mijn ogen heb. Hij werd toch wel heel nieuwsgierig naar wat ik deed. Psycholoog. Die richting.
Schrijver, nee, dat had hij niet gedacht. Ik leek hem niet de persoon om het leven via mijn bureau te leven. En zeker niet met die lichamelijkheid van mij.
Het leek me verstandig om daar niet op in te gaan.

'Ik speel het spelletje van hier zijn met verve, zoals je ziet. Maar eigenlijk ben ik er niet.'
Ik dacht aan W die een borderliner of narcist bij de eerste zin al doorheeft. Bij mij gaat het tegenwoordig sneller, maar helemaal vlekkeloos kan ik het niet noemen.

Modelleren

Het was de zesde les modeltekenen. En het gekke is dat het steeds frustrerender en moeilijker wordt. Volgens de juf is dat heel normaal. 
Toch stond ik daar met mijn houtskoolstaafje dat elke keer afbrak te staren naar het getordeerde lichaam van het model. 
Inmiddels wordt een aantal constanten duidelijk.
Ik ben goed in de kont.
Bak niks van het hoofd.
Bovenbenen uitstekend, onderbenen nu en dan treffend. 
De armen iedere keer weer te dun. 
De handen en voeten zien er niet uit.
Ik ben goed in borsten, slecht in pikken.
Wie had dat gedacht. 

Bijsturen

Als je werk laat liggen en het na een rustperiode weer leest, komen er plotseling allerlei gebreken bovendrijven. Dat is goed.
Ik haal eindeloos veel zinnen weg. Het is nog lastig inschatten welke conclusie een kind wel trekt en welke gestuurd moet worden.
Het is een beetje zoals de haren van Waantje. Less is ergens ook wel more.

Illustratie Ymke Hemminga

Heb de afgelopen twee dagen meer dan 6000 woorden weggehaald. Het wordt een totaal ander boek. Nou ja. In ieder geval een stuk dunner.

Vondst

Zo heerlijk om dingen die kwijt waren weer te vinden. Deze week maar liefst twee!

Over invloed gesproken 

en

New horizons

Zo is het

Ik ken M al jaren. We zitten aan het IJ en nemen even ons leven door. 
'Ik heb nog nooit gekeken naar je blog.'
Ik haal mijn schouders op.
'Je bent daar alleen maar aan het neuzelen,' constateert hij.
'Toch?'

Boekdelen

 

 

Pesterijtje

Ik werd uitgescholden voor lelijke poedel. Dat vond ik een adequate beschrijving van mijn huidige staat. Zelf heb ik eerlijk gezegd ook vaak het gevoel dat ik een pruik van Zwarte Piet op heb. Alsof je al die krullen zo van mijn kop kunt trekken.
Deze week stuitte ik toevallig op een foto waarop ik helemaal kaal ben. Hoe dat dan te beschrijven? Daar is lelijk echt een lachertje bij.

Zondag

Verkeerd

Ik wilde even mijn voicemail veranderen. Belde het nummer.
'ALARMCENTRALE, van welke hulpdienst wilt u gebruik maken: politie of ambulance?'
'O, sorry, ik heb een verkeerd nummer gedraaid.'
'Dan ga ik de lijn weer vrijmaken. Dag.'

Doorstrepen wat niet van toepassing is

De workshop crowd funden duurde een middag. We kregen vragenlijsten die we moesten invullen. Onder meer hoeveel geld we nodig hebben en waar we dat geld vandaan denken te halen. Daarnaast moest er van alles gebeuren. Een filmpje van jezelf maken. Social media inzetten, met dingen waar ik nog nooit van had gehoord. Monkey nog wat, Vice. Enz.
Het waren drie pagina's met opdrachten. Helemaal aan het einde stond:
Heb je nog zin in crowd funden? Ja/Nee.