30-09-2010

Lachen

E lacht naar eigen zeggen heel veel. M en ik kijken even naar haar. We zitten al de hele avond aan een tafel, en het is ons echt niet opgevallen dat zij bovenmatig lacht.
Maar zelf is ze resoluut. Ze lacht echt erg veel. Dat doet ze niet opzettelijk. Dat komt door haar jeugd. Toen was iedereen enthousiast over haar gelach. Tegenwoordig is dat heel anders.
Tijdens een radio-interview kreeg ze te horen dat het allemaal perfect ging, maar of ze niet bij alles wilde lachen.

Leven zonder agent

Misschien moet ik werken aan het verkrijgen van beter geïnformeerde raadgevers.

Voordat ik het standaard contract ging tekenen, legde ik het aan collegaschrijver/vriendin D voor. Volgens D, die het onderhandelen aan haar agent had overgelaten, had zij betere percentages. Ik wilde me niet meteen overgeven aan het idee dat een contract zo standaard is dat er voor een debutant in spe zonder agent niets te onderhandelen valt, dus mailde de uitgever een voorstel over de percentages.

Toen de pennen werden gepakt, mompelde de redacteur:
'O ja, en jij wilt het nog over het contract hebben.'
Een niet al te bemoedigende openingszin van een stevige onderhandeling.
'Je doet jezelf tekort,' vervolgde hij droogjes.

Bleek dat ik het contract op aanraden van mijn informant in het voordeel van de uitgever had willen veranderen.

29-09-2010

Recept voor een nieuwe baan

Vandaag werd ik voor het eerst van mijn leven gebeld door een headhunter. Een headhunter, ik lach me dood met mijn cv!

De headhunter is to the point en lekker zakelijk, zoals dat een headhunter betaamt.
Nou heb ik hem ooit eens ontmoet, en ik herinnerde me gedurende het hele zakelijke gesprek dat hij zo goed brood kon bakken. Fantastisch lekker bruin oerbrood. Hij heeft zelfs nog de moeite genomen om mij dat recept op te sturen.
Wat de baan precies inhield ontging mij hierdoor totaal. Maar dat zal wel goed zitten. Iemand die zorgt dat ik een goed recept krijg, kan vanzelfsprekend ook een lekker baantje voor mij regelen.

28-09-2010

Biodanza

De boekhandelaar vertelt over het jammerlijke afglijden van een hele lange wiskundige. Die man is zeker 2 meter als het niet meer is.
Ik begrijp dat de lengte de man dwarszit en het daarom bergafwaarts met hem gaat.
Natuurlijk niet! reageert de boekhandelaar verontwaardigd. Dat afglijden komt door zijn vriendin, een 20 jaar oudere vrouw.
Door die vriendin geeft de wiskundige nu biochemische danslessen.
En dat valt waarachtig niet mee daar in de bio-industrie.

http://www.youtube.com/watch?v=QFe34-GBARo&feature=related

27-09-2010

Contract

Met een publicerende vriendin besprak ik het contract dat ik vandaag bij Nieuw Amsterdam ga tekenen. Een schrijver krijgt 10% van de verkoopprijs van het boek. Ik moet daar nog steeds aan wennen. Maar D is inmiddels gepokt en gemazeld. 

'Je lacht je helemaal dood als je de afrekening krijgt. Het voorschot gaat er ook nog van af.'
'Wat? Ik dacht dat je dat gewoon kreeg.'
'Nee, geen sprake van.' 
D klinkt heel somber. Ik ben er stil van.
We denken allebei even aan het aantal uren dat er in een doorsnee boek zit. Als je al een opbrengst hebt moet je die niet willen delen door al die uren. D knikt bedachtzaam. 

'Het is allemaal innerlijke noodzaak, Car, voor de rest is het niets.'

26-09-2010

Karikatuur

Voor mijn verjaardag kreeg ik een pluim. Je mag dan zelf uit een eindeloze catalogus een cadeau kiezen zodat je helemaal niet meer weet of je überhaupt wel iets wilt hebben. Ik koos van een karikatuur van A.

Gister kwam hij binnen. Ik vind er niet veel aan, want ik zie helemaal niet wat de tekenaar naar voren heeft willen brengen. Maar dat kan aan mij liggen, dus vroeg ik hem er naar. Dat had ik beter niet kunnen doen.

Hij is boos. Kortaf. De foto was onduidelijk. Extra lijnen zaten er niet in voor die prijs. En het was een karikatuur.
Precies! dacht en mailde ik. Maar toen hield het mailverkeer heel snel op.

Toch grappig als je van alles in je leven een karikatuur probeert te maken. En dat dat dan allemaal net niet lukt.

25-09-2010

Begrip

Of ik wilde oppassen in een chique hotel. Dat wilde ik wel. Er was een echtpaar met een baby en een trouwerij.
Bij binnenkomst struikelde ik over de bal van het kind.
'Did you step on my dress?! Did you step on it?!' was het welkom van de bruid in spe.
Ik had een van mijn betere motorische dagen. De jurk hing nog aan de kastdeur met de sleep goed uitgewaaierd voor de ingang. 

Dit had echter wel zijn weerslag.
Bij het kind in bad doen. Wat zou ze zeggen als het hoofdje heel eventjes zou verdwijnen?
Bij het afdalen van de trap. Zou ze het begrijpen als ik zou struikelen en wijdarms naar beneden zou duiken?
Kan een oppas er iets aan doen als een kind een hap niet aankan? Hoe vaak stikt een baby in een speen met vrolijk gekleurde sliert?

Om elf uur was ik dismissed, het kind bleef de resterende uren tot het paar was uitgefeest alleen in het bedje achter.
Ben heel benieuwd wat ze zou zeggen als...

24-09-2010

Alles voor niets

Op het terras wachtte ik op K. K is een grote, forse man. De iets kleinere medemens verdwijnt in de omhelzingen die hij geeft. Als je in dit geval tenminste van een omhelzing 'geven' kan spreken, hij spreidt ze meer ten toon.
Dit werd gadegeslagen door een middelbare terraszitster.
'Wilt u ook?' vraagt K.
De vrouw aarzelt. K. gaat breeduit voor haar stoel staan.
'Wel even opstaan,' gebiedt hij. Ze doet het. En verdwijnt.
K. is tevreden.
'Free hugs day.'

23-09-2010

Rolverdeling

In de stad kom ik achter een vader met bakfietskind te rijden. Aan dat straatbeeld ben ik inmiddels gewend. Het zal echt heel handig zijn om die kinderen voorin te stouwen zodat je goed zicht op ze hebt waardoor je niet angstig hoeft te zijn bij iedere zijstraat, elk kruispunt of stoplicht. Prima. Er zijn genoeg klachten geweest van cabaretiers en stukjesschrijvers. Ze gaan er gewoon mee door. Hebben we ons bij neer te leggen.

Maar nu tergen ze - de ouders - ons wel heel erg.
Een kind met een ipad voorin, op zijn gemakje aan het internetten. Iemand moet de zaken een beetje stroomlijnen en papa heeft het te druk met veilig fietsen dus daar hoeven we niets van te verwachten.

Ik kan u zeggen: ik moet nog even wennen.

22-09-2010

Bootje

We trokken naar het platteland om een vletje te bekijken. Het erf stond vol met oude auto's, verroeste boten, tractoren en autobanden.
De bewoners zagen ons aankomen dus bleven we voor de deur staan wachten. Een oude man schikte boterhammen in een mooi patroontje. Zijn lunch voor de volgende dag. Hij keek niet op of om toen we na vijf minuten toch maar een keer op de bel drukten.
Zijn dikke vrouw meldde ons dat ze er niets mee te maken had, we moesten de zoon op het erf gaan zoeken. Daar scharrelde hij wel ergens. Tussen die banden. We mochten binnendoor, waar de aardappellucht nog flink hing te dampen.

We vonden de zoon. En het bootje. De zoon hield er een apart soort taalgebruik op na.
'Er hebben nog meer mensen gebeld en zus en zo.'
'Je kunt er zo mee gaan varen en dit en dat.'

En toen ik niet door de deurtjes naar het roefje kon en klem kwam te zitten, vond hij dat heel erg grappig:
'Je moet er misschien hier en daar en zo wel wat aan doen.'

Wij dachten daar intussen over en onder dat het bootje wel wat voor of achter ons zou zijn.

21-09-2010

Escapisme

Door de mist dringt zich heel voorzichtig de zon. De deuren naar mijn terras staan open. En ik krijg het weer. Onmogelijk om hier achter mijn bureau te zitten werken. De zwanen zijn al geweest dat wel, maar die zeiden vast: Hop, weg jij. Je hebt gister al zonder enig resultaat de hele dag doorgezeten. Genieten. Nu.

Dus denk ik dat je mij zo door de stad kunt zien lopen. Genietend van de herfst die zich al heeft aangekondigd. Mijn favoriete seizoen. De vochtige geur die er hangt met hier en daar een haardvuur.
Gisteren heb ik internet al weer afgestruind voor het ultieme huisje in het bos. A weet nog van niets. Maar het is nodig. De herfst is het seizoen om over straat te slieren. En liever nog door het bos.

20-09-2010

Prachtplek

Het eiland in het weiland is de plek om dingen te vieren. En als je niets te vieren hebt, vier je dat toch gewoon. Met de auto kun je er niet komen, dat is al heel prettig. Een smal pad over de dijk leidt naar een wiebelige hangbrug.


Eenmaal op het eiland hangt er een bordje met daarop felicitaties met de behaalde oversteek.
Als het weer goed is, kun je in de tuin eten en genieten van de hanen en kippen die rond de tafels scharrelen. In de schijthuisjes is het goed toeven, er kan nl gewoon doorgetrokken worden. De bediening is heel vriendelijk en er wordt met aandacht en liefde gekookt. 

Zo met de Idian Summer in het vooruitzicht (volgens Krol) zeg ik: Ga er heen. Geniet en duik dan pas de winter in.

18-09-2010

Type mens

Met W beland ik in de Bakkerswinkel. Hij haalt kauwgom uit zijn mond en stopt het terug in het pakje.
'Niet om te hergebruiken hoor,' stelt hij mij gerust.
Ik was nog niet op dat idee gekomen.
Dan hij kijkt eens goed rond.
'Er komen hier altijd alleen maar vrouwen, terwijl het een hartstikke goede tent is.'
Als ik hem op het seksistische gehalte van die uitspraak wijs, voegt hij er aan toe:
'En homo's. Homo's komen hier ook veel.'

17-09-2010

Begroeting

Iedere dag kijk ik naar ze uit. Het groepje zwanen dat hier statig door de gracht zwemt. Van veraf zie ik ze langzaam mijn richting op komen.
En altijd maakt een zwaan zich los van de groep en zwemt op mij af. Tot vlak onder het raam waar ik zit te schrijven.
Het is een boodschap uit een andere tijd. Ik kan hem niet ontcijferen, toch doet hij me goed. 

16-09-2010

Aanmelding

Een kamer in het verleden. Daar worden schrijvers naar verbannen om te ervaren hoe het is om totaal afgesneden te zijn van de buitenwereld. Geen internet, geen mobiele telefoon, geen radio, geen tv, maar des te meer water. De drijvende bungalow dobbert op het Lauwersmeer.

Ze sturen je het meer op om te zien wat er dan uit je handen komt. Is het anders, beter, intenser zonder al die prikkels? Goed om te weten.
Maar ik wil er ook graag het volgende experiment aan koppelen. Worden schrijvers die nog moeten debuteren beter en sneller en vrolijker dan als ze thuis lopen te ijsberen?

