Geen bochel geen duik

In de middag werd ik gebeld of ik aan het begin van de avond even aan tafel aan tafel wilde komen vertellen over mijn open hart. Dat wilde ik wel.
Ik werd weer super hartelijk ontvangen door alle oude bekenden, prachtig mooi gemaakt en, wijs geworden door de vorige keer, schoof ik aan met een zender los op schoot. Toen had ik me door de geluidsman laten overrulen. Hij beweerde dat niemand de zender - die hij op mijn rug had gebonden omdat ik een jurkje aan had - zou zien.
Ik kon alleen maar naar die bochel kijken.

Die middag had ik tijdens het telefoongesprek met de redacteur vastgesteld dat mijn benen niet in zicht zouden zijn, dus dat ik geen hakken hoefde mee te nemen. Zij bevestigde dat. Ik nam ze toch voor de zekerheid mee, ondanks het risico dat ik tijdens het verlaten van de verhoging met hakken en al het publiek in zou duiken. Mijn benen waren in zicht. Al was het kort. Tijdens het verlaten van de studio bleef ik keurig rechtop staan. Dat scheelde toch gedoe. 

Actie

Van mijn zus kreeg ik een Fitbit. En nu is het feest. Omdat elke stap die ik zet, elke trap die ik loop, elke heuvel die ik beklim en elke calorie die ik verlies wordt geregistreerd.
Vandaag zette ik 23.393 stappen, liep ik 17 km (ik vind het mooi om dat apart te vermelden. Zij blijkbaar ook), en liep ik 5 niveaus. En omdat ik hem naar alle waarschijnlijkheid verkeerd heb ingesteld, verbrandde ik 2968 calorieën, waar ik desondanks erg trots op ben. 

Zondag

Nett

Ik sta niet bekend om mijn richtingsgevoel. Toch sloeg mijn familie mijn aanbod om mijn moeder omhoog te rijden naar het kasteel zodat zij konden lopen, niet af.

Mijn moeder had er ook een hard hoofd in, maar zei niets.

Binnen drie minuten was ik verdwaald en zaten we op de snelweg. Met moeite wist ik weer in het centrum te geraken en parkeerde daar om toch maar de TomTom te programmeren. 

Voor mij stapten twee snelle jongens in een nog snellere BMW. 

In mijn beste Duits vroeg ik de weg. De man begon, zag mijn gezicht en zei toen dat hij wel voor me uit zou rijden. 

We arriveerden op de berg. 

Ik vergat ter plekke wat aardig was en bleef maar zeggen dat ik het zo süss van ze vond. 

Ze grinnikten wat en scheurden toen in razend tempo de berg weer af. 

Weekendje weg

Met de hele familie gingen we een weekend weg. Mijn nichtje (12) had zich er al 2 jaar op verheugd. We deelden de kamer. Zij pakte haar tas uit:

4 t-shirts

5 onderbroeken

4 paar sokken
7 truien

5 jurkjes

2 slaapbroeken

1 Slaappak

3 lange broeken

2 korte broeken

2 hemdjes

1 paar gympen

1 paar laarzen

M: 'Ik zat nog in de stress omdat ik dacht dat ik niet genoeg jurkjes bij me had. Ik heb mama nog speciaal eentje laten wassen.'

Tevreden bekijkt ze de stapel. 

'O, ik heb ook nog 2 jassen!'

Behandeling

Ik heb amper twee ommetjes gemaakt als voorbereiding op mijn oktobertocht van 250 kilometer, en mijn knieën doen al niet meer mee. Dus ging ik opgewekt naar de fysio die mij vorig jaar zo goed behandelde, dat ik met gemak 780 kilometer liep met 12 kilo op mijn rug.

Ik had er zin in. Lekker weer even een soort massage ondergaan. Ik wist het wel, maar had het toch verdrongen. De behandeling bestaat eruit de patiënt zoveel mogelijk pijn te bezorgen. Als die wegtrekt wordt het volgende stukje been gepakt. 

Fabuleren was beter geweest

Mijn nichtjes kwamen logeren in de datsja. Na het eten liepen we over het terrein, en wilde ik een huisje dat in de verkoop kwam bekijken. Om te zien of het wat was voor B&W.
We stapten het hekje over. Toen we weer uit de tuin kwamen stonden twee boze vrouwen ons op te wachten.
Wat we daar deden.
Het huisje bekijken.
Dat mag niet.
Ach, het komt toch in de verkoop en dan mag het wel.
Ja, maar nu mag het niet.
Verbolgen waren ze over zoveel regelschennis. Ik was een moment in tweestrijd. Kiezen voor: doe niet zo hysterisch of een mea culpa. Ik koos - lafbek die ik ben - voor het laatste.

Maar later bedacht ik dat ik op zachte toon had moeten fluisteren:
'Ik weet het, maar de vader van deze meisjes is geïnteresseerd in dit huisje. Alleen gaan zij overmorgen weer terug naar Amerika. Met de moeder. En ik wilde ze zo graag laten zien waar hun vader waarschijnlijk komt te wonen. Met een man.
En dan zou ik een betekenisvolle stilte laten vallen. En zij zouden de hele problematiek enorm begrijpen en mij op mijn schouder slaan omdat ik zo gevoelig bemiddelde en binnenvragen voor een lekkere snaps...

Een fijne dag gewenst

Naast me stond een boos-op-de-wereldmevrouw te wachten op groen licht. Een jongen haalde ons in en reed door rood. De vrouw gromde wat.
'Wat zegt u?'
'Als je dood wil, kan dat hoor!'
'Ach...'
'Het kan! Het kan!'
'Misschien had hij haast.'
'Hou toch op.'
'Dat is toch mogelijk?'
'Natuurlijk niet, dat zie je toch aan de manier waarop hij rijdt!'
'Misschien ligt zijn vriendin in het ziekenhuis.'
'Hou toch op!'
Het licht sprong op groen.
We fietsten de rotonde over. Mensen van rechts hadden rood, maar twee jonge vrouwen fietsten door. De vrouw begon te schelden. Een man die wel stopte trok gekke gezichten naar haar. De vrouw, die af had moeten remmen, foeterde het hele groepje uit en fietste door. 

Toch jammer

Met E2 ging ik naar een avond over vogels van Wrik in het Torpedotheater. Vogelpubliek. Daar zat ik tussen. Ik weet niet eens hoe een nachtegaal klinkt.

Er was een bloedserieuze man die vogelgeluiden drumde. Alleen was het voor mij, waarschijnlijk de enige in het zaaltje die zelfs geen idee heeft hoe een koolmees klinkt, totaal onduidelijk wanneer de man een vogel drumde. Hij omlijnde het geheel met muziek die er volgens hem bijpaste. Het publiek wist wel precies om welke vogel het ging en wanneer het geroep weerklonk.
E2 ook.

Een vrouw uit het publiek, die per ongeluk toegaf wel eens gedroomd te hebben een vogel te zijn, werd onmiddellijk door Thijs van Vuuren het podium opgetrokken om de gedroomde vogel - het roodborstje - na te doen.
Met koptelefoon op riep zij 'Oe, oe, ooooeee.' Het geheel werd opgenomen en versneld afgespeeld. Het was perfect. Zij klonk als een rechtgeaarde roodborst.
Eigenlijk wilde ik toen ook, maar het was druk met liefhebbers van voelen hoe het is om een vogel te zijn. En omdat ik me god niet zou weten hoe de vogel die ik zou doen klinkt, vond ik dat zij voorrang hadden. Een konijn kan ik wonderbaarlijk natuurgetrouw weergeven. Maar daar zat niemand op te wachten. 

Drie uitroeptekens. Das niks voor hem

W smst dat hij speciaal naar Amsterdam is gekomen om een afgekloven reclamedeun te zingen in een leeg castinglokaal.

Ik krijg meteen beelden. En het lied is niet meer uit mijn hoofd te branden.
Hij heeft geheimhoudingsplicht, dus helaas kan ik niet uit de doeken doen om welk product het gaat. 

W is als de dood dat hij het lied op zo'n onnavolgbare wijze heeft opgevoerd dat ze wildenthousiast zijn zodat hij voortaan als de X-man door het leven zal moeten. 

Ik word er erg vrolijk van en sms hem dat dat de straf is voor zijn houding als mensen hem op straat herkennen. Wat nogal eens gebeurd. Maar dan zegt hij niet meteen waarvan dat kan zijn, laat de mensen hun hele omgeving in hun hoofd afgaan, steeds zweteriger en wanhopiger, alleen omdat hij niks zegt. 

Ik vind dat zielig. Ik zie het lijden. 

Dus meld ik hem opgewekt dat dit er nou van komt. Niemand zal meer hoeven te vragen waar hij ook al weer van is. Ze zullen het deuntje bij alles wat hij doet en overal waar hij gaat zingen. 

En dat zal jaren doorgaan. 

Hij smst: Fuck ja, Karma. Het universum wil mij leren omgaan met collectieve beeldvorming. 

Vandaag krijg ik een berichtje. 

'Afgewezen voor X. Er is een god!!!'

Zondag

Out of earth

Het was tijd voor de tunnel. Ik zag er toch weer tegenop. Vooral omdat ik niet meer wist of ik nou wel of niet volgespoten zou worden met contrastvloeistof.
Ze spoten me vol.
Ik had me niet goed voorbereid. Geen joggingbroek mee, lekkere dikke sokken en ook geen masker.
In een slipje werd ik de MRI ingeschoven. Op mijn buik. Borsten in bakjes.

Ik had klassieke muziek op de koptelefoon gevraagd, maar die stond niet helemaal scherp afgesteld. Ruis met hier en daar een noot.
De machine maakt altijd enorm lawaai, om de seconde een keiharde slag alsof ze aan het heien zijn. Daardoorheen klonken af en toe stemmen. Van out of space waren ze aan het overleggen hoe ze mij het beste konden transporteren.
'Gewoon normaal.'
'Dit is Ligthart. Die is lastig. Want bang.'
'Wat zou het?'
'Dan moet ze eerst naar Kill her darlings. Te duur.'
'We beamen haar wel transparant.'
Intussen lag ik als een racket klaar. Alleen even de machine verticaal zetten en op Come on over drukken. 

Nacht nacht wacht

Mijn zus, die over is uit Amerika, bleef logeren. We doken optimistisch moe het bed in, kletsten door in het donker en waagden een poging. F viel in slaap en werd om 01.00 uur weer wakker. Ik was het nog steeds.
Ik ben niet goed in bedgenoten. Ik wil overdwars, languit, ondersteboven, achterstevoren kunnen liggen, me uitbundig om kunnen draaien. Maar bovenal hebben mijn gedachten ruimte nodig zonder dat ze naar mij terugkaatsen via t lichaam van de slaper. Komt bij dat ik verstijf in een vergeefse poging de ander niet tot last te zijn. Adem in.

Ik ging aan het ijs, F vond het te koud en na uitgebreid overleg waar de toekomstige houtkachel moest komen, viel F om een uur of 03.00 in slaap. Ik besteedde mijn tijd aan de vraag hoe ik zo moe kon zijn zonder in slaap te vallen, gaf me op als voorleesexpres-vrijwilliger en beantwoordde berichten. Tussen deze activiteiten door probeerde ik het steeds weer.
Tevergeefs.
De irritatie werd met het half uur erger en deed de slaapintentie geen goed.
Een antwoord kreeg ik ook al niet.
Ik geloof niet dat ik ooit dit record heb gehaald.
Wakker tot 06.00 uur. En om 07.00 uur op moeten. 

Niet te veel hoop ik

Bij Bever kocht ik een supersonische lichtgewicht slaapzak. Prijzig dus. De verkoper zei tegen me dat ik er best een uurtje in mocht gaan liggen om te voelen of het beviel. Zo niet kon hij terug.
En nu lig ik in mijn slaapzak te voelen en probeer ik het denken uit te schakelen. Hoeveel mannen hebben deze slaapzak voeltechnisch al getest?

Cabaret

'Anish Kapoor heeft zijn sculptuur Dirty Corner nooit vergeleken met een vagina.
En al helemaal niet met die van Marie-Antoinette.' 

Zondag

Maar mijn tuin is in orde

Ik ben begonnen. Het is de bedoeling - alleen al aan de manier waarop ik dit formuleer weet ik dat het een voornemen van niks is - dat ik vanaf nu elke dag een uur wandel. Ik heb precies 4 weken om een beetje in conditie te raken voor de camino.

Vanmorgen vroeg was heerlijk. Kriskras over het terrein van het tuincomplex van de buren. Lekker gluren over heggetjes, mijn nek strekken om die buitenkachel goed te kunnen bekijken, ideeën opdoen voor het volgende seizoen. Aan alles is te merken dat er afgebouwd wordt. Mensen wonen niet meer, maar gaan in de weer met gereedschap om huisjes op te knappen.
Ik was, o nee, ik ben het ook van plan. In ieder geval de Zuidkant schuren.
En dat klinkt net zoals het voornemen iedere dag te lopen.

Applaus

Op het auteursfeest wordt gespeecht. Wij staan helemaal achterin, en ik versta er eigenlijk niets van.
Op een gegeven moment valt er een stilte. Ik vraag aan E, die van de uitgeverij is, of we niet even moeten klappen. E schudt haar hoofd.
'Doe maar niet,' fluistert ze,' Er wordt een minuut stilte gevraagd voor iemand die overleden is.'

Q&A

In de trein komt een moeder en haar dochter tegenover me zitten.
Moeder mager en tanig. Het meisje is ongeveer 12.
Moeder: 'Wat is er?'
Meisje: 'Niks.'
Moeder: 'Wat is er?'
Meisje: 'Ik wil rust.'
Moeder: 'Wát is er?'
Meisje: 'Ik wil rust!'
Stilte.
Ik kijk even heel snel naar het meisje.
Ze glimlacht naar me alsof ik dat allemaal heel goed begrijp. 

Het kan

Op 4-4-14 kwam ik aan in Santiago. Later, toen ik met de wizard was, zette ik mijn voet op de Jacobsschelp die in de stenen van het plein voor de kathedraal is gegoten. Ik was niet op de hoogte van de voorspelling: dan kom je terug.

Ik ga terug. Op 11 oktober neem ik het vliegtuig naar Porto en ga, deze keer met heel veel minder ballast, op weg. Om wederom te ervaren hoe het is om overal te kunnen stoppen of beginnen, geen verplichtingen te hebben, om alleen samen te zijn, verhalen uit te wisselen, dingen achter te laten, inzichten te krijgen, maar vooral om heel, heel erg van het leven en al die vrijheid te genieten.

Praktisch

De Engelse T (8 jaar) wil heel graag een broer of zus. Zijn ouders zijn daar nog niet zo van overtuigd. Ze voeren onder andere het argument aan dat een kind nogal duur is.
T: 'How much are those seeds? I've got some pocket money left.'

Zondag

Ontroerend lang

S en ik kennen elkaar 38 jaar. Ze wordt vijftig en geeft een feest. Groot. Chique. We kunnen niet meer van elkaar verschillen dan we doen. Ik ken haar hele familie, de ins en outs. Eigenlijk voel ik me er onderdeel van. Ik ga van omhelzing naar omhelzing, van lieve woorden naar nog lievere woorden. S' vriendin speecht. Recht in het hart. De tranen vloeien.

Familieleden en vrienden hebben de opdracht gekregen een filmpje te maken. Ik krijg diverse keren te horen: 'O, jij bent diegene van de beugel.' Ja. Dat ben ik. Die van de beugel. Ik werd door S gepest op de middelbare school, met het eten dat in het hekwerk bleef steken. Zij vond dat ultiem smerig. Was het ook. En toch voelt het opeens heel goed om die van die beugel te zijn. 

Overwerken

De boot is ultra schoon en de huurders hebben vertraging. In plaats van om een uur of acht hier aan te komen, vliegen ze waarschijnlijk pas om kwart voor negen. Op de site staat het woord vermoedelijk een aantal keer genoemd.

Er zit niks anders op dan de boel hier maar weer vies te maken. Een fles te ontkurken, toch maar wat koken. Op een van de opgeklopte stoelen of bank te gaan zitten. Op het strakgetrokken schoonopgemaakte bed DWDD te kijken.
En dan weer opnieuw beginnen. En intussen hopen dat de vermoedelijke aankomsttijd van 00.00 uur een daadwerkelijke wordt. 

Attent

Mijn ouders zijn 55 jaar getrouwd. Dat is voor de burgemeester van Naarden een reden om een bloemstukje te laten afgeven. Zo'n boeket met veel te korte stelen in een geglazuurde pot.
Echt lelijk en echt aardig. 

Zo is het

De gasten die vandaag vertrokken: 'You have a wonderful world.'

Wie wiedt vindt wat

De omslag heeft plaatsgevonden. Het hangt in de lucht: de herfst. Nu al. De herfst is mijn favoriete seizoen, maar dat komt waarschijnlijk omdat die zich volgens de berperkingsregel gedraagt. Vanwege de winter geniet je extra van alles wat nog is.
Maar het is me nog net even te vroeg, die voorbode.
De vochtigheid in de datsja, die nu nog goed te doen is, maar die me wel doet herinneren aan de lege gasfles die ik moet vullen voor mijn kachel. De kleding in mijn kast die overnacht opeens een klamme touch hebben gekregen.
Ik wil niet.

Ik wil nog avond aan avond in de tuin zitten, bij de gebroken Mexicaanse vuurpot, tussen mijn fakkels en de lichtjes.
Hier kan ik zitten en staren. Genieten van het groen. Van wat ik die dag weer allemaal in het gareel heb gekregen. De nieuwe vormen, de verplaatsing van planten en bomen.
Vandaag maakte ik het pad naar mijn schuur vrij van onkruid en gras. Bleek ik opeens een officieel betegelde strook te hebben. Ik wist het wel, maar was het vergeten.