Goede buur

De tuin van mijn buurman staat vol met sparren en andere lelijke bomen. Hij kan door een smal paadje bij zijn huisje komen. Dat huisje staat op instorten. Toen ik hem nog niet kende, was ik ervan overtuigd dat hij een seriemoordenaar was die her en der zijn slachtoffer meesleurde naar zijn bouwval om daar behoorlijk nare dingen mee te doen.

L blijkt een grote, joviale grote kerel die schreeuwt in plaats van praat.
Ik had hem al een paar keer gevraagd of hij drie van die lelijke bomen wilde toppen, dat wilde hij best al wist hij niet wanneer. Dat schoot niet op. Ik veranderde van tactiek. Of ik hem misschien kon helpen. Hij zei dat ik alles mocht doen met zijn tuin wat ik wilde.

Gisteren heb ik gedaan wat ik wilde. Het enige wat ik nu hoop is dat hij niet toch die moordenaar met een kort lontje en geheugenverlies blijkt te zijn.

Zondag

Op de drempel

Er stonden twee meisjes voor de deur. Of ik kinderpostzegels wilde. Dat wilde ik, en ik vroeg ze binnen.
'We mogen niet binnen komen.'
'O, nee, natuurlijk, heel goed. Doen we het zo.'
'Ik vertrouw je wel.'
Dat vond ik een mooie opsteker.
'Ik heb eigenlijk een tafeltje nodig, om te schrijven. Ik kom gewoon binnen.'

Binnen was de thuishulp hard aan het werk.
De formulieren werden ingevuld, ik hoorde de verhalen over hun huizen (1 boot, 1 gewoon) de buurt, dat ze elf en zes waren, en dat de jongste heel goed in geografie was, al had ze dat nog nooit gehad, en dat ze geen huiswerk deed, want dat vond ze stom. 
Toen vroeg ze met knikje naar de thuishulp: 'Is dat je werkster?'
De thuishulp is een jonge man. Een donkere.

Karl Ove Knausgard

'Je wordt manisch en raakt in een soort gemoedstoestand alsof je high bent. Niets anders doet er nog toe. Het voelt heerlijk, het lijkt op dronken zijn, maar met behoud van controle. Je bent je nog steeds bewust van jezelf, alleen anders.
Het is een vorm van extase. Alle schrijvers streven daarnaar, want elke schrijver weet dat het bestaat. Het is alleen erg moeilijk om die staat te bereiken.

'Weet je zeker dat ze daar allemaal naar streven?'

'Anders zijn het volgens mij geen echte schrijvers. Want die staat van genot is de enige reden om te schrijven. Je voelt dat je in verbinding staat met iets dat veel groter is dan jezelf. Waarom zou je überhaupt schrijven als je niet op zoek bent naar dat gevoel?'

'Ik ben minder bang.'
'Voor wat?'
'Voor jou, bijvoorbeeld.'

Onzin

Kan iemand mij vertellen waarom Stoner mijn leven zou veranderen?

Liedtekst Hijsen

De woorden werden op een avond in een boekje opgeschreven en later een keer overgetypt. Ook een aantal keren geprint. Een keer naar de singer/songwriter gemaild. Toen werden de woorden op muziek gezet. Daarna nog een keertje aangescherpt.

En vanaf 15 november liggen mijn woorden samen met de muzieknoten en de stem van Beatrice van der Poel in de winkel.

Zondag

Mantelen

M komt langs. Hij wil koffie. Ik lig op de bank en wil dat hij het zelf gaat zetten. Hij is het er niet mee eens.
Ik: 'Je hoeft alleen maar op het knopje te drukken. En dan nog een keer.'
Hij blijft zo lang stil dat ik wil opstaan, wat niet lukt, en hij springt op.
'Ik moet bij jou altijd even doorprikken of je niet een aanstellertje bent.'

Als hij met zijn koffie zit vraagt hij: 'Vind je me niet een Florence Nightingale?'
'Nou...,' mompel ik. 
'Dat is allemaal in jouw eigen belang.'

En als hij weggaat:
'Leuk om hier weer eens te zijn, ook al zit je er als een zoutzak bij.'

Laag over laag

Het ziekenhuis bood een cursus: Feel good, look better aan. Met zo'n 15 vrouwen zaten we om een tafel die vol stond met make-upspullen, spiegels en pruikenhouders. De haren werden afgegooid en de tubes gingen open.

De vijf schoonheidsspecialisten die ons geduldig onderwezen, zaten zo vol in de pancake, rouge en knalrode lippenstift dat ik me voornam niet al te veel van hun adviezen aan te trekken.
Ik kwam er met felgroene oogschaduw weer uit.
Maar, ik moet echt zeggen, door de rest van de make-up lookte ik toch veel better.

De moeite die het kost de hele toestand aan te brengen weerhield me er vandaag echter van om de toilettas te pakken.
Meteen dag 1 na de cursus heb ik de boel al laten versloffen.
Vertel het ze maar niet. 

Petje op petje af

Ik had haar zo'n 16 jaar niet gezien, en opeens was ze daar weer. Mooie rode A. Ze kwam beladen met broodjes en zonnebloemen en baalde intussen dat ze de baklava was vergeten. Ze sprong rond in mijn huisje alsof ze het zelf had gebouwd en ingericht.

Toen we tegenover elkaar zaten vroeg ze of ze mijn kale kop mocht zien. In had mezelf beloofd dat niemand me zo te zien zou krijgen, maar ik keek eens naar A en vond het wel prima. De muts en de haren gingen zonder gêne af.
Ik verwachtte dat ze zou schrikken, maar dat deed ze helemaal niet. Ze vond het schitterend.
Ze beweerde dat ik een hartstikke mooi hoofd heb, en toen begon ze dat mooie hoofd te aaien. Dat hoofd vond dat na al dat gemuts wel prettig. 

Voor je houden

Een tuinbuurman kwam me iets over een kat te vragen. Verder wilde hij weten of het wel goed met me ging, wat ik alle drie de keren met: 'Ja, heel goed,' beantwoordde.
Intussen vond ik het wel jammer dat ik mijn haar niet ophad.

'Ja, nou, ik hoorde van de overburen van je... eh...' Die overburen had ik met klem gevraagd het niet verder te vertellen.
Toen werd het toch nog een gezellig gesprek over kanker. 

Ik huichel. Dus ik groetjes.

Er zijn twee soorten mensen. De ene soort sluit af met groet of groeten en de andere soort met groetjes. Ik behoor tot de eerste.

Groetjes vind ik kinderachtig, nee, meisjesachtig en een tikje oppervlakkig. Maar op groetjes past de stevige groet niet. Dus strooi ik met groetjes als de andere partij dat doet en voel mezelf altijd een huichelaar.
Vraag ik me opeens af of mannen ook aan groetjes doen.

Zondag

Schrik en afschrik

Ik ben niet heel dapper. 's Avonds alleen in mijn hippiehuisje vind ik eng. Gisteren monteerde ik gordijnrails zodat een verkrachter mij niet eindeloos kan gaan zitten bestuderen voordat hij toeslaat. Dat scheelt wel.

Plotseling klinkt er een hard geluid. Alsof er tegen mijn schuurdeur wordt gebonkt. Ik grijp onmiddellijk mijn hulpjongens: een sportfluitje en zaklamp.
Met kloppend hart zit ik doodstil te luisteren. Het geluid is gestopt.

Mijn muts zet ik af - ik ga ervan uit dat zelfs een verkrachter smaak heeft, verzamel moed en schijn met mijn lamp door het raam.
Niets te zien.

Min of meer gerustgesteld werk ik verder en kijk na een tijdje omlaag. Er hangt een fluitje om mijn nek.

Ikea

Hij hangt.

Kansen

Ik heb de smaak van het buitenland weer te pakken gekregen. Hoog tijd om nog wat afwisseling in mijn Amsterdamse leven te gooien. Dus zwoeg ik op een application voor een artist in residency voor een van de mooiste die er bestaat, maar tegelijkertijd een van de moeilijkste om aangenomen te worden omdat je concurreert met hedendaagse populaire schrijvers zoals A.M. Homes, Jonathan Franzen en E.L. Doctorow: MacDowell Colony.

Het is onvoorstelbaar, maar over de hele wereld zijn dit soort residencies die kunstenaars gratis of tegen een kleine vergoeding ontvangen. Ik ben er tot nu toe in twee geweest, Convento Mertola en Valparaiso, en het is heel erg stimulerend om met zijn allen in een huis te zitten werken aan diverse projecten.

Hier in Nederland is het niet heel erg bekend dat dit bestaat. Ben je schrijver, componist, schilder, oid, kijk dan op ResArtis. En verander je leven, wilde ik er bijna achter zetten, maar dat moet je natuurlijk helemaal zelf weten. 

Weg van

Daar was de hangmat tussen de bomen, de gastvrije vrolijkheid, de totale verwennerij, de zon, de regen, de wijn die niet verdragen werd, het eten wat dat ruimschoots compenseerde, diverse paradijsvogels die kwamen langsvliegen of waarbij we op bezoek gingen, het romanidee dat me zomaar luidruchtig genereus in de schoot geworpen werd, de geuren van het land, het zitten aan de keukentafel met de tes-amis-sont-mes-amis, de markt, de arm als er gewankeld werd, het haar dat onder ons gewoon af ging, de gesprekken over toen en nu en straks, de totale afwezigheid van het ziekenhuis, de muts en de douaniers, en dan toch weer Schiphol waar ik totaal niet aan wilde. Laat staan aan die onstuitbare regen. 

T/m 10 september

Verleden

De rijen oorlogsboeken op T's wc zijn eindeloos. Wij zijn er met z'n allen van overtuigd dat hij in zijn vorige leven een foute Duitser is geweest. Dit is zijn strafplank. Hij moet elk detail kennen.

Waar ik nog niet helemaal over uit ben, is of deze combinatie nou juist geruststelt of niet.

Houvast

Mijn chemobuurman heeft iemand meegenomen die op de bank voor ons zit. De rugleuning is extreem hoog, de bank extreem lelijk. De rugleuning is naar ons gericht. 

Terwijl het rood rijkelijk door onze aderen vloeit, ligt hij continu in een deuk. Zijn vriendin houdt diverse A4tjes omhoog.

Broeder Franciscus,
Ochtendgebed verplaatsen we naar vanavond!
Amen.
Zuster Gratia

1 compliment is geen...

W moet auditie doen. Ik zeg: 'Leuk.'
'Nou, helemaal niet leuk, het is voor Brugmankeukens.'
'O, maar ze willen je vast hebben.'
Gebrul aan de andere kant.
'Omdat ik zo'n goedkoop spaanplaathoofd heb.'

Bevrijding

Van Warmerdam over zijn nieuwste film:
'Ik leg mijzelf beperkingen op, die geven mij een enorme vrijheid. Bij Abel verbood ik telefoongesprekken, sigaretten en bomen.'

Nu denk ik er hard over om mezelf ook dingen te gaan verbieden. Voor mijn nieuwe verhalenbundel stonden al seksscènes op de lijst (die ik ook alweer geschonden heb met een verhaal over een parenclub), maar verder had ik mezelf nog niet beperkt om bevrijd te worden. Hoog tijd.

Zondag