Nieuwe wereld

Vandaag zette iemand mij een virtuele bril op. Je kent ze wel, de beelden van mensen die met zo'n duikbril op hun kop om zich heen kijken en tasten. Dat ziet er niet uit, maar als je aan de binnenkant zit weet je niet wat je overkomt.
Ik vloog door het heelal, zat in een tent bij een Mongools gezin, danste op het podium naast circusartiesten. Waar ik ook keek, achter, boven me, onder... schitterend. Maar wat nog meer indruk maakte waren de kleuren. Alles was perfect uitgelicht. En ik heb mijn omgeving nog nooit zo scherp waargenomen.
Het duurde maar vier minuten, maar ik was verkocht. Tegelijkertijd zag ik een wereld voor me waarin niemand meer contact heeft met elkaar. Allemaal zo'n bril op. En maar filmpjes kijken. 

Omslag

Mijn nieuwe redacteur stuurde een fijn bericht van de vormgevers door, zij buigen zich momenteel over de voorkant van Tweedehands bloemen.

'Wat een intrigerende verhalen! Helemaal in ons straatje, L had het perfect omschreven: een hele roman in een paar A-4tjes. Mooi ook hoe de auteur soms de ruimte schept voor jouw eigen ‘foute’ gedachten. Ook het blootleggen van taboes spreekt ons aan.' 

Dat wordt een pakkend ontwerp.  

Nep

Deze koningsdag bracht ik teruggetrokken door. Dat beviel erg goed. Vooral omdat ik even uit mijn heerlijke tuinisolement brak voor een kort rondje. En in dat rondje een prachtige kanten lampenkap scoorde, een vaas waarin zo'n dik ruitpatroon is gegraveerd, en het topstuk dat de collectie compleet maakte: een Neptunus lamp. Bronzen voet. Kapje met kwastjes. En ja. Het ziet eruit zoals het klinkt. Maar ik vind het fantastisch. Mijn Neptunus geeft een licht! De maan is er niks bij. 

Even afwachten

De internist heeft me ooit verteld dat ik door de chemo regelrecht de overgang in geschoten zou worden. Bij slechts een summier aantal vrouwen kwam de cyclus weer op gang, ik moest er niet op rekenen. En nu, anderhalf jaar na de laatste chemo is het weer terug. Ik geef mijn lichaam complimenten. Niet alleen mijn appelboom is herrezen uit de as. Ligthart ook.

Kan natuurlijk ook zijn dat ik een of ander gezwel in mijn buik heb. 

Zondag

Aanspreken

Ik liep de trappen van de AH op en zag dat een kerel zijn neus leegde. Beide gaten. Ik vraag me altijd af of zo iemand het zelf dan echt niet in de gaten heeft dat dit onwaarschijnlijk smerig en asociaal is.
Het toeval wilde dat hij met 1 flesje fruitsap precies gelijk klaar was als ik en voor mij wilde. Normaal laat ik iemand altijd voor, maar ik zei nee. Hij vroeg het aan degene achter me. Die liet hem voor, toen zong hij tegen mij: 'Nanananana...'
Ik begon in het Nederlands, maar hij was Engels.
'It's rather disgusting to empty your nose on the street.'
Daar had hij geen antwoord op. Maar het stomme was dat ik enorm zenuwachtig werd. Dit kon heel goed zo'n type zijn dat koeltjes een mes uit zijn zak zou halen. Ik propte mijn boodschappen in mijn tas en dacht even aan de bejaarde vrouw die ze deze week een gebroken been schopten. Het was voor het eerst dat ik bang was nadat ik iets tegen iemand op straat had gezegd. Toch rot en laf (lafferig wil ik zeggen omdat ik het niet echt 100% laf vind) dat ik mezelf voornam voortaan niet meer zulke dingen te zeggen. 

Wederopstanding

Anderhalf jaar geleden aten de konijnen de bast van mijn appelboom op. De boom is minimaal 25 jaar oud en schitterend. Maar ging dood. Elke keer als ik langs zijn dode takken liep moest ik denken aan hoe mooi hij was geweest. Ik liet hem staan en plantte bij de stam een roos, clematis en passiebloem met de bedoeling dat die de dode takken wat zouden opgroenen en kleuren.
Vorige zomer sloegen ze nog niet zo goed aan. En dit jaar blijkt de boom alleen even een jaartje sabbatical te hebben gevierd en nu staat hij weer vol in de knop.
Wie niet in wonderen gelooft is geen realist. 

En het is pas voorjaar

Ik doe weer mee met Nederland. Ik heb een kantoorbaan. Vier dagen. Het is voor een maand. En het werkt nu al. Er is een efficiëntie over me gekomen die mijzelf toch wel weer verrast. Ik streep achter elkaar items van mijn eindeloze lijsten, combineer mijn zaken handig, maak mijn werkuren op het kamp, ontvang gasten, check ze weer uit, maak schoon, schrijf, doe administratie, werk en tuinier. Mijn tuin ligt gelukkig te stralen en is onherkenbaar.

Onder de appelboom komt een paarsblauwe bloemenzee, er zijn wilgenschuttingen geplaatst met hulp van M, planten overgeheveld, diverse zitjes gemaakt en er hangen weer her en der lantaarns die gedurende de avond hun schijnsel over het gras werpen. De dagen zijn gerekt, de avonden lang. 

Afwissling

Bij een officiële instantie stond ik achter de balie te wachten tot mijn gegevens waren ingevoerd. Intussen keek ik naar de koning die boven de baliemedewerkers hing.
'Het zal wel lekkere afwisseling zijn om nu eens onder hem te zitten.'
De man - duidelijk lid van het orkest - verzuchtte: 'Dat kun je zeggen ja, heerlijk om hem achter me...'
Hij stopte.
We lachten de tranen in onze ogen. 

Eerste keer twee keer

Vandaag gaf ik mijn eerste gastles over Russisch water. Wat een feest.
De 4 HAVO-klas zat al in een kringetje op me te wachten in de mediatheek.
Ik moest twee lessen achter elkaar geven. Wat op zich meteen een probleem opleverde. Omdat ik mijn verhaal niet uit mijn hoofd kende, had ik bij de tweede groep geen idee of ik het nou al wel of niet over de bouquetreeks had gehad.
Maar ik kreeg toch een fles wijn na afloop. Dus heel erg vonden ze het denk ik niet. 

Business as usual

Ik was uitgenodigd voor de lancering van het tijdschrift Mens & gevoelens in het Betty Asfalt Complex. Bewust van mijn nieuwe rol als verkoopmedewerker van Ligthart uitgevers, had ik mijn rugzak volgepropt met boeken. Dat meldde ik ook even op het podium, zakenvrouw die ik ben.
Toch denk ik dat ik een ander verkoopkanaal moet aanboren.
Van alle bezoekers die in de zaal zaten was er 1 vrouw geïnteresseerd, maar die kon het zich niet veroorloven. Dus gaf ik haar een boek. Schreef er wat in. Zij blij.
Zo blij dat ze toen ze wegging het vergat mee te nemen.

Zondag

Effectief

In de datsja heb ik het ultieme arbeidsethos uitgevonden.
Ik begin met de bureauzaken. Dat betekent redigeren van mijn korte verhalen voor de bundel, elke dag 15 boekwinkels bestoken met Hosanna mailtjes en het voorbereiden van de gastlessen op de middelbare school.
Dat moet ik twee uur doen van mezelf.
En dan mag ik de tuin in.
Daar haal ik onkruid weg, zet ik schuttingen neer, zaag planken op maat, leg boomstammen, plant nieuwe aanwinsten, of glip ik even naar de overburen.
Dit mag anderhalf uur.

Het is extreem effectief. Ik moet mezelf blijkbaar afmatten om weer rustig met mijn kont op een stoel te kunnen blijven zitten en productief te zijn. Ik zit ook niet tegen mezelf aan te zeuren dat ik nou eens wat moet gaan doen. De vinkjes vliegen me om de oren. En laat in de avond voel ik me dan ook nog eens als een bouwvakker die eindelijk zijn benen op tafel kan leggen. Alleen het biertje ontbreekt. 

Verstandhouding

Ik stond stil voor een stoplicht en bekeek met enige verbazing een oerhollandse man die met erg veel moeite voorovergebogen over het kruispunt voor mij langs fietste. Hij had een wollen haarband over zijn oren. Zijn wangen waren rood.

Achterop zat een prachtig donker meisje van ongeveer 6 heel relaxed in een stoeltje volwassen te zijn. Zij lachte naar me. Het was alsof ze door had dat er van alles door mijn hoofd ging bij de aanblik van de man voorop de fiets. 

Ik lachte terug. Zij lachte door.
Ik zwaaide. Zij zwaaide. Lachte nog breder. 

Het kan ook zijn dat ze een klik voelde door mijn negerkrullen. Zij had precies dezelfde. 

Bijna goed

Mijn moeder werd 75. Zij ontving een bende leeftijdsgenootjes en ze zaten met z'n allen flink achter de witte wijn aan. Jarig is jarig.
Ze vertelde dat mijn verhalenbundel in oktober uitkomt, alleen was ze de helft van de titel vergeten en had het over Verlepte bloemen, waarop een vriendin van haar enthousiast riep: 'Dat zijn wij!'
De flessen rinkelden.

Ik mag door

Het is me gelukt de vijftig te halen, tegen alle ziektes in. Dus is vijftig voor mij geen schrikbeeld, ik ben juist blij dat ik dit kan vieren. Vanaf hier begint het mooie deel. 

W zegt het al jaren, dat de vijftig-plus bij mij past. Hij bedoelt dat niet ironisch. En ik verheug mij er al eindeloos op. Vanaf vandaag wordt het spetteren. 

Zondag

 

Druk in mijn winkeltje

Ik heb de derde druk van Russisch water nu tweeënhalve week in huis en verkocht er 230. Ik voorzie een bestseller, die weliswaar een incubatietijd van heb ik jou daar achter de kiezen heeft, maar ach. Het is goed nieuws.
Nog maar 770 te gaan.

Tja

Verbazingwekkend hoe snel je iets gedaan kunt hebben wat je eerst een half jaar uitstelde.

De oplossing

Het werd weer tijd om me bezig te houden met Waantje krijgt de knarser dus skypte ik met de illustrator die in Zuid-Afrika woont.
Zij gaf me even een update van haar leven.
'Ik stress helemaal niet. Ik doe helemaal geen grote mensen dingen.'

Tekenen en drinken

Het onthaal was weergaloos. Wat een fijne uitgeverij. AmboAnthos!
Iedereen die langsliep werd naar binnen getrokken om mij te feliciteren.
Het maakt meteen dat ik op een bestseller inzet. 

Krullenjongen

De Egyptenaar kreeg me in het oog en kwam naast me lopen. Waar ik heen ging. Naar het Kruidvat. Dat vond hij een goed antwoord, hij wilde wel mee. Ik liet hem. Hij komt met moeite tot mijn schouder.

'You look different with that hair,' zei hij onderweg. Toen kwam ik A tegen, die even stopte zodat ik hem kon kussen. Toen hij weer doorgefietst was zei de Egyptenaar: 'You don't kiss me.'
'He is a friend.'
'We are friends too.'
'You are an acquaintance.
'I've been living here from 1992!'

We gingen gebroederlijk het Kruidvat binnen. Ik kocht een borstel en bracht hem even op de hoogte van de krullenproblematiek. Niet door te komen. Hij had gedacht dat ik een permanentje had genomen.
Ik hielp hem de calcium te vinden die hij nodig had.
Hij sloot het bezoek aan de winkel af met: 'I am a specialist in hair. I can help if you want. I am very good.'
De haarspecialist die ervan overtuigd was dat ik een permanent had laten zetten.
Hij vatte mijn gelach op als een stap in de goede richting. 

Tegengestelde stromen

Vanmorgen ging ik al vroeg op pad en reed door het Westerpark. In de verte zag ik een hele sliert mensen lopen op het fietspad langs de Gashouder. Ik verbaasde me erover en dacht dat het wellicht een wandelclub was. Pas toen ik de eindeloze stroom jongeren passeerde besefte ik dat zij nog niet geslapen hadden. Sterker nog: zij waren eruit gezet. Als het aan hen had gelegen waren ze doorgegaan met feesten.

Wandelclub... Ik ben echt een heel erg oud wijf aan het worden. 

Zondag

Hulptroepen

Het was weer raak tijdens de Mattheus. Het begon met een mobieltje dat afging. Gelukkig stond hij niet heel erg hard. De rust keerde en Jezus zong uit volle borst over zijn naderende onheil.
Plotseling verscheen er een oude man in het gangpad. Toen hij terugkwam duwde hij een rolstoel. In no time verzamelden meer oude mensen zich rond de rolstoel. Allemaal met een batch op. Dus het zou wel goed komen met de vrouw die onderuitgezakt met haar hand voor haar ogen werd afgevoerd.
Toch dacht ik dat het ook wel een risico inhield: de helpers die meer kans op accuut versterven hebben dan degene die geholpen moet worden.  

Uitkomen

Het is rond. Volgende week teken in een contract bij AmboAnthos. Ik heb zelfs een two-book-deal.
In oktober komt mijn verhalenbundel Tweedehands bloemen uit en het jaar erop de roman die nog geschreven moet worden. Het lijkt erop dat ik dit jaar weer meer schrijver dan tv-redacteur ben.

Even resumeren. 
Derde druk Russisch water van Ligthart Uitgevers nu overal te verkrijgen. Bij de boekwinkel, bij Bol en bij Ligthart zelf.
Tweedehands bloemen komt in oktober uit bij AmboAnthos.
Waantje krijgt de knarser wordt dit najaar verwacht bij Ligthart uitgevers.

Wel heel veel redenen om feest te vieren...

Afleveren zonder pick-up

De delegatie uit Nederland bestond uit vier man. Van te voren had ik de boekverkoopster uit Kontich wel even gewaarschuwd dat we de 200 exemplaren Russisch water met z'n allen kwamen brengen. Zij vond het allemaal prima. Toen we binnenkwamen kwam ze meteen achter haar kassa vandaan om me hartelijk te kussen. Mooi vond ik dat.
Ik was precies de foto. Ze dacht dat ik zo'n 10 jaar jonger was dan ik ben en bleef maar vragen hoe ik dat deed, en voor mijn broer had ze wel een bloedmooie Belgische die een fijne knappe man zocht, maar hij zou wel geen vrijgezel meer zijn...
Mijn broer verstond haar niet helemaal en stond voor haar kassa met zijn handen in zijn zakken een beetje vaag te knikken.
Ik had dat bloedmooie weer gemist, maar de rest wel goed opgevangen en herhaalde de vraag even voor hem.
Later zei hij fijntjes dat als er bloedmooi in het spel is hij normaal gesproken niet al te duidelijk is over zijn staat van zijn.

ºª•¶§∞¢§∞§¶¶§∞¢£•º

Op het kamp zijn de werkuren weer begonnen. Twee en een half uur in de storm lopen harken en ruimen. Niet heel erg. Een beetje buitenlucht was goed voordat ik vervroegd verlof kreeg vanwege een telefonisch interview over de bijzondere bestelling van de Vlaamse boekwinkel.
Het interview liep helemaal perfect. Er was achteraf niets waarvan ik dacht: had ik dat maar anders geformuleerd of helemaal niet gezegd. Ik liep de hele middag totaal tevreden met mezelf en het leven rond. Tot ik een mailtje kreeg dat ze het interview toch te particulier vonden en niet zouden plaatsen.