30-01-2012

Werk in uitvoering

In het ziekenhuis word je op een zodanige manier vacuĆ¼m getrokken, dat het heel merkwaardig is om te merken dat er nog een buitenwereld blijkt te zijn als je er weer uit komt.

Het gekke is dat ik (behalve alle enge dingen) de afdeling mis. De artsen en het verplegend personeel worden bakens die je dag maken. En ik kon heerlijk vanuit mijn bed bekijken hoe ze het aanpakten.

Een arts verdenk ik er bijvoorbeeld sterk van dat hij na iedere ronde even met een verlegen verpleegster in de bloemenkeuken verdween. Schuin afsnijden.
Daar ben ik erg voor. Daar waar angst en pijn heersen is een tegenbeweging zeer noodzakelijk.
Heigh-ho, heigh-ho.

28-01-2012

Manieren

Schuin tegenover mij lag een mooie engel. Ze was 85 en lag net met haar hoofd boven de lakens uit te verdrinken in dat grote bed.
Ze had diverse complicaties achter de rug, maar bleef maar lief meewerken met de verpleging. Alles was goed. Alles werd geprobeerd.
Af en toe stak ze haar hand boven het laken uit om naar mij te wuiven. Dat waren de mooiste momenten van mijn dag.

Op een gegeven moment zat ze even in de stoel naast haar bed en kwam er een dokter half achter haar staan. Hij deed geen moeite om even voor haar te gaan zitten. Het was bezoekuur. De kamer was overvol. En hij balkte eruit dat ze nog een keer geopereerd moest worden. Geen inleiding. Alle heftige informatie werd zo in haar nek gekotst. In de kamer was het doodstil geworden. Toen verdween hij weer. Hij had nog geen drie minuten nodig gehad.

Toen ik het ziekenhuis mocht verlaten kwam ik hem tegen in de gang. En nu heb ik zo'n enorme spijt dat ik hem niet heb verteld dat het volgens mij op heel veel andere manieren kan.
Een ervan is een menselijke.

27-01-2012

Patient

Het ziekenhuis is een gesloten inrichting waar het fijn toeven is als je je wilt verdiepen in de psyche van de mens.
Tegenover mij komt een man te liggen, type uitsmijter. Zijn eerste tekst: 'Ze hebben met zo'n ding in mijn lul lopen poeren, hoe denk je dat ik me voel?'
Gelukkig stelt hij deze vraag niet aan mij.
Hij heeft een kastje op zijn lichaam om zijn hart te bewaken, daarom mag hij de afdeling niet af. Grote consternatie. Hij belt meteen een vriend op om hierover te klagen. Regelmatig krijgen we de melding dat meneer V weer losgekoppeld is. V vindt al die zorg totaal overbodig. Trouwens, hij haat ziekenhuizen.
Na een dag weet ik dat hij een gabber twintigduizend heeft geleend die hij niet terugkrijgt, dat een mormel hem op straat heeft gezet omdat hij oud en ziek is, dat hij een hokje in het AMC kort en klein heeft geslagen, glas eruit, portier nog rechtop in zijn stoel, dat hij twee jaar op straat heeft gezworven, dat hij binnen 1 dag een voetschimmel heeft opgelopen in dit smerige kolere ziekenhuis - hij niet van plan is te blijven anders zal er hier ook verbouwd worden - en dat hij iemand een 6.4 tegen zijn slaap gaat zetten, dat geeft mooi kleine gaatjes.
Ik vond hem aardig.
Deze man heb ik serieus proberen te overtuigen dat het zonde zou zijn om in de gevangenis te belanden, want als hij er al niet tegen kan dat hij niet zelf mag beslissen hoeveel koffie hij drinkt, hij het achter tralies waarschijnlijk nog minder zal vinden.
Hij is het niet met me eens. Een gevangenis is echt iets heel anders. Dat zal wel gaan.

26-01-2012

Hier is de plek waar ik woon


Ik geloof niet in god. Ik geloof in mensen. Maar dit nummer heeft voor mij een hele wereld in zich, een van liefde.
De afgelopen periode - voor, tijdens en na de operatie - liep er helemaal van over. Alle steun en aandacht die ik van iedereen kreeg; het ging en gaat maar door. Dwars door mijn angst heen.  

Bij dit nummer zie ik mezelf zitten op een rechte stoel, midden op een meer, kijkend naar het water dat van kleur verandert en zich altijd weer anders laat zien. Soms dobber ik wat naar rechts, dan golf ik eens wat naar links of denk ik even af te drijven.

Ik ben er weer. Andere plek. Andere blik.
Dank jullie wel. 

17-01-2012

Mooi weer

Ik ben mijn tas aan het pakken voor het ziekenhuis. En het mooie is, dat toen ik mijn toiletspullen bijeenscharrelde, ik toch een beetje een vakantiegevoel kreeg.

Maar van de vakantiehit Zagen, zagen, wiedewiedewagen die in mijn hoofd rondzoemt, kan ik misschien beter een ander deuntje maken.

16-01-2012

Binnenste buiten

'Weet je nou al of je hart er helemaal uitgehaald wordt, of dat ze die andere techniek volgen, waarbij hij kan blijven zitten?'
Dat zijn geen vragen die me een rustig weekend opleveren.

Ik zie mijn rode hart al voor me in een stoffig OK, en dat ze dan even afwezig blazen voordat hij weer teruggeplaatst wordt. Zoals een kind een paardenbloem laat wegwaaien.
Er blijft altijd een pluisje zitten.

Addertje

Iemand gaf het volgende advies voor de komende tijd:

'Vraag God om kracht en genezing. Als we Hem aanroepen zal Hij antwoorden en geven wat we nodig hebben. Op zijn tijd en zoals het goed is.'

Het enige wat me nu wel wat zorgen baart is dat: 'Op zijn tijd'.
Dacht ik net dat ik wel goed zat, komen ze daarmee aan.

15-01-2012

Zondagse conversatie


'Ik begin er wel tegenop te zien. Hopelijk kan die chirurg het een beetje.'
W: 'Die man heeft het vaker gedaan. Die denkt nu heus niet: o, mijn god, donderdag moet ik mevrouw Ligthart opereren. Als dat maar goed gaat.'

14-01-2012

Een moment

Het uitzicht over de houthavens was fenomenaal.
Het publiek zat in de huiskamer van Porgy Franssen en hij speelde de sterren van de hemel, die zich op dat moment op ooghoogte bevond, boven het IJ.

Een monoloog van Baricco, die onvoorstelbaar mooi schrijft. Maar het mooiste moment zat verscholen tussen de woorden.
Niemand kuchte, niemand verschoof. We zaten in een doodse stilte, waarin het leven werd samengebald.

13-01-2012

Linksom, rechtsom, misschien rechtdoor

Wij hadden Petra L in de uitzending. Tijdens de voorbereiding werd ik steeds enthousiaster over haar en na het telefonische voorgesprek was ik om. Zo om, dat toen ik haar in de studio ontving, ik zenuwachtig was en het graag allemaal perfect voor haar wilde regelen.
Dat is geen goed uitgangspunt.

Ik was warrig, en zei iets wat niet klopte. Ze is het ongetwijfeld gewend, de uitwerking die zij op mensen heeft.
Ze keek me met een stralende glimlach aan en zei: 'Ik heb helemaal niets aan jou.'
'Nee, he-le-maal niets,' antwoordde ik. We lachten en ik werd weer normaal.

Het is zo iemand die je graag in je leven zou willen hebben. Maar hoe regel je dat zo snel?

Nu heb ik bedacht dat zij mijn schoonmoeder moet worden.
Ik sprak haar zonen, natuurlijk allebei zeer charmant en voorkomend en volop getrouwd. Maar er moet een oplossing zijn.

12-01-2012

Sporen

In de avond reis ik terug naar Amsterdam. In de trein heeft iemand een raam open gezet. Daar was ik niet bij. En nu wil ik zo graag weten wie dat is geweest en waarom dat raam per se open moest.

Misschien was het tijdens de te volle, warme spits, maar t zou ook iemand kunnen zijn die veel frisse lucht nodig heeft. Die niet kan functioneren zonder. Die door collega's wordt gehaat omdat ze het daardoor altijd koud hebben.
Of misschien een jonge vrouw die gebeld werd door haar nieuwe vriendje en uit het raam ging hangen zodat de anderen niet konden meeluisteren.
Een vijftiger die vlak daarvoor te horen heeft gekregen dat hij is ontslagen.
Een freak die vindt dat mensen te ongezond leven, die denkt dat frisse lucht, samen met veel beweging en gezonde voeding noodzakelijk is. En dat overal en altijd aan iedereen opdringt.

Ik zou zo graag terugspoelen en kijken wie dat deed en waarom.

Nog een vraag: waarom deed niemand hem dicht?

11-01-2012

Pilletjes

Ik ben inmiddels aan de verslavende kalmeringsmiddelen gegaan. Ik nam er gisteravond een in, en nu, meer dan 24 uur later ben ik nog steeds high.

Wat een genot! En wat een wetenschap! Al die kennis die zich in dat ene kleine, platte pilletje van niets verzameld heeft. Het is zo'n vernuft: ik ben me opeens aan het verheugen op de operatie.

Met de dood in de ogen beseft een mens plotseling wat hij moet doen in zijn leven.
Het is me geopenbaard. Na de operatie ga ik dealen.

04-01-2012

De tweede, derde en vierde van

We zitten met vier redacteuren te eten en vertellen anekdotes over de gasten. Bekende Nederlanders, wat het toch net een tikje leuker maakt omdat je weet dat je dingen eigenlijk niet mag doorvertellen, maar het toch doet.

Er wordt wat gezegd over een bekende buitenlander en het feit dat juist die taal door de redacteur in kwestie niet wordt gesproken, zodat het geen zin heeft om mee te gaan om dat interview zelf af te nemen. 'Nee,' zeggen de twee doorgewinterde partners in crime, 'Je wilt de eerste emotie.'

Daar moet ik erg over nadenken. Vooral de emoties na de eerste houden me bezig. Tot hoeveel gradaties is een mens in staat?

03-01-2012

Slopen

M heeft het water van mijn dak gehaald. We staan op straat wat na te praten over de kuil in de constructie, als er een blonde vrouw in een snelle zwarte auto voorbij rijdt.
'Dat vind ik een lekker wijf.'
'Vind je?' Ik verbaas me over het type. Veel te netjes.
'Ja, zo'n sloper.'
Ik kijk hem aan en probeer serieus te blijven.
'En dat ben jij ook.'
'O, ja?' Gezicht neutraal.
'Ja. Dat staat hier zo op je voorhoofd geschreven.' Hij wijst voor de duidelijkheid de plek even aan.

02-01-2012

Formaat

De vorige tv was te klein.
Deze is te groot.

Mijn god. Ik haat de middenweg.

01-01-2012

Oud en nieuw

Het was een Moulin Rouge feest waar we heen zouden gaan. Maar geen van ons vieren had zin. Dat is op zich een heel goed uitgangspunt. Toen we eenmaal aangekomen waren (schoenenwissel, van gympen naar hakken) werd het opeens ontzettend leuk.

Om twaalf uur stonden we hoog boven de stad al dat kleurige geweld te bewonderen. Ik stond daar over de daken te kijken en had het gevoel dat het allemaal speciaal voor mij werd afgestoken. Alweer. Doet me goed, zo'n hartafwijking.

Zondag