Vloeiend

De Australiër was onder de indruk van mijn Spaans.
Zo erg dat hij mij het menu liet vertalen.
We kregen macaroni ipv ansjovis.

Vandaag: 19,4 km. Puente la Reina
Nog: 683,6 te gaan. 

Bangmakers

Hoe lang heb ik er over kunnen doen om te bedenken wat er in die veel te kleine rugzak moest? Best lang. Van de drie onderbroeken die mee mochten, was er toch nog een verkeerd. Dus ging ik, nog in Frankrijk, met F&H op jacht.

Omdat we rekening hielden met de heupen van Françaises, nam ik groter dan normaal. De broekjes zaten gezellig opgevouwen in een plastic hoesje, dus gokken of het de goede maat was, was er niet bij.

In de auto haalde ik de dingen uit de verpakking, blijken het regelrechte bangmakers te zijn. Met als enige pre dat ze niet dodelijk wit, maar gezellig gestreept waren.
Ik zag zo'n tent echt niet zitten. Als je zo weinig hebt om aan te doen, moet wat je aandoet echt wel perfect zijn. Zo denk ik erover.

Maar F&H waren onverbiddelijk. 'Alleen maar goed, word je tenminste niet aangerand op de slaapzaal.'
Ik had me de camino echt heel anders voorgesteld. 

Lol

De kop is eraf. 5,6 kilometer gelopen. Cizur minor.
Nog 702,5 te gaan.

Azo Bispado

Eenmaal aan de Franse keukentafel bij F&H ging ik eens in mijn boekjes kijken, o.a. om te zien waar ik het pelgrimspaspoort kon aanschaffen om onderweg goedkoop te kunnen slapen. In mijn hoofd had ik dat je die dingen eindeloos vaak langs de route kon kopen. Niet dus.

Mijn Spaans is a bit rusty geworden, dus voor ik aan de telefoon begreep dat ik het nummer van het Bisdom van Pamplona kreeg, waren we toch wel een kwartiertje verder. De vrouw van de toeristeninfo bleef aardig en vriendelijk - misschien omdat t best gek is om geen Engels te spreken - en spelde dat Bisdom van voor naar achteren en weer terug.

Toen ik nog even op een Nederlandse site keek, zag ik dat ik dat paspoort ook in Amsterdam had kunnen aanschaffen. Om de hoek.
Zag ik echt voor het eerst.

Met hier en daar een blog

 

T/m 16 april

Kankeren

Ik raak met de buurman aan de praat en vertel dat ik naar Santiago ga lopen. Hij schudt zijn hoofd.

'Wat is dat toch met al die mensen die kanker hebben gehad, dat ze zo nodig een prestatie moeten leveren. Mijn schoonzus ook, die had zo'n ding in der kop, zo'n joekel van een hersentumor en die begon opeens op zo'n stepapparaat te rossen. Om geld in te zamelen. Doe jij dat ook?'

Ik ontken. Maar ik weet niet of hij nou zo tevreden was met mijn antwoord.
Want die kankerprestatie die blijft natuurlijk gewoon staan.

It's all in the mind

Het is er niet echt van gekomen: dat inlopen om straks vrolijk 700 km te kunnen afleggen. Maar vorig weekend liep ik dan toch wel 23 kilometer. Het was de eerste en meteen ook de laatste keer dat ik zo'n afstand liep. Gisteren liep ik er 13. Met rugzak. Dat was eigenlijk ook de eerste en meteen de laatste keer.

Laten we zeggen dat de voorbereiding zich voornamelijk in mijn hoofd heeft afgespeeld. En ach, daar gaat het toch om.

Zondag

Dankbaar

Het was maar vier weken. Werken op de redactie waar ik twee jaar geleden ook zat.

De eerste week vervloekte ik mezelf omdat ik tegen de producent had gezegd dat ik super fit was. Wat ook waar was, alleen had ik in mijn enthousiasme geen seconde nagedacht over het feit dat ik er meer dan een jaar uit was geweest, en dat het voor normale mensen al lastig is om na een maand de draad weer op te pakken, dus dat ik na - eigenlijk twee jaar niks gedaan te hebben door hart en borst - het misschien iets rustiger zou moeten aanpakken.
Nee.
Ik dacht: ik kan weer: dus hela hopla, daar gaan we. Vijf dagen.

Maar in de tweede week begon ik lekker te lopen, de derde was ik op stoom en na de vierde - die ik vandaag afsloot - wilde ik niet meer weg. Wat resulteerde in tranen bij het afscheid en van de ene omhelzing overgedragen te worden naar de volgende open armen.

En ik maar denken: wat is het leven mooi. Wat is het ongelofelijk bijzonder dat ik na een fucking openhartoperatie en die godsgruwelijke borstkanker weer kan en mag werken. En dat er mensen zijn die me helpen, die het waarderen dat ik er ben, me steunen in het knapzakverhaal en benieuwd zijn naar mijn belevenissen.

Ik ga op reis en neem mee... de wil en wens van een groep mensen om met elkaar iets moois te maken.

Vrij

De vraag was: bloggers die een ingrijpende verandering hebben meegemaakt door ziekte, verlies of anderszins. Ik had me aangemeld, omdat 1,7 miljoen unieke bezoekers per maand toch net iets anders is dan de 1.120, waar ik overigens ook heel tevreden en blij mee ben.

Vandaag werd ik afgewezen. Op mijn vraag wat doorslaggevend was geweest zei de redacteur dat er toch meer mensen waren met de invalshoek die ze zochten: een ingrijpende verandering.

Mijn eerste reactie was geproest. Een openhartoperatie en het jaar erop borstkanker. Hoe ingrijpend wil je het hebben.
Maar eigenlijk, bijna in dezelfde ademzucht, bedacht ik dat ze heel erg gelijk hebben. Ik heb het meegemaakt, ik ben er zeker wat door veranderd. Maar met de nadruk op 'wat'. Mijn leven staat niet op zijn kop. Ik kan mijn redactiewerk en schrijven blijven uitvoeren, ik kan blijven wonen waar ik woon. Ik kan mijn knapzak pakken.
Ik kan alles en meer.

Als er al sprake is van verandering, dan is het die van vrijheid. Vrijheid van handelen. Hart en borst hebben het versneld.
En dat is alles.

Slag of krul

Er was consternatie in de familie. Of ik heel erg geraakt was door het commentaar van mijn 96-jarige oude oom op mijn nieuwe profielfoto op facebook.
Het was totaal langs mee heengegaan omdat ik niet zo'n FB'er ben, maar ik was wel benieuwd.

Je bent beter met haar.

Ik belde mijn broer - omdat hij meteen begrijpt waarom ik dit hilarisch vind - om samen ongehoord de slappe lach te krijgen. 
Intussen was het tot mijn oom doorgedrongen dat het misschien wat cru was. Dus kreeg ik een mea culpa mail die ik helemaal niet hoefde te ontvangen. Ik had sowieso het idee gehad dat hij het niet kwaad bedoelde, en vond daarenboven dat hij heel erg gelijk had.
Ik ben beter met haar. 

Onderweg

En dan zijn er natuurlijk ook de leuke ontmoetingen in de trein. Een man die meteen zijn excuus aanbiedt omdat hij in zijn eentje wel heel breeduit zit, me op de hoogte stelt van het feit dat ik in de goede trein zit (was met mijn griephoofd bijna in de verkeerde trein blijven zitten, maar was ook daarover niet helemaal zeker) en me vroeg welk boek ik aan het lezen was omdat ik zo moest lachen.
Hij vond het ook een goed boek.

Ik kon in aardigheid natuurlijk niet achterblijven, dus splitste ik en passant even mijn boek in zijn maag.
Best een goede reis.

Kan niet stuk

Over een week haal ik mijn rugzak uit de kast en stap ik in het vliegtuig. Dan word ik eerst nog even heel luxe gekoesterd door F&H, die mij uiteindelijk gaan afleveren in Pamplona en mij met een klein duwtje de start over motiveren.

Dan volgen er zeven weken ontmoetingen, spierpijn, blaren, overpeinzingen, korte verhalen, Spaans gestuntel, hier en daar een blog, geiten en schapen, slaapzalen, geschiedenissen, apps, W die na 5 weken een eindje met me oploopt, afscheid, wijn, olijven, refugios, pelgrimmaaltijden, pelgrimpaspoorten, pelgrimgesprekken.

Aan het einde de grote intocht: mijn blanke ziel die binnengejoeld wordt door J&A, met als eerste prijs een eigen kamer, met bad, genoeg zeep en hele dikke witte schone handdoeken.

Routeplanner

W en ik wandelen. Hij heeft een nieuwe route uitgevogeld. We wandelen best regelmatig, maar deze route is zo mooi dat ik me afvraag waarom hij die nu pas - we kennen elkaar 18 jaar - met mij loopt.
Inderdaad een tikje verongelijkt.
'Waarom heb je mij deze route zo lang onthouden?'
'Omdat ik als de dood ben dat je in Haarlem komt wonen.'

Zondag

Wees gegroet

En toen ik op het feestje iemand ontmoette die Frits als kinderarts in Drachten had gehad - hoe groot is die kans in Amsterdam, precies op Valentijn - en die ook nog zijn alfa romea julia - rood - herinnerde, was het alsof hij even zwaaide.

Frits

Hij hield het vorig jaar voor gezien. Hij is 93 geworden, dan denkt een ander al snel, dat is toch oud, mooie leeftijd, genoeg geweest.

Maar ik had nog helemaal niet genoeg van hem. Van zijn commentaar op mijn leven, op mijn verhalen. Ik mis zijn verontwaardiging, zijn meeleven, adviezen, nuchtere levenswijsheid, alle citaten die hij gedurende zijn leven bij elkaar gesprokkeld had, de eindeloze telefoongesprekken. 

Thema in zijn leven was liefde, de grote, een waarvoor je mensen in de steek laat, die kapot maakt, maar alle partijen ook veel oplevert. De keuze voor geluk. 

Hij sloot de cirkel op Valentijnsdag. Heel toepasselijk, alleen had ik heel graag gewild dat onze cirkels nog veel langer met elkaar hadden meegedraaid.

Nabuurschap

Omdat er toch wel heel veel water op het dak lag, vroeg ik de buurman om een ladder. Had hij niet, maar hij haalde de pallet die op de kade stond naar mijn voordeur en klom omhoog.
Niet alleen een participerende samenleving, maar ook participerende spullen.

Ik had niet verwacht dat hij zo plotseling op mijn dak zou staan, en ik was van plan ook het daklicht schoon te maken. Normaal gesproken krijg ik het niet zo goed voor elkaar om zoiets te vragen, maar ik wist niet hoe ik zelf op dat dat moest komen, hij stond er al, dus verzamelde ik moed.
Toen ging hij ook nog eens participerend lief met glassex de boel staan boenen. 

Burgerlijk

In de etalage hangt een groot hart. Voor de zekerheid heeft de hippe eigenaar op een briefje geschreven hoe dit hart moet worden opgevat.

Nu vraag ik me af of de koper van het hart geacht wordt dat briefje ook mee te nemen.
Ik adviseer dat wel te doen. Met het bezoek van tegenwoordig weet je het maar nooit. Je zit zo in een verkeerd hokje. 

Aanhef

Voor het werk ben ik aan het mailen met het buitenland. En nu krijg ik steeds hele prettige mailtjes terug, die beginnen met:

Dear Hartelijke

Prachtig. En stukken vrolijker dan Dear Groet.

Zondag

Alcoholisch Bergen

Vriendin A vertelt dat ze in het ziekenhuis haar inname te groot vonden.
Dat vind ik op zich al grappig. Je komt voor je buik en ze beginnen je streng toe te spreken over alcohol en dan hebben ze het niet over glazen maar over inname.
'Hoeveel drink je dan,' wil ik weten, en verwacht hele flessen. 
'Vier per dag.'
'Is dat alles? Dat vinden ze een grote inname?'
'Twee bij de lunch en twee 's avonds, dan ben je er al.'
'Je bent er inderdaad zo doorheen.' 
'En dan al die alcoholisten hier in Bergen. Ik dacht waar heb je het over?!'

Werk

Vriend op mijn voicemail. Hij weet dat ik aan het werk ben (omroep MAX). Dat is hij niet gewend.

'Ligthart, ik vroeg me af of jij weer bij de bejaardensoos zat. Anders konden we even koffie drinken. Maar je zal je wel weer aan het uitsloven zijn bij die bejaardenclub van je.'

Behandeling

De fysiotherapeut drukt keihard met zijn onderarm op mijn been en maakt zagende bewegingen. Hoe meer pijn ik heb, hoe beter het is. Dan is zo'n half uur best lang.
Als ik van de tafel kom, bedank ik hem.
Hij grinnikt. 'Dat vind ik zo mooi, dat ik mensen pijn doe en ze me na afloop nog bedanken ook.'

Sprinter II Dat kan geen toeval zijn

En vandaag, alsof de duvel er mee speelt, beland ik naast een man, benen lekker ontspannen gespreid, rugzak tussen zijn voeten, die geen millimeter opschuift als ik naast hem plof. Hij is dik ook nog. 
Ik probeer te lezen, maar het lukt me niet.

Ik moet nu echt eens esoterisch gaan denken. Het wordt tijd om eens flink wat ruimte in te gaan nemen. Op het moment dat ik het denk, pakt de man zijn rugzak, zet hem op zijn schoot, sluit zijn benen en krijg ik alle ruimte.

Sprinter

Ik kom er als laatste bij. De drie andere plaatsen zijn bezet. Ik wurm me ertussen, de man tegenover mij doet niet wat hij geacht wordt te doen: rechtop gaan zitten, en zijn benen sluiten, zodat ik niet gedwongen wordt met samengeknepen knieën te dicht in de buurt van zijn kruis, tussen zijn gespreide benen plaats te nemen. 

Hij kijkt me even over zijn leesbril aan. Dan leest hij weer door.
Het is niet iets waarvan ik denk dat het een lekkere manier is om de dag mee te beginnen. Laat staan de week.

Zondag

Arbeid adelt

Mijn tijd wordt opeens samengeperst. Dat is een jaar lang niet het geval geweest. Ik ben er nog niet over uit of dat nou prettig is of onoverkomelijk. Ik ben plotseling super efficiënt. Werk in mijn vrije tijd lijsten in één ochtend af, die ik normaal gesproken wat verspreid over de dagen bij elkaar sprokkelde en uit de losse pols doorstreepte.

Maar plotseling heb ik ook geen tijd meer voor ik-weet-niet-wat voor onzin. En die onzin vind ik toch wel belangrijk. Welkom in de wereld, zegt W heel droogjes, als ik - in paniek- besef dat ik maar zoveel uur heb in een avond/nacht voor ik me weer moet melden aan de poort. Nou is die poort een hele afwisselende. Een hele leuke. Maar toch. Het is een poort.