Gedurende de afgelopen vier maanden zat ik in een vage, glazige bubbel. Die bubbel, een bijwerking van de chemo, maakte dat ik met een gekke afstand naar de wereld keek. Alsof ik er maar niet bij kon komen. Ergens in de verte gebeurde het.
Doordat mijn evenwichtsorgaan ook aangetast was, voelde lopen door de stad als een wandeling op een andere planeet. Vooral omdat voorbijgangers geen idee hadden van wat er gaande was. Totaal onwerkelijk. Ik dacht ook vaak: wie van die mensen heeft ook een geheim, wie loopt er hier te wankelen en hoopt dat niemand hem per ongeluk aanstoot.
Dit weekend was de bubbel opgelost. Ik liep door de negen straatjes te stuiteren van geluk. Ik kon iedereen weer van dichtbij bekijken, meedoen. En heel voorzichtig denken: het is voorbij.
Ik mag door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten