Dieptepunt

Ik ging nog even de laatste boodschappen doen voor de nieuwe huurder zou komen. Omdat de vuilophaal pas de volgende dag zou zijn, gooide ik wat afval in de kleine prullenbak op de hoek van de gracht, deed mijn boodschappen en kon mijn boot niet meer in; sleutels onvindbaar.
Het enige wat ik kon bedenken is dat ik ze per ongeluk had weggegooid.

Dus stond ik op deze zonnige ochtend in een prullenbak te graaien. Zonder routine en met een vies gezicht, gespitste vingers om zo min mogelijk smerigheid aan mijn handen te krijgen. Ik haalde mijn rotzooi er weer uit. Geen sleutels. Ik groef dieper. Mensen kwamen langs. Keken.

Ik viste een patatbakje met mayonaise op. Ik dacht: je moet niet alles een keer willen meemaken in je leven. Er volgde een zak met ondefinieerbare smerigheid. Toen stopte er een auto naast de prullenbak. Een nette mevrouw, klaar om naar haar werk te gaan, schakelde haar motor uit en bekeek het tafereel. Ik vroeg me af of ze kon zien dat ik geen dakloze was, maar draaide toch mijn rug nog wat meer naar haar toe.

Omdat ik ondanks de bereikte diepte nog steeds niets gevonden had, keek ik voor de onnodige zekerheid nog een keer in mijn tas. Daar waren mijn sleutels.