'Effe dat klokkie ophangen, weet je nog.'
Man is geïrriteerd omdat zij hem niet serieus neemt.
O ja, denkt de vrouw, de zoveelste verdomde klok waar hij eindeloos op heeft staan zwoegen omdat hij de juiste kleur rood weer es niet kon mengen.
Man pakt fiets, klok onder zijn arm, gaffer tape in jaszak. Fiets even tegen de brug, ding aan de paal.
Tevreden zet hij een stap achteruit. Mensen lopen langs. Niemand die er iets van zegt. Dat stelt hem toch elke keer weer teleur.
En als hij thuiskomt zal zij niet aan hem vragen hoe hij hangt. Waarom hij die plek heeft gekozen. Hoe hij zich voelde, daar op de brug.
Hij gaat door, hoop is hetzelfde als geduld, en hij zal die hele godvergeten afgekeurde fabriekspartij (groen) gestaag verspreiden.
Hij weet dat ze op een dag iets aan hem zal vragen. Iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten