Gisteren werd ik mij nogmaals bewust van het feit dat als ik alleen op een terras zit, ik het gevoel heb dat mensen mij collectief zitten te bekijken.
Bij elke consumerend gebaar denk ik: zouden ze nu denken, ze neemt weer een slok. Bij elke nacho die ik naar binnen werk: die eet veel, zo'n bakje - duidelijk bestemd voor twee - werkt zij met gemak in haar eentje naar binnen.
Kijk, nog een hap.
Jee, weer een slok.
Zou ze het wel leuk hebben in haar eentje hier op het terras?
Waarom zit ze eigenlijk alleen? Heeft zij geen vrienden?
Dat zit niet prettig. Terwijl ik daar toch graag in mijn eentje wil zitten, met een glas en veel nachos.
Ik heb in het verleden geprobeerd net te doen alsof ik op iemand zat te wachten. Dan zit je er meteen minder treurig bij. Want je weet dat je zelf tien punten opgewaardeerd wordt als er een leuk iemand aanschuift. Toch werkte dat niet afdoende.
Nu heb ik de ultieme oplossing gevonden. Ik doe net alsof mensen mij niet kunnen zien.
Het is een verademing.
Ik kan rondkijken, een dansje rond mijn tafeltje maken, nog een bak bagger bestellen, ongegeneerd meeluisteren, meeschrijven, turen, fantaseren, drinken en genieten.
Voer voor psychologen. Ik weet het.
Maar laten we het er op houden dat ik schrijver ben.
Creatieve gekte. En het werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten