Vanaf mijn 14e kijkt J in mijn ogen. Dat is al best lang. Hij doet dat één keer per jaar ter controle van mijn lenzen.
J heeft mijn boek gelezen en ik had via via al begrepen dat hij er niet weg van was, maar mij niet durfde te bellen om dit te vertellen. Ik vind het vervelend, vooral omdat ik er niet zoveel moeite mee heb. En nou voel ik me op een merkwaardige manier schuldig omdat hij niet durft.
Als ik weer in zijn stoel zit, vertelt hij dat hij mijn boek nog een keer heeft gelezen. Zo kwam hij er achter dat hij de eerste keer veel had gemist. Hij zag opeens de diepgang.
Hij geeft me een fles Russisch water. Ik wil weten waarom.
'Uit schuldgevoel.'
Opeens vind ik dat een hele adequate emotie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten