Lenen

Ik ben nu binnen twee weken 2x mijn fietssleutels kwijtgeraakt. Misschien klinkt dit triviaal, maar ik raak echt nooit iets kwijt en al zeker geen sleutels. En al helemaal niet van een geleende fiets.

Ik weet exact het moment van verliezen en de plek.
De eerste keer was het na een etentje met F en S en gebeurde het tussen de parkeerplaats voor het volkstuinterrein en mijn huisje.
Bij mijn huisje zet ik mijn fiets nooit op slot, dus kon ik gewoon verder met mijn leven. Ik hoefde alleen maar een nieuw slot te kopen.
De tweede keer was in het Westerpark. Tussen het kinderveldje en de pizzaman met vuurovens van de Rollende Keukens. Maar daar deed ik hem wel op slot. Dus liep ik vannacht met een fiets te zeulen. Wiel omhoog. Blik op: ik jat hier helemaal niets.
Ik was overigens niet alleen de sleutel zelf kwijt, maar ook de reservesleutel die ik voor het gemak aan de sleutelhanger had laten hangen.

Zou die fiets er genoeg van hebben om door mij geleend te worden? Dat ga je dan wel denken vanwege die termijn waarbinnen het verlies plaatsvond en mijn blanke voorgeschiedenis.
Ik ben er nog niet helemaal uit. Eerst maar even een slijptolletje lenen.  

Missie

Ik geloof erin dat als je doet wat je 'moet' doen er krachten aan het werk gaan die ervoor zorgen dat het allemaal met een ongekend gemak gaat en dat alles en iedereen lijkt mee te werken zodat jij je doel kan verwezenlijken, zodat je wel in die krachten moet gaan geloven mocht je daar nog niet van overtuigd zijn geweest.

Bent u er nog?

Op de Camino zei D tegen me dat ik een kinderboek over kanker moest gaan schrijven. Ik ben nu anderhalve maand terug en zit inmiddels op 76 bladzijden. Het schrijven gaat met flierefluitersgemak, iets wat ik met schrijven niet gewend ben. 

Maar wat ik nog veel mooier vind is dat mijn wens: ervoor zorgen dat ernstig zieke kinderen door mijn verhalen heel even hun ziek-zijn kunnen vergeten, nu al  is ingelost. 

Het verhaal op maat is goed geland. Bij precies het juiste bed, op precies de juiste tijd, voorgelezen door precies de juiste persoon. 

Alles klopte. En ik denk dat het is omdat ik nu doe wat ik 'moet' doen.
Zo eenvoudig.   

Zoals vanavond

Ik S aan de telefoon. We kennen elkaar vanaf ons 12e. We kunnen niet meer van elkaar verschillen al zouden we willen.

Zij is vanaf de pubertijd carriere aan het maken. Rijdt rond in auto's waarvan het merk en de luxe totaal aan mij voorbijgaan, heeft aktetassen en kantoorpakken, eigen bedrijven, huizen en zwembaden, kantoorpanden, vakanties (kort maar zeer krachtig, bv een feestje in het Vaticaan), ze heeft financiers, zakelijk inzicht en ontelbare etentjes. Momenteel is ze Nederland aan het veroveren met een ingenieus plan waar ze zich al eindeloos voor uit de naad werkt. Ze klik klakt over het binnenhof, heeft het over Jette ('Wie?' 'Jette.' 'Zeg jij Jette tegen haar?') en zal niet rusten voordat haar droom, een prachtig sociaal plan waar minder gefortuneerden geholpen worden, is gerealiseerd.

Ik ga er even voor het gemak vanuit dat ik mezelf niet hoef te beschrijven. Het contrast zou pijn aan je ogen doen. Ook in uiterlijk zijn we het tegenovergestelde.

Zij beweert dat alles wat ik aanpak lukt, dat ik alles kan. Ik ben dat totaal niet met haar eens, en denk dat juist van haar. Zij is het die het onmogelijke mogelijk maakt. We kijken met bevreemding en bewondering naar elkaars leven. En heel af en toe verzuchten we: wat is dat mooi vreemd hè, dat wij bevriend zijn met elkaar. 

Doen wat je moet doen

Voor mijn camino-volgers even een update over de Wizzard. Via toch nog wel een aantal omwegen: mij afzetten in San Sebastian, een weekje Camino del Norte naar Santander, op het laatste moment toch dronken de ferry op om een rondje Engeland te doen: vrienden bezoeken, naar huis om al zijn spullen te verkopen, 1 rugzak over te houden om die weer op zijn rug te slingeren en een lift te krijgen naar de hippies in het voormalig klooster in de buurt van Muxia.

Ik krijg mailtjes van hem: 'Aloha Wizzardess' of 'Mahalo Dearheart', en dan volgen er totaal onbegrijpelijke berichten met sterren en symbolen, en ik vermoed dat hij de punt een overbodig leesteken vindt. Maar als ik hem live sprak begreep ik hem ook maar half omdat hij zo binnensmonds, ongearticuleerd bezig was. Dus dit is lekker vertrouwd.

Wel begreep ik dat zijn slaapkamer een hangmat in een gigantische boom is, en dat hij naar ons billion star hotel is gegaan. Dat maakte wel even dat ik de checklist doe-ik-wat-ik-wil-doen afging. Maar aan deze kant klopt het gelukkig ook nog. Misschien zelfs meer dan ooit. 

Morgen weer

Als je maar één avond en een dag hebt, dan beleef je die dubbel. Vanaf het moment dat mijn zus mij van JFK haalde, gingen we in de fast forward en slowmotion modus.

Ik kwam om 20.00 plaatselijke tijd aan, en we gingen rond 00.00 slapen. Voor mij was het inmiddels 06.00 uur, maar ik voelde daar niets van. De volgende ochtend stond ik om 5.30 al weer naast mijn bed en vond het zonde om tijd te verspillen aan gesnurk, dus maakte ik F wakker en het was weer zoals honderd jaar geleden in ons ouderlijk huis: in badjas naar beneden, zachtjes, niemand wakker maken, thee drinken en giechelen.
Daarna semi ontbijten, koffie drinken in het cafe waar de zoon aan het werk was, echt ontbijten, sentimental tour langs oude huizen en plekken waar we in het verleden waren, wandelen, picknicken, schilderen, drinken, quatre main spelen, rondlachen, en eten.

De dag duurde en duurde. Het was kauwgom die ik uittrok en steeds langer maakte.  

Uitvoering

Laat ik zeggen dat het iets anders ging dan voorzien.

Op de heenweg zat ik met mijn armen tegen mijn flanken gedrukt omdat ik klem zat tussen links een over de leuning uitpuilende vrouw en rechts een man met spierballen.
Op de terugweg kwamen er ook weer op het allerlaatste moment passagiers, dit keer mensen die met liefde bijbetaalden voor een plek in business, en gezien het feit dat je plat kunt liggen begreep ik dat wel.

Ik troostte me met een (echt) glas Highland Park die ik vanuit die begeerde business class aangereikt kreeg, en gaf mezelf maar wat complimenten over mijn flexibele geest en instelling. Misschien droeg de whisky daar ook wat aan bij.
Misschien. 

Zondag

en 24 mei

Op en neer

'Wat ga jij dit weekend doen?'
'Op en neer naar New York.'
Dat zijn antwoorden die leuk zijn om met een stalen smoel te geven.

Ik mag mee (ipb) met een vriend van me die purser is. Mijn kleding moet representatief zijn omdat ik compagnon ben. Geen probleem. Ik representeer me graag rot. Het jurkje hangt al klaar.

S liet me net weten dat ik in business class ben ingeboekt. Ik kan mijn geluk niet op. Heerlijk chique aan champagne nippen, pink omhoog. Genoegzaam met mijn kont in de brede stoel draaien. Doen alsof dit allemaal de normaalste zaak van de wereld is. Lekker strak kijken. Vanuit mijn perfecte positie observeren hoe S zijn werk doet en een beetje small talken met mijn buurman.

Vraag ik me opeens af of ik ook in de cockpit mag. Of mag je dat als b-classer niet interessant vinden?

Hiigh

Er hing een heftige ammoniacgeur rond mijn huisje. Was het misschien toch een steenmarter geweest die me uit mijn slaap gehouden had. Ik zocht even op hoe de steenmarter ruikt.

-Steenmarters kunnen voor extreem veel stankoverlast zorgen. 

-Steenmarters doen hun behoefte altijd op dezelfde plaats. 

-Steenmarters slepen hun prooien mee naar schuilplaatsen en laten soms grote delen van de buit achter. 

-De kadavers zullen uiteindelijk ontbinden met een vreselijke stank tot gevolg. 

-Vervolgens kan er een vliegenplaag in huis ontstaan als maden de kans krijgen om zich te ontpoppen tot vliegen.

Stront, kadavers, vliegen en maden. Dat zijn geen ingrediënten voor een prettig verblijf in een buitenhuis.

De tip was ze te verjagen met een wc-blokje. Die had ik niet, dus goot ik dikke bleek op het ene schoteltje en Ajax (dennen) op een ander omdat ik Ajax uiteindelijk toch meer naar wc-blok vond ruiken.
Ik zette het in de hoek van mijn huisje, waar ik het beest had horen krabben. Voor de zekerheid stak ik ook nog een rozen geurkaars aan.
En buiten toch ook maar een schaaltje Ajax.

Ik zit nu te typen, in de schoteltjeshoek. Al high en dizzy van de chemicaliën.
Ergens krijg ik toch t gevoel dat de marter me op dit moment aan t beloeren is. En in zijn steenmarters vuistje lacht. 

De orthopeed

Gisteren bracht ik voor het eerst vrijwillig en met veel plezier een bezoek aan een medicus.

Toen ik in november begon met trainen voor Santiago kreeg ik al snel zo'n enorme last van  mijn knieën dat ik moest stoppen met lopen.
Ik had in mijn hoofd dat na een openhartoperatie en borstkanker zoiets banaals als last van mijn knieën me niet zouden tegenhouden. Dat hield ik mezelf met veel bravoure voor, maar intussen was ik ongerust dat ik misschien iets onherstelbaar zou beschadigen.

De orthopeed maakte foto's, voelde hier en daar en verwees me naar de fysio. Die moest mijn bovenbenen loshakken, de spieren en pezen waren totaal verkrampt en dat leverde die pijn op.
Dit was een totaal nieuwe diagnose. Twintig jaar geleden beweerden twee andere orthopedisch chirurgen dat ik te weinig kraakbeen had en dat het nooit wat zou worden met die knieën van mij. Heb ik dus jaren vakanties met rugzak niet geboekt, sommige sporten niet uitgevoerd.
De orthopeed zei ook nog losjes dat ik na mijn tocht even moest komen vertellen hoe het gegaan was. 

Na anderhalve maand hakken (au) vertrok ik naar Santiago. Ik liep met 14 kg berg op, berg af, acht uur per dag, soms meer, allemaal zonder pijn. In totaal 780 kilometer.

Gisteren ging ik naar hem toe. We hadden het over het verschil tussen de oude generatie en de zijne. Minder arrogant, hij is bereid te luisteren en samen te werken met de fysiotherapeut. Het over en weer leren van elkaar. Niet meteen het mes pakken. Zo'n instelling.
Ik zag aan hem dat hij trots was met dit resultaat. En terecht. Van weeromstuit werd ik het plotseling ook. 

Zondag

Verhalen

Het tweede verzoek kreeg ik een dag na de uitzending. Of ik een verhaal had liggen voor een jongen van 15 die erg ziek is. Dat had ik niet, dus zou het een verhaal 'op maat' worden. Ik kreeg een lijstje door met dingen waar hij van hield en begon.

Ik heb zo'n onvoorstelbaar plezier gehad in het schrijven ervan omdat ik wist waar het terecht ging komen. Het idee dat deze jongen misschien een klein beetje uit zijn ziekenhuisbed wordt opgelicht omdat ik speciaal voor hem een verhaal heb geschreven, gaf aan het schrijven een bijzondere glans.

Ik hoop dat dit een begin is van heel veel verzoeken, en dat mijn verhalen door de ziekenhuiskamers zullen dwarrelen om precies bij die kinderen te landen die het het hardste nodig hebben. 

Iceman

Vandaag zat ik in een ijswaterbad van de Iceman. Het is net zo vreemd als het klinkt. De Iceman - hartstikke ADHD, intens, onaangepast, ongepast, dus geweldig, had ons eerst een middagje warmgestoomd zodat we ons als grande finale zelf in het ijswater konden laten zakken.

In de pauze was ik nog wel even naar hem toegegaan om te checken of je zo'n geintje ook kon doen na een openhartoperatie. Iceman: 'Ik heb ze er bij die hebben drie openhartoperaties gehad. Dus ga er maar gewoon in zitten.'

We stonden met zo'n man of 50 naast het bad al te rillen in onze zwembroeken. Ik bekeek de gezichten van de andere cursisten terwijl ze het bad in gingen en stond niet te popelen, dus liet ik eerst een hele rij mannen voorgaan. Toen die er allemaal ongeschonden uitkwamen, wilde ik het dan ook wel proberen.

Ik zat er in (hoera) maar kreeg mijn adem niet rustig en toen wilde de Iceman dat ik een liedje met hem zong. Iets met rode en witte stippen. Ik deed het. Het kwam er met diverse intervallen uit. Geen touw aan vast te knopen.
Intussen zat ik al best lang tot mijn nek in dat ijskoude water tussen de ijsblokjes. Surrealisme ten top.
De Iceman had gezegd dat je het op een gegeven moment warm krijgt.
Daar heb ik eerlijk gezegd helemaal niets van gemerkt.  

Een mooie vraag

Naar aanleiding van de uitzending van Tijd voor MAX kreeg ik de vraag of ik het verhaal dat het zieke jongetje steeds maar weer opnieuw luisterde nog ergens had liggen. De vrouw kende namelijk een meisje die dat heel goed kon gebruiken.
Ik heb dat verhaal nog. En ik ben blij met de vraag.

Mocht u ook een ernstig ziek kind hebben of kennen die wat afleiding nodig heeft, neem dan gerust contact met me op. Ik heb vast wel een verhaal liggen wat ik kan sturen, of ik schrijf een nieuwe op maat. 

Wandeltocht

SANTIAGO DE COMPOSTELLA

I believe in the good things coming...

De dagen wankelen. Alles komt recht naar binnen. Zo recht dat waterproof geen oplossing biedt. Misschien omdat ik er nog ben, dat ik mee mag doen, maar dat dat meedoen dan ook wel verdomde goed moet zijn.
Misschien door alles. Misschien door niets.

'More pages more words to my story, more grace, more meaning unfolding'
Dat soort emoties. Luister maar even

Dromen

Ik heb nog steeds contact met iemand van Pink Ribbon. Zij ondersteunde me tijdens mijn kankerjaar door me af en toe een mail te sturen, lieve belangstelling te tonen, en contacten voor me te leggen als ik specifieke vragen had. En dat terwijl ze me helemaal niet kende.
Toen alles voorbij was ging ik bij haar op de koffie om kennis te maken en werd ik letterlijk met open armen ontvangen. Ze was net zo leuk en lief als haar mailtjes.

Vandaag kreeg ik weer een bericht. Ze had van me gedroomd. Dat ik aan het wandelen was, maar mijn muts met haar in de bergen was vergeten. En dat ik door de bergen liep, in de sneeuw, met een wandelstok in mijn hand.

Ik stuurde haar even snel wat bewijsstukken op van het tegenovergestelde.

met haar en muts...

Ontmaskerd

De rat of de steenmarter blijkt een duif te zijn die het prettig vindt om zijn nagels te slijpen aan het bitumen dak.
Blijft wel de vraag wie de pindakaas heeft opgegeten. 

Zondag

Begraven

Het regende. We waren met zoveel gekomen dat we niet in de rouwzaal pasten. Een heel groot deel van de mensen moest in een aangrenzende kamer de dienst op een videoscherm bekijken. Dat was onwerkelijk.

Waarom maken ze die rouwzalen zo klein? Welke pessimist heeft dat gedaan? Was hij zo'n eenzame ziel dat hij zich er geen voorstelling van kon maken dat er mensen zijn, zoals Barbara, die voor zoveel mensen zoveel betekende, dat plek voor tweehonderd te weinig is.

Het videoscherm liet afwisselend beelden zien van de sprekers en de witte kist. Het was verschrikkelijk om er niet bij te zijn. Alsof er al een laag tussen geschoven was.

Ik staarde naar het scherm en besefte heel goed dat ik daar had kunnen liggen. En dat Barbara dan op mijn plek had gestaan, denkend dat het een kwestie van geluk is: zij wel en ik niet.
Dan was zij het geweest die naar de witte kist was gelopen en even haar hand naast mijn foto had gelegd en beloofd had dat zij alle kansen, alle geluk zou aangrijpen, alsof ze dat mooie - het leven - dan toch nog een beetje met mij zou kunnen delen. Om het een heel klein beetje te rechtvaardigen dat zij wel gewoon doorleefde. 

Glaasje water

Het gekke is dat ik het steeds verkeerd inschat. De controles in het ziekenhuis.
Vandaag moest er een mammografie gemaakt worden. Ik liep door de gangen die ik veel te goed ken en zag al die zieke mensen en de bezorgde gezichten van partners en familieleden.

De verpleegkundige was heel erg aardig. Te aardig. Dan gaat het mis. Zij begreep het wel. Dat er tijdens dat hele kankerjaar nauwelijks een traan aan te pas gekomen was en dat er nu tijdens zo'n routinecheck kortsluiting kwam.

Tegenwoordig zeg ik standaard: 'Ja, graag,' op de vraag of ik een glaasje water wil.
Niet het water drinken helpt, maar het feit dat iemand de moeite doet om het te gaan halen voor je.

Naast

Voor B&W gingen we naar het buurterrein om te jagen op een huisje. Alleen waren er meer jagers dan alleen B&W. Ik denk een stuk of vijftig. Er stonden drie volkstuinhuisjes te koop, die verhoudingen klopten niet helemaal.

Ik herkende de zenuwen tijdens het wachten, het inschatten van de inschrijfduur van de anderen, het hopen, het al inrichten van het huisje, het jezelf zien zitten met een glas wijn onder de pergola en de teleurstelling die we toen maar in mijn huisje zijn gaan wegdrinken. 

Blanco

De begeleiding van de buurvrouw was nodig om me de klem te laten omdraaien.
Er zat niks in.
De pindakaas was op.

Moordenaar

In mijn huisje werd ik twee nachten lastig gevallen door geluiden. Krabbende, het leek vanonder de vloer te komen. Ik scheen eens met mijn zaklantaarn, stampte op de vloer, maar dan was het geluid even weg om later met hernieuwde energie terug te komen.

Van de buren hoorde ik dat er ratten op het terrein waren. Verderop in het laantje zijn ze voortvarend bezig met het vernietigen ervan. Ofwel middels een roofvogel (die durf ik niet te leen te vragen) ofwel via klemmen (dat durfde ik wel).
Ik klopte bij de buurman aan in en hij gaf me de klem te leen. Hij deed voor hoe het werkte, ik lette niet op, keek zonder te registreren, knikte begrijpend ja, en liep met het moordwapen weer naar mijn eigen tuin. Ik zou ze met pindakaas moeten lokken.
Ik hou ook heel erg van pindakaas.

De klem kreeg ik met geen mogelijkheid gespannen. Ik pielde minstens tien minuten. Op zulke momenten ben ik altijd enorm blij dat ik niet in een overlevingsprogramma zit waarbij het in elkaar zetten van - voor de kijkers - uiterst simpele dingen bepaalt of je door mag of niet.
Ik moest terug naar de buurman.
Die snapte er opeens ook niets meer van. Dat stelde mij gerust.
Hij beweerde dat hij kapot was. Ik geloofde dat niet. Ik kan heel snel heel veel kapot maken, maar in dit geval was ik er toch van overtuigd dat we iets over het hoofd zagen.
We slopen bij een andere buurman de tuin in om te zien hoe je een klem moet zetten.
Er was een veertje dat teruggetrokken moest worden. Hadden we niet gedaan.

Thuis ging het ding per ongeluk af en had verloor ik op een haar na al mijn vingers.
De twijfel werd steeds groter. Ik stelde me voor dat ik in bed lag en dat er een groot lief beest alleen met een pootje inliep en dat ik het dan uit zijn lijden zou moeten verlossen. Ik stelde me ook de gespleshte rat voor die me dood zou aanstaren met een blik van: moest dat nou zo nodig?

Toch liet ik hem staan. Hij ligt nu op zijn kop op de tegels. De veer is afgegaan. Alleen durf ik hem niet om te draaien om te zien hoe misdadig mijn strafblad wordt.

Barbara

Vannacht om 12 voor 12 overleed ze. B.
B die pas 47 was. B die twee kinderen en een man achterlaat.
Zij was een vriendin van een vriendin van mij.

Zij lag met de borstkanker een maand op mij voor, dus werden we kankerbuddies. We stuurden elkaar berichten over hoe het gif viel, over onze kale knarren, dat dat gek genoeg niet meevalt ook al weet je dat het tijdelijk is. Over pruiken, onderzoeken en uitslagen en aftellen en afsluiten van ellendige hoofdstukken.
Zij kreeg er ook nog schildklierkanker bij.
Maar het ging heel erg goed met haar. Ze was weer aan het werk en volop aan het genieten van haar nieuwe leven. Tot drie weken geleden. Acute leukemie. 

Het is zo onwerkelijk verdeeld.
Mijn tocht naar Santiago, haar tocht naar de andere kant.

Tuinwerk

Mijn nieuwe oude kantoor bevalt goed. Het staat midden in een tuin van 320 m2. Er hangen engelen aan de muur, er zitten elfen op lampen, er hangen glittergordijnen, en kleurrijke dingen aan de muur. Het thema is rozen. In dit kantoor mag en kan alles. De perfecte sfeer om kinderverhalen te schrijven.

Af en toe, als het schrijven even stokt, loop ik naar buiten en haal onkruid weg. Of maai het gras. Of snoei een boom. Of ik loop over het terrein om te zien hoe mooi de tuinen van anderen zijn.
Aan het eind van de dag heb ik niet het gevoel dat ik heb gewerkt, al is de productie hoog, en na zessen wordt het kantoor een boshut waar wordt gewoond.
Het is een bijzondere luxe om mijn leven zo in te kunnen richten. Ik weet niet wie ik daarvoor moet bedanken. Maar toch: 'Bedankt.'

Ingewijde

Gisteren gebeurde het me weer. De Surinaamse vroeg me of ik gemengd bloed had. Haar verbazing was groot toen bleek dat dat alleen maar een druppel Indisch was (1/8).
Vorige week werd het me ook gevraagd. Bijna precies op dezelfde manier. Ook door een Surinaamse. Dezelfde verbazing.
Het komt door de heftige krullen die ik nu heb. Ze zijn na de chemo nog sterker teruggekomen.

Het geeft me een lekker soort trots. Dat ik opeens bij een andere groep hoor. Niet bij de stijve, witte Nederlanders, maar swingend, los Suriname. Door de vraag krijg ik het gevoel dat me het geheime wachtwoord wordt gevraagd.
Jammer genoeg heb ik de goede code niet. Maar ik kom wel erg in de buurt.