Ooit had ik het idee om Arnon Grunberg te vragen zijn naam op mijn debuut te plakken. Een jolige variant op zijn Marek van der Jagt-stunt. Maar ik vind dit een beter idee. Veel beter.

http://weblogs.vpro.nl/eenkamerinhetverleden/over-een-kamer-in-het-verleden/

15-09-2010

Gewenning

E heeft een baby. Een nieuwe. Dat is volgens haar helemaal niet onwennig want ze had er tenslotte al eerder een gekregen.
We lunchen in het Muziekgebouw. In de grote hal rijdt ze met volle vaart af op de eindeloze diepte van de trap.
'Laten we toch de lift maar nemen.'

In de lift rijdt ze een man over zijn voet. Hij vindt dat nog het minste wat hem kan overkomen. Dat vinden wij sympathiek.
We komen samen met de vriendelijke man in de kelder terecht. Daar willen we helemaal niet zijn. Er komen twee stoere mannen bij. We doen de traditionele liftscène en krijgen midden in die stilte de slappe lach.

Eenmaal aangekomen waar we echt moeten zijn staan we beteuterd te kijken naar al die tafels. Welke kunnen we nemen zodat Deetje het ook een beetje leuk heeft tijdens ons vermaak.
Ik heb geen verstand van de pleziertjes die een 4 maanden oud meisje tevreden kunnen stemmen. Maar uiteindelijk is het wel gelukt. Met hulp van de moeder die eerder al wat ervaring had opgedaan.

14-09-2010

Gesprek

X: 'Ik raak niet graag aan. Ik ben een mens dat een ander niet graag aanraakt. Ja, nou klinkt dat weer zo patiënterig. Trouwens, ik maak ook niet graag geluid.'
Y: 'Waar komt dat dan vandaan?'
X: 'Uit mijn vroege jeugd. Dat heb ik tenminste begrepen.'
Y: 'Was die zo slecht dan?'
X: 'Als het slecht was, is het eigenlijk nog prettiger, voor jezelf dan, hè? Als het goed was hoef je niet zo veel.'
Y: 'Wat is slecht?'
X: 'Gewoon naar. Vervelend.' 
Y: 'Ik denk steeds dat denkt iedereen toch wel eens, dat ie een slechte jeugd heeft gehad?'
X: 'Je vraagt het nu aan mij. En daar heb je het al. Dat kleine dingen groot worden. Dat kan ook heel vervelend zijn.'

13-09-2010

Zweinstein

Amsterdam heeft haar eigen Zweinstein.
In de tunnel onder de sporen van het Centraal Station kijk ik iedere keer weer naar de nummering. Het gaat goed tot en met spoor vijf. Spoor zes is en blijft onvindbaar. 
Ik vraag me elke keer af in welke pilaar ik mijn karretje moet beuken om in die andere wereld te komen. Het kaartje heb ik al.

12-09-2010

Het andere leven

Het nieuwe leven is begonnen. Dus begin ik met mijn blog. Mag niet. Ik moet mijn pen pakken en mijn boek afmaken. Dat moet ik goed doen. Heel goed want het wordt gecontroleerd. Ik ben echt geworden. Ik heb een redacteur. Ik heb een uitgever die kwaliteit wil. En die moet ik gaan leveren. Liefst nu.

11-09-2010

Nieuw leven

A heeft broer R aan de telefoon. Voor mij is het altijd genieten als A een familielid spreekt omdat dat in het Fries gaat. De gesprekken krijgen plotseling diepgang en een zweem van geheimzinnigheid, ik moet me inspannen om alles te verstaan.
Er wordt vanavond gegeten met de ouders. R vraagt A of ik ook kom 'Of moet ze nog een boek schrijven?'
Hij heeft gelijk.
Ik hoor nu dag en nacht te schrijven. Nergens meer aan mee te doen. Te vervuilen. Ruzie met A krijgen omdat hij geen aandacht meer van me krijgt.
Niets van dat alles.
Morgen begin ik. Vanavond eerst even rustig uit eten met z'n allen. En dan begint het allemaal echt. Heel echt. Echt waar.

10-09-2010

Linke toestand

A zit de hele avond op Linkedin te conecten. Hij schuimt oude klasgenoten van het gymnasium af. Meteen beet. Leuke reacties. Een zelfs hele leuke.
"Hallo krullebol met je donkerbruine ogen. Natuurlijk ken ik je nog..."
Voor mij genoeg om een wenkbrauw op te trekken.
A denkt dat ze hem verwart met een andere A van 1 dorp verderop. Die had ook hele donkere krullen en diep donkere ogen.
Ik laat hem in die waan.

09-09-2010

Vloeiend

We gaan ijs eten bij Tofani. Eenmaal binnen staan we naast een Italiaan die vrolijk kwettert tegen de Italiaanse achter de bakken.
Wij worden door een jongen begroet met 'Buona sera.' Waarschijnlijk omdat hij plotseling denkt dat de hele wereld behept is met taaltalent. Ik wil hem niet teleurstellen en bestel in het Italiaans. De man naast mij wordt er vrolijk van:
'Je hebt net postzegels besteld. Met yogurtsmaak.'

08-09-2010

Rood licht

Mijn dag liep op rolletjes. Ik sleepte een correctie-opdracht binnen, kreeg een mail van de redacteur die mij nu echt officieel een contract aanbood (hoera, taart, toeters en bellen), ik had het vooruitzicht om 's avonds met A te vieren dat we elkaar maar liefst 365 dagen leuk vinden en mijn zangles ging ook nog eens erg goed.
Ik verkeerde in een optimale staat van zijn.

Op weg naar huis, zingend op de fiets, liep een vrouw door rood, maar gebaarde naar mij dat ik moest inhouden. Ik schreeuwde dat ik groen had en dacht daar achteraan nog een aantal tamelijk onaangename dingen.
Toen bekeek ik mezelf eens van buitenaf. Dat gaf niet zo'n mooi beeld.
Maar het was wel een mooie stemming.

07-09-2010

Bekend

Toen ik het café binnenkwam riep een wildvreemde vrouw aan de bar:
'Vandaag heb ik foto's van jou gezien!'
Ik moest eerst even bijkomen van die tekst. De stamgasten ook. Het was plotseling doodstil.
Zou mijn roem zonder te publiceren mij al vooruit snellen?
Dat bleek niet het geval.
Ze sprak de ontluisterende woorden: 'Jij bent toch de zus van...'
Maar het klopte wel. Het café zette het weer op een drinken. En ik ook. Ik ben ten slotte schrijfster.
En zus.

06-09-2010

Woordenschat

Ik sta op een feestje met de moeder van de jarige en de drie zussen. 'Hebben jullie dat as-emmertje van papa?'
Dat is nogal een onderwerp voor een verjaardagsfeest. De papa is weliswaar al 18 jaar dood, maar toch.
De andere zussen maken meteen een klikbeweging. Blijkbaar zat er een dekseltje op dat geluid maakte.
Ze hebben dat as-emmertje niet. Zij dachten dat de jongste het emmertje had. De jongste zus bekent dat ze het waarschijnlijk heeft weggegooid.
Ik bekijk haar opeens met hele andere ogen. Dat 'waarschijnlijk' zit mij dwars. Bij zo'n daad weet iedereen óf en wanneer en waarom zij dat heeft gedaan.
'Weet jij dat niet meer zeker? vraag ik, meer onthutst dan de anderen schijnen te zijn.
'Nou ja, waarschijnlijk heb ik het wel weggedaan.'
'Waar had je hem staan?' vraag ik nog om een duidelijker beeld van deze zus te krijgen. Ik stel me een verhuizing van de schouw naar het bureau en dan in de kast voor.
'Het stond naast de bank, daar gooiden we de as van onze sigaretten in.'
Het beeld is compleet. De vader is successievelijk met peuken en al tussen de vuilnis verdwenen.
'En de as van je vader dan?' vraag ik zo neutraal mogelijk.

Het feit dat ik nooit heb gerookt was geen excuus.

04-09-2010

Volgende graag

Andermans blog. Een mooi instrument als je je een keer verveelt. Ik kom in een wereld van scrappen (hip knutselen), tierlantijntjes ditjes en huisdierdatjes, geliefden en kids (kinderen heeft men niet meer tegenwoordig). En natuurlijk heel veel tekst.
Wat denk je van:
"Dus ik ben Alice."
Waarom dus? Ze komt veel sterker over als ze zou melden: Want ik ben Alice! Hoppa, met uitroepteken en al. Daar kan niemand omheen. Maar dus? Wat dus?
Dus jammer?
Dus pech gehad?
Nee, Alice. Van je collegabloggertje krijg je het advies een en ander aan te passen. Dus doen.

03-09-2010

Verkoopsucces

Gisteravond verkocht ik mijn eerste 100 boeken. Op papier. Of eigenlijk aan de kroegtafel. Het boek moet nog uitkomen, maar dat doet er niet toe. Het komt helemaal overeen met mijn karakterstructuur. Het bestaat nog niet, maar het is er al lang. En allemaal zonder moeite.

Vriend R heeft een hekel aan het bedenken van persoonlijke verjaarscadeaus. Het leek hem erg makkelijk om een stapel in de kelder op te slaan. Gesigneerd, dat wel, voor de snobs onder zijn vrienden, en dat zijn er nogal wat.

'Komt er seks in voor?' vroeg hij, vanwege deze vriendenkring.
'Alleen literaire seks,' antwoordde ik.
Toch keek hij bedenkelijk. Maar uiteindelijk besloot hij dat het wel zou gaan. Het enige wat ik moest doen was de kroegrekening betalen. Die was hoog. Maar vergeleken bij de verkoop van 100 boeken was het niets. Meteen mijn boek in de top tien. Ik moet echt vaker naar het café.
Maar misschien eerst het boek afmaken.

02-09-2010

Rusland research

http://englishrussia.com/index.php/2008/10/24/swing-and-protect/

Dit kwam ik tegen tijdens mijn zoektocht naar de Russische ziel. 

Ingeburgerd

Mijn overbuurman laat zijn huis opknappen door een Peruaan. Een vrolijke kleine man die niet stuk te krijgen is. P woont al meer dan 20 jaar in Nederland. Ik oefen mijn Spaans, wat me nog niet zo makkelijk afgaat. P wacht geduldig tot ik mijn woorden heb gevonden. Hij verbetert mij niet. Een echte Nederlander zal hij dus wel nooit worden (hura!).

01-09-2010

UPC webcare

De mensen van de helpdesk van UPC hebben exclusieve trainingen gevolgd, ze kunnen van alles, behalve het oplossen van problemen.

Naar aanleiding van mijn blog reageerde UPC Webcare. Dat het allemaal heel spijtig was en of ik deze klacht ook nog eens wilde mailen naar ze. Helemaal perfect. 
Toch bleek ook dat alleen maar een goed uitgevoerd onderdeel van de gevolgde training te zijn. Het ophouden van de schijn dat een klacht serieus genomen wordt, gecombineerd met een goed klinkende naam. Vervolgens hoor je nooit meer van ze. 

Ik stel me de klantenservice voor. Telefoons bemand door zorgvuldig geselecteerde mensen. Zij die er plezier in scheppen met vertrouwenwekkende stemmen net te doen alsof alles wordt opgelost. Een vasthoudende klant schuift door naar de afdeling Webcare. Maar dan heb je het er ook wel naar gemaakt.