In de trein kwam een gedistingeerde Afrikaan naast me zitten. Hij wilde weten of ik Frans sprak. Dat deed ik. Toen ging hij los.
Hij vond me een geweldig mooie vrouw, en mijn kleding was ook allemaal helemaal perfect, eigenlijk echt alles (blik van haut naar bas), elk kledingstuk was bien choisi. Ik glimlachte mademoisellerig, bedankte hem voor de complimenten en dacht intussen: hij zou raar opkijken als hij dat belle petje van mijn hoofd zou halen.
Hoe vaak ik per dag versierd werd. Och, och, die Nederlandse mannen. Die durfden ook niets.
Ik was intussen wel blij dat het allemaal in het Frans ging, in die overvolle spitstrein.
Voor Diemen kwam hij tot zaken en stelde voor dat ik zijn petite copine werd. Ik wist niet hoe ik in het Frans moest zeggen dat me dat niet zo'n goed plannetje leek omdat hij erg uit zijn beau mond stonk. Maar ik heb hem wel, oh la la ça ne va pas, heel vriendelijk voor de eer bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten