Om de bestraling goed te kunnen richten hebben ze mijn borsten en flanken helemaal vol getekend met lijnen. De landingsbaan van Schiphol is er een lachertje bij.
Als het geheel ging vervagen moest ik iemand vragen dit bij te kleuren. Of dat mogelijk was. Ik had toen niet goed nagedacht over de consequenties van deze vraag, en optimistisch 'Ja hoor,' gezegd.
Toch denk ik nu dat het niet iets is waarmee je makkelijk bij de buurman kunt aankomen.
Na 1x douchen is er al een lijn bijna helemaal verdwenen. Voordat ik naakt bij W naar binnenstap, vraag ik voor de zekerheid even of hij tegen blote borsten kan. Dat kan hij. Dus zit hij even later met een stift in zijn handen heel secuur mijn borsten bij te kleuren.
W heeft het nu alleen nog maar over die tekentafel van mij. Of die misschien nog een lijntje nodig heeft.
31-05-2013
30-05-2013
Inspiratie
We liepen door de donkere steegjes van Deventer. Onvoorstelbaar dat die stad niet meer bekendheid geniet als 'The place to be'. Ik zag wel honderd huizen waarin ik zou willen wonen, tientallen cafés waar ik zou willen doorzakken en heel veel winkeltjes waar ik aparte spullen wilde kopen.
Een luidruchtige Amerikaanse haakte samen met een Italiaan bij ons aan. Eigenlijk alleen omdat ze dacht dat de Nederlandse vlag een Franse was, en W haar even fijntjes corrigeerde.
We kregen een lading feiten - en fictie - over ons heen waaronder we maar moeilijk rechtop konden blijven staan. Zij was designer, ze kende Wanders, ze kende Coppola, ze kende famous writers, Norman Mailer moesten we lezen, zijn zoon moesten we leren kennen - we konden bij haar logeren, ze woonde in New York, was verliefd op Berlijn, genoot van Rome, kortom: zij kende de wereld. Nee, zij was de wereld.
Ze sleepte ons mee naar hotel Huis Vermeer, want dat zou meer dan bijzonder zijn. Wij liepen braaf achter haar aan en werden ontvangen door de eigenaar die ons persoonlijk alle 11 kamers liet zien.
Het was een sprookje waarvan hij de sleutel had.
Aan de bar kregen we blauwgroene cocktails en verhalen over nachtelijke zorgen en vloerkleedpatronen die dan ontworpen werden, geschiedenissen van partners die gestorven waren, gordijnen die aan mannen herinnerden en kamers waar je je heel goed kon dooddrinken.
Af en toe keken W en ik elkaar aan. We dachten allebei op precies dezelfde momenten precies hetzelfde. Dat wordt schrijven.
Een luidruchtige Amerikaanse haakte samen met een Italiaan bij ons aan. Eigenlijk alleen omdat ze dacht dat de Nederlandse vlag een Franse was, en W haar even fijntjes corrigeerde.
We kregen een lading feiten - en fictie - over ons heen waaronder we maar moeilijk rechtop konden blijven staan. Zij was designer, ze kende Wanders, ze kende Coppola, ze kende famous writers, Norman Mailer moesten we lezen, zijn zoon moesten we leren kennen - we konden bij haar logeren, ze woonde in New York, was verliefd op Berlijn, genoot van Rome, kortom: zij kende de wereld. Nee, zij was de wereld.
Ze sleepte ons mee naar hotel Huis Vermeer, want dat zou meer dan bijzonder zijn. Wij liepen braaf achter haar aan en werden ontvangen door de eigenaar die ons persoonlijk alle 11 kamers liet zien.
Het was een sprookje waarvan hij de sleutel had.
Aan de bar kregen we blauwgroene cocktails en verhalen over nachtelijke zorgen en vloerkleedpatronen die dan ontworpen werden, geschiedenissen van partners die gestorven waren, gordijnen die aan mannen herinnerden en kamers waar je je heel goed kon dooddrinken.
Af en toe keken W en ik elkaar aan. We dachten allebei op precies dezelfde momenten precies hetzelfde. Dat wordt schrijven.
28-05-2013
Zo is het
Ik ben afgedaald tot diep in de provincie om samen met W te gaan schrijven.
En drinken.
Tijdens het drinken moet natuurlijk ook het leven doorgenomen worden en ik vertel hem van een vriend die zelfmoord overwoog.
'Hè bah, wat ongezellig.'
Daar heb ik eerst heel hard om gelachen. Eigenlijk te vroeg. Want breng er maar eens iets tegenin.
W voegt nog er nog even aan toe: 'Bij zelfmoord denk ik altijd: doodgaan kan altijd nog.'
En drinken.
Tijdens het drinken moet natuurlijk ook het leven doorgenomen worden en ik vertel hem van een vriend die zelfmoord overwoog.
'Hè bah, wat ongezellig.'
Daar heb ik eerst heel hard om gelachen. Eigenlijk te vroeg. Want breng er maar eens iets tegenin.
W voegt nog er nog even aan toe: 'Bij zelfmoord denk ik altijd: doodgaan kan altijd nog.'
27-05-2013
Russisch wandelen
De hond was jarig. Dus moest er gewandeld worden. Over de uiterwaarden van de Lek. Binnen tien minuten werd er gestopt om de fles wodka uit de rugzak te halen en werden de glaasjes volgeschonken.
Na deze staande break liepen we door. Het werd steeds warmer.
Het ritueel werd zo'n vier keer herhaald.
Het enige wat we toen niet meer wisten was waarheen waarvoor.
Na deze staande break liepen we door. Het werd steeds warmer.
Het ritueel werd zo'n vier keer herhaald.
Het enige wat we toen niet meer wisten was waarheen waarvoor.
26-05-2013
24-05-2013
Puntje van verbetering
Het blijkt best moeilijk voor mensen te zijn om niet aan te komen met afschuwelijke verhalen over chemo, ondanks mijn nadrukkelijk verzoek dat niet te doen. Sommigen zeggen dan: 'Nee, snap ik heel goed, maar dit is geen eng verhaal,' om vervolgens met iets te komen wat ik met alle macht weer uit mijn gedachten moet rammen.
Het lastige is dat ik alles onthoud. Over drie jaar weet ik nog precies wat iemand heeft verteld, laat staan over twee maanden als de chemo begint.
Ik hanteer het credo niet vooruitlopen op ellende, en als het komt dan zie ik het wel - dus gaat mijn leven gewoon door zonder dat ik lamgeslagen in een hoekje zit te piekeren en te peinzen.
Dus toch bijna verlicht.
Het enige waar deze verlichte nog echt hard aan moet trekken is de woede die opkomt als iemand toch allerlei narigheid in haar mik gooit. De agressie is dan redelijk tot zeer groot. Daar is helemaal niets verlichts aan.
Het lastige is dat ik alles onthoud. Over drie jaar weet ik nog precies wat iemand heeft verteld, laat staan over twee maanden als de chemo begint.
Ik hanteer het credo niet vooruitlopen op ellende, en als het komt dan zie ik het wel - dus gaat mijn leven gewoon door zonder dat ik lamgeslagen in een hoekje zit te piekeren en te peinzen.
Dus toch bijna verlicht.
Het enige waar deze verlichte nog echt hard aan moet trekken is de woede die opkomt als iemand toch allerlei narigheid in haar mik gooit. De agressie is dan redelijk tot zeer groot. Daar is helemaal niets verlichts aan.
22-05-2013
Heen en weer
Over twee weken beginnen mijn dagelijkse tochtjes naar het ziekenhuis. Gisteren was er even een opmaatje en kon ik vast wennen aan de taxichauffeur die mij dan heen en weer zal scheuren.
Het is een man waartegen je niets hoeft te zeggen, hij vermaakt zich in zijn eentje wel.
Hij vertelde onder meer over zijn zoon die ooit op de F side wilde gaan zitten. Dat vond hij prima, maar als het kind zich zou mengen in een vechtpartij of iets anders opzettelijks, dan zou hij hem meenemen naar een steegje om hem persoonlijk in elkaar te rammen.
Oké, goed om even te weten.
En over de meisjes die aan het einde van een rit geen geld bleken te hebben, die hij toen midden tussen de weilanden buiten de stad afzette. 'Hadden ze maar een borrel minder moeten drinken, dan hadden ze mij kenne betalen.'
Ik stelde me de meisjes voor vanaf het moment dat ze in het donker weggereden werden door deze gigantische man met een buik waar je u tegen zegt, niet wetende wat hij met ze zou gaan doen.
Of over de man die in Haarlem plotseling zijn jas opendeed en 'Zo'n joekel van een stijve te voorschijn toverde,' en die hij (die joekel) meteen een enorme pets verkocht, maar de klant - ook al zonder geld - vond dat lekker: 'Ja, sla me, sla me, dat vind ik fijn!'
En over zijn kleinkind die toen ze 1 was kanker bleek te hebben.
'Zo'n fruitig kind, dat is me alles. En wat heb u, als ik vrage mag?'
Naast wat verhalen over aanrijdingen en vechtpartijen, en zijn aversie tegen onrecht: 'Ik ben zo'n (handen los van het stuur tegen het dak aan) kerel, maar heb zo'n klein hartje (vingers bijna op elkaar geknepen, lange gele nagels), vertelde hij nog even over een man die in zijn taxi kwam en wilde weten of hij getrouwd was.
'Met een lekker wijf?'
'Natuurlijk, wat denk jij dan?'
'Neuk je der veel?'
'Natuurlijk, het is me wijf.'
'Heb je een grote lul?'
'Natuurlijk, wat denk jij nou.'
Hij bulderde van het lachen. Hij hield van zijn vak. Deed het al veertig jaar en genoot er nog elke dag van. En de klanten konden krijgen wat ze wilden.
Daar dacht ik even over na. Ik geloof namelijk niet dat ik iets had aangegeven.
Maar ik kan me natuurlijk vergissen.
Het is een man waartegen je niets hoeft te zeggen, hij vermaakt zich in zijn eentje wel.
Hij vertelde onder meer over zijn zoon die ooit op de F side wilde gaan zitten. Dat vond hij prima, maar als het kind zich zou mengen in een vechtpartij of iets anders opzettelijks, dan zou hij hem meenemen naar een steegje om hem persoonlijk in elkaar te rammen.
Oké, goed om even te weten.
En over de meisjes die aan het einde van een rit geen geld bleken te hebben, die hij toen midden tussen de weilanden buiten de stad afzette. 'Hadden ze maar een borrel minder moeten drinken, dan hadden ze mij kenne betalen.'
Ik stelde me de meisjes voor vanaf het moment dat ze in het donker weggereden werden door deze gigantische man met een buik waar je u tegen zegt, niet wetende wat hij met ze zou gaan doen.
Of over de man die in Haarlem plotseling zijn jas opendeed en 'Zo'n joekel van een stijve te voorschijn toverde,' en die hij (die joekel) meteen een enorme pets verkocht, maar de klant - ook al zonder geld - vond dat lekker: 'Ja, sla me, sla me, dat vind ik fijn!'
En over zijn kleinkind die toen ze 1 was kanker bleek te hebben.
'Zo'n fruitig kind, dat is me alles. En wat heb u, als ik vrage mag?'
Naast wat verhalen over aanrijdingen en vechtpartijen, en zijn aversie tegen onrecht: 'Ik ben zo'n (handen los van het stuur tegen het dak aan) kerel, maar heb zo'n klein hartje (vingers bijna op elkaar geknepen, lange gele nagels), vertelde hij nog even over een man die in zijn taxi kwam en wilde weten of hij getrouwd was.
'Met een lekker wijf?'
'Natuurlijk, wat denk jij dan?'
'Neuk je der veel?'
'Natuurlijk, het is me wijf.'
'Heb je een grote lul?'
'Natuurlijk, wat denk jij nou.'
Hij bulderde van het lachen. Hij hield van zijn vak. Deed het al veertig jaar en genoot er nog elke dag van. En de klanten konden krijgen wat ze wilden.
Daar dacht ik even over na. Ik geloof namelijk niet dat ik iets had aangegeven.
Maar ik kan me natuurlijk vergissen.
21-05-2013
Mooier maken
Gisteren onderging ik een fotosessie. Ondergaan klinkt lijdzaam en dat was het zeker niet. Ik kan het ook anders formuleren, iets als: de komende tijd word ik gevolgd door Birgitta Gadellaa die virtuoos is met haar fotocamera en in styling. Ik ging akkoord onder één voorwaarde: geen tranentrekkend verslag van verval. Juist de andere kant van ziekte in beeld.
Afgelopen week vroeg ik me af of het wel normaal is dat ik me helemaal niet met de dood bezighoud. Of dat nou getuigd van kracht of juist ontkenning of wellicht naïviteit. Omdat ik daar niet zo snel een antwoord op had, liet ik het lekker rusten. Keuze van gedachte als basis van geluk.
De Italiaanse begreep heel goed dat ik geen zin had in verval. Ze liep door mijn boot en fotografeerde behalve mij, allerlei details. Ik zag de foto's terug en vond het allemaal nog heel veel mooier dan in het echt. Inclusief alles.
Afgelopen week vroeg ik me af of het wel normaal is dat ik me helemaal niet met de dood bezighoud. Of dat nou getuigd van kracht of juist ontkenning of wellicht naïviteit. Omdat ik daar niet zo snel een antwoord op had, liet ik het lekker rusten. Keuze van gedachte als basis van geluk.
19-05-2013
Zondag
In mijn zondagse nopjes.
17-05-2013
Familietrekje
Gesprek met mijn broer die mij vraagt wat ik vandaag ga doen.
'Ik ga binnen drie maanden een boek schrijven.'
'Hahaha.'
'Moet je daarom lachen?'
'Ja, daar moet ik om lachen.'
'E heeft binnen drie maanden een boek geschreven. Dus het kan.'
'Je weet dat je Ligthart heet?'
'O, wat gemeen!'
'Dat is niet gemeen, dat is hetzelfde als dat ik zou zeggen: ik ga elke drie maanden een huis ontwerpen.'
'Hahahaha.'
'Precies.'
'Ik ga binnen drie maanden een boek schrijven.'
'Hahaha.'
'Moet je daarom lachen?'
'Ja, daar moet ik om lachen.'
'E heeft binnen drie maanden een boek geschreven. Dus het kan.'
'Je weet dat je Ligthart heet?'
'O, wat gemeen!'
'Dat is niet gemeen, dat is hetzelfde als dat ik zou zeggen: ik ga elke drie maanden een huis ontwerpen.'
'Hahahaha.'
'Precies.'
16-05-2013
Keihard
Vandaag ging ik de chirurg vertellen dat ik naar het AVL overstap. Ik zag er gisteren al de hele dag tegenop omdat ik goede ervaringen met hem heb, hij super aardig is, en ook nog es een kruising tussen Prof. ir. dr. Akkermans en Clavan, mijn ultieme favoriet.
Zeg zo'n man dan maar eens dat je hem gaat verlaten. En dat het niet aan hem ligt.
Juist omdat hij zo aardig, kundig en Akkermannig Clavannerig is, reageerde hij zo goed, dat ik natuurlijk - zoals voorzien - helemaal niet meer weg wilde.
Maar ik deed het toch.
Zeg zo'n man dan maar eens dat je hem gaat verlaten. En dat het niet aan hem ligt.
Juist omdat hij zo aardig, kundig en Akkermannig Clavannerig is, reageerde hij zo goed, dat ik natuurlijk - zoals voorzien - helemaal niet meer weg wilde.
Maar ik deed het toch.
15-05-2013
Bij Arie
Ik bel W om te klagen over mijn stemming. Ik wil graag dramatisch gaan zitten huilen, liefst met van die lange gierende uithalen, maar krijg het niet voor elkaar. Dat vind ik irritant.
Terwijl ik daar gisteren helemaal geen behoefte aan had, was ik plotseling aan het snikken geslagen bij beelden van Arie Boomsma.
Dan weet je het wel.
A-rie Booms-ma.
Voor W zet ik even op een rij wat er allemaal aan schort en eindig met:
'Ach, het gaat dus best goed...'
Ik trapte er bijna in.
'Nee, wat een gelul, het gaat helemaal niet goed. Het gaat gewoon kut.'
W heeft goed opgelet.
'Binnen het kut gaan, gaat het best goed. Je gaat er best lekker mee om.'
Daar worden we allebei weer erg vrolijk van.
En dan te bedenken dat W Arie B dus gewoon kent.
Niet dat dat uitmaakt, of ergens op slaat. Maar toch...
A-rie Booms-ma.
Terwijl ik daar gisteren helemaal geen behoefte aan had, was ik plotseling aan het snikken geslagen bij beelden van Arie Boomsma.
Dan weet je het wel.
A-rie Booms-ma.
Voor W zet ik even op een rij wat er allemaal aan schort en eindig met:
'Ach, het gaat dus best goed...'
Ik trapte er bijna in.
'Nee, wat een gelul, het gaat helemaal niet goed. Het gaat gewoon kut.'
W heeft goed opgelet.
'Binnen het kut gaan, gaat het best goed. Je gaat er best lekker mee om.'
Daar worden we allebei weer erg vrolijk van.
En dan te bedenken dat W Arie B dus gewoon kent.
Niet dat dat uitmaakt, of ergens op slaat. Maar toch...
A-rie Booms-ma.
14-05-2013
Hoera!
Beste uitgever,
(Een van) uw inzending(en) heeft de longlist van onze Vrouw & Proza Debuutprijs 2010-2012 en of Vrouw & Poezie Debuutprijs 2010-2012 gehaald.
Dat ben ik dus. Met nog 19 anderen.
Wordt vervolgd...
(Een van) uw inzending(en) heeft de longlist van onze Vrouw & Proza Debuutprijs 2010-2012 en of Vrouw & Poezie Debuutprijs 2010-2012 gehaald.
Dat ben ik dus. Met nog 19 anderen.
Wordt vervolgd...
13-05-2013
Auto
T en ik staan voor zijn boekwinkel. Hij vraagt me wat ik van zijn manier van parkeren vind. 'Half op de weg', zegt hij, alsof ik dat zelf niet zie. De boekhandelaar maakt zich er vrolijk over en voelt blijkbaar niet de behoefte hem beter in te parkeren.
Ik was me eigenlijk nog alleen maar aan het verbazen over de auto. Zo onwaarschijnlijk llelijk. We stonden er samen naar te kijken.
Van de zijkant kon ik er niets van maken, dus wilde ik weten wat voor een het was. De boekhandelaar probeerde nonchalant een paar stappen opzij te doen om van de achterkant het merk te kunnen aflezen, maar ik had hem door. Hij werd er giechelig van.
Een man die niet weet in wat voor auto hij rijdt. Geweldig.
Het verhaal van de tank verbaasde me toen eigenlijk niet meer.
T vergat de gasslang eruit te halen en was weggereden. Hele tank eruit. Gigantische explosie. Hij zegt droogjes dat de man in het hokje wel erg schrok.
Na deze verhalen begon het me te dagen. Ik herinnerde me opeens dat hij deze auto tweedehands kocht zonder een proefrit te maken. Hij had alleen aan de dealer gevraagd of het wel een goede was.
Dat was het.
Inderdaad. Zo maken ze ze niet meer.
Ik was me eigenlijk nog alleen maar aan het verbazen over de auto. Zo onwaarschijnlijk llelijk. We stonden er samen naar te kijken.
Van de zijkant kon ik er niets van maken, dus wilde ik weten wat voor een het was. De boekhandelaar probeerde nonchalant een paar stappen opzij te doen om van de achterkant het merk te kunnen aflezen, maar ik had hem door. Hij werd er giechelig van.
Een man die niet weet in wat voor auto hij rijdt. Geweldig.
Het verhaal van de tank verbaasde me toen eigenlijk niet meer.
T vergat de gasslang eruit te halen en was weggereden. Hele tank eruit. Gigantische explosie. Hij zegt droogjes dat de man in het hokje wel erg schrok.
Na deze verhalen begon het me te dagen. Ik herinnerde me opeens dat hij deze auto tweedehands kocht zonder een proefrit te maken. Hij had alleen aan de dealer gevraagd of het wel een goede was.
Dat was het.
Inderdaad. Zo maken ze ze niet meer.
12-05-2013
11-05-2013
Kappertje, kappertje aan de wand
Ik ging in een opwelling naar de kapper. De kapper deed na afloop olie in mijn haar. Dat was dan zo enorm goed volgens hem. Bij het afrekenen wilde hij me aan die olie. Ik was niet meteen om.
'Ik denk altijd dat je er ook gewone olie in kan smeren.'
'Wat wil jij dan? Olijfolie in je haar?'
'Zoiets.'
De kapper was het er duidelijk niet mee eens, en wist me drie dingen die zo fan-tas-tisch mooi voor mijn krullèinn zouden zijn aan te smeren. Ik koop echt nooit van die rotzooi en al zeker niet drie van die dingen tegelijk.
Toen ik aan het afrekenen was besefte ik opeens dat ik die flesjes binnenkort totaal niet nodig zou hebben. Ik werd er een beetje lacherig van. Dat vond de kapper niet leuk omdat hij dacht dat ik zijn spulletjes niet serieus nam. Hij begon te oreren over het nut van olie, schuim en curle intensivator.
Ik luisterde braaf omdat ik moeilijk opeens kon zeggen dat ik even vergeten was dat ik binnen afzienbare tijd kaal door het leven zal gaan. Dat was me net een tikkeltje te dramatisch, zo niet hysterisch. Dus liep ik met een tas vol overbodige haarspullen de deur weer uit.
'Ik denk altijd dat je er ook gewone olie in kan smeren.'
'Wat wil jij dan? Olijfolie in je haar?'
'Zoiets.'
De kapper was het er duidelijk niet mee eens, en wist me drie dingen die zo fan-tas-tisch mooi voor mijn krullèinn zouden zijn aan te smeren. Ik koop echt nooit van die rotzooi en al zeker niet drie van die dingen tegelijk.
Toen ik aan het afrekenen was besefte ik opeens dat ik die flesjes binnenkort totaal niet nodig zou hebben. Ik werd er een beetje lacherig van. Dat vond de kapper niet leuk omdat hij dacht dat ik zijn spulletjes niet serieus nam. Hij begon te oreren over het nut van olie, schuim en curle intensivator.
Ik luisterde braaf omdat ik moeilijk opeens kon zeggen dat ik even vergeten was dat ik binnen afzienbare tijd kaal door het leven zal gaan. Dat was me net een tikkeltje te dramatisch, zo niet hysterisch. Dus liep ik met een tas vol overbodige haarspullen de deur weer uit.
10-05-2013
Niks aan de hand
Op weg naar de datsja stuitte ik op twee meisjes van ongeveer 11 jaar naast het fietspad. De een huilend. Ik fietste langs, besefte toen pas dat er gehuild werd en draaide weer om.
Het ene meisje was van het fietspad geraakt. Er was iets onduidelijks met haar voet gebeurd, en aan het huilen te horen was het heel erg.
Ik wist eigenlijk niet zo snel wat ik moest doen. Dus staarden we met z'n drieën naar haar voet, waar werkelijk niets aan te zien was.
Terwijl wij zo gebogen stonden, vroeg ik me af wat de volgende stap kon zijn. Ik vond haar te oud voor zoentje-erop-over. Die voet misschien van dichterbij bekijken? Ja, en dan? Dan sta ik opeens met een voet in mijn handen. Dat schept toch verwachtingen. Iets oplossingsgericht.
Kortom: ik deed helemaal niets.
Toen kwam de moeder aangehold, ze pakte even mijn bovenarm vast en zei alleen maar: 'O, wat lief,' voordat ze verdween in de aandacht voor haar dochter.
Mooi vond ik dat.
Toch vraag ik me nu even af of ik dit nou wel of niet kan afboeken als een goede daad.
Het ene meisje was van het fietspad geraakt. Er was iets onduidelijks met haar voet gebeurd, en aan het huilen te horen was het heel erg.
Ik wist eigenlijk niet zo snel wat ik moest doen. Dus staarden we met z'n drieën naar haar voet, waar werkelijk niets aan te zien was.
Terwijl wij zo gebogen stonden, vroeg ik me af wat de volgende stap kon zijn. Ik vond haar te oud voor zoentje-erop-over. Die voet misschien van dichterbij bekijken? Ja, en dan? Dan sta ik opeens met een voet in mijn handen. Dat schept toch verwachtingen. Iets oplossingsgericht.
Kortom: ik deed helemaal niets.
Toen kwam de moeder aangehold, ze pakte even mijn bovenarm vast en zei alleen maar: 'O, wat lief,' voordat ze verdween in de aandacht voor haar dochter.
Mooi vond ik dat.
Toch vraag ik me nu even af of ik dit nou wel of niet kan afboeken als een goede daad.
07-05-2013
06-05-2013
Spelletje
E en ik zitten koffie te drinken op het terras. Hij is van plan naar de inhuldiging van Ajax te gaan, maar zet nog even de feiten op een rij. Ik ben voor hem een redelijk ideale vrouw, maar hij is nog niet volledig overtuigd.
'Jij houdt niet van voetbal houdt, he?'
Ik beaam het. Hij trekt een gezicht alsof hij een plotselinge pijnaanval krijgt.
'Kijk je echt nooit?'
'Nee.'
'Ook niet als het Nederlands elftal speelt?'
Ik vertel niet dat ik dan het liefst door de stad loop omdat die leeg is en ik van het gejuich en het ooooo-geroep door de open ramen hou. Soms kijk ik nl wel en dan wil ik ook wel dat ze winnen. Dat zeg ik. Blijkbaar is dat nog erger dan nooit kijken.
'O, zo'n vrouw ben je.'
Hij schudt zijn hoofd.
'Dus je weet ook niets van buitenspel.'
Daar ging hij de fout in. Ik wist dat nl haarfijn uit te leggen.
Het maakte enorme indruk.
Daar bleef het bij.
'Jij houdt niet van voetbal houdt, he?'
Ik beaam het. Hij trekt een gezicht alsof hij een plotselinge pijnaanval krijgt.
'Kijk je echt nooit?'
'Nee.'
'Ook niet als het Nederlands elftal speelt?'
Ik vertel niet dat ik dan het liefst door de stad loop omdat die leeg is en ik van het gejuich en het ooooo-geroep door de open ramen hou. Soms kijk ik nl wel en dan wil ik ook wel dat ze winnen. Dat zeg ik. Blijkbaar is dat nog erger dan nooit kijken.
'O, zo'n vrouw ben je.'
Hij schudt zijn hoofd.
'Dus je weet ook niets van buitenspel.'
Daar ging hij de fout in. Ik wist dat nl haarfijn uit te leggen.
Het maakte enorme indruk.
Daar bleef het bij.
05-05-2013
04-05-2013
Waan
Ik skype met S die in Rusland zit. Haar oma (82) bemoeit zich met de zaak. Ze houdt graag aandacht vast, wordt lyrisch als ik privet zeg en begint meteen te ratelen omdat ze denkt dat mijn Russisch vloeiend is. Nou kan ik: brood/goed/hallo/dag/dank en alsjeblieft zeggen. Geen woorden waar een boeiende conversatie mee op te bouwen valt.
Het deert de schitterende oma niet. Ze neemt het scherm over en zegt dat ze zich nog zo jong voelt, maar dat geen man haar wil. Ze moet enorm lachen en ziet er echt opgelucht uit als ik haar duidelijk maak dat ik van precies hetzelfde last heb.
Maar ergens heeft ze behoefte aan wat uniciteit. Ze begint over haar ziekte (S waarschuwt op de achtergrond dat als ze hier eenmaal over begint, ze nooit meer ophoudt). Ik hou mijn mond. Heeft ze toch een dingetje dat ik niet heb.
Wat ben ik toch een goed mens.
Het deert de schitterende oma niet. Ze neemt het scherm over en zegt dat ze zich nog zo jong voelt, maar dat geen man haar wil. Ze moet enorm lachen en ziet er echt opgelucht uit als ik haar duidelijk maak dat ik van precies hetzelfde last heb.
Maar ergens heeft ze behoefte aan wat uniciteit. Ze begint over haar ziekte (S waarschuwt op de achtergrond dat als ze hier eenmaal over begint, ze nooit meer ophoudt). Ik hou mijn mond. Heeft ze toch een dingetje dat ik niet heb.
Wat ben ik toch een goed mens.
02-05-2013
Levendig
Er werd gepraat over de zusjes zo en zo, die het niet zo nauw namen met de kuisheidsregels die er in de jeugd van mijn vader (81) heersten. Ze stonden te boek als, als...
'Sletjes?' opperde ik. En toen hij niet meteen adequaat reageerde: 'Greppeldellen?'
'Niet droog te föhnen,' voegde mijn broer er voor de duidelijkheid aan toe.
Mijn vader schoof onder tafel van het lachen. Hij kreeg er beelden bij, zei hij.
Maar dat zagen wij zo ook wel.
'Sletjes?' opperde ik. En toen hij niet meteen adequaat reageerde: 'Greppeldellen?'
'Niet droog te föhnen,' voegde mijn broer er voor de duidelijkheid aan toe.
Mijn vader schoof onder tafel van het lachen. Hij kreeg er beelden bij, zei hij.
Maar dat zagen wij zo ook wel.
01-05-2013
Bijna
B vraagt hoe ik me voel, en ik durf er niet zo goed op te reageren omdat ik me een beetje geneer voor mijn antwoord.
Ik weet nog niet wat het is met ziekte. Misschien moet ik zeggen: met mijn ziektes. Wat ik nu ook weer ervaar, net als met mijn hart, is een tomeloze stroom van liefde, waar ik het vanzelfsprekend niet over wil hebben omdat het te soft is, laat staan uit te leggen.
Liefde voor wie? Voor mijzelf? Ja, natuurlijk. Ook. Gelukkig maar, en doordat dat er is gaat het meteen niet meer over mij. Het voelt alsof ik ingeplugd ben in precies dat waar het om draait.
We zitten vol in de zon boven op het dak van een woonboot te kijken naar al het moois wat voorbij vaart. Uiteindelijk durf ik het wel tegen hem te zeggen. Over die liefde.
B reageert heel nuchter: 'Ja, natuurlijk voel je dat. Dat is het leven wat je voelt.'
Daar was ik dus zelf echt niet op gekomen.
En ik al die tijd maar denken dat ik bijna verlicht was.
Ik weet nog niet wat het is met ziekte. Misschien moet ik zeggen: met mijn ziektes. Wat ik nu ook weer ervaar, net als met mijn hart, is een tomeloze stroom van liefde, waar ik het vanzelfsprekend niet over wil hebben omdat het te soft is, laat staan uit te leggen.
Liefde voor wie? Voor mijzelf? Ja, natuurlijk. Ook. Gelukkig maar, en doordat dat er is gaat het meteen niet meer over mij. Het voelt alsof ik ingeplugd ben in precies dat waar het om draait.
We zitten vol in de zon boven op het dak van een woonboot te kijken naar al het moois wat voorbij vaart. Uiteindelijk durf ik het wel tegen hem te zeggen. Over die liefde.
B reageert heel nuchter: 'Ja, natuurlijk voel je dat. Dat is het leven wat je voelt.'
Daar was ik dus zelf echt niet op gekomen.
En ik al die tijd maar denken dat ik bijna verlicht was.
Abonneren op:
Posts (Atom)