DHL

DHL verwachtte serieus dat ik van negen tot vijf thuis ging zitten wachten op de aflevering. Ze hebben een tracking systeem. Waarom is mij totaal onduidelijk, want daar staat alleen dat het in behandeling is. Ik belde. Ze konden mij niet zeggen of het 's ochtends of in de middag zou worden afgeleverd. Ze wilden mij de route van de chauffeur niet zeggen.
Ik berustte.

Hoewel ik wist dat ik van het trackingsysteem niets wijzer zou worden, klikte ik het nog een keer aan. Het was inmiddels twee uur. Er stond opeens dat de bestelling niet afgeleverd had kunnen worden.
Ik haalde heel diep adem. En belde.

De man vertelde dat de chauffeur mijn huis niet had kunnen vinden.
Dat het Amsterdam is, waar de chauffeur al ik weet niet hoe lang van die pakketten aflevert, heeft niet structureel aan zijn vaardigheid bijgedragen. Dat er woonboten bestaan wist hij blijkbaar niet.
De chauffeur had de nummers 33 t/m F gezien. Maar K was er niet, en helemaal niemand van de flat (ik woon tegenover een grachtenpand) had hem kunnen vertellen waar nr K was. Ik ken iedereen uit dat huis.
Dat hij zijn telefoon had kunnen oppakken en even naar mij of naar kantoor had kunnen bellen, was niet in hem opgekomen. En de man die mij te woord stond vond dat allemaal heel erg normaal.
Ik wilde dat chauffeur even om zou keren, dan hadden we het gehad.
Kon niet.
Dan wilde ik als eerste op de route gepland worden voor de volgende dag.
Kon niet.
Dan wilde ik een uur van te voren door de chauffeur gebeld worden.
Kon niet.
Na wat ferme zinnen van mijn kant, die totaal geen indruk maakten, wilde hij dat dan wel aan de chauffeur vragen, maar hij kon niets beloven.
Ik op mijn beurt kon niet beloven dat ik die chauffeur niets aan ga doen, morgen.

Alles telt

Vanmiddag moet ik op een onbekend adres zijn. Ik ontdekte de fietsplanner.

Totale lengte route: 3 km
Reistijd bij 18 km p/u: 15 minuten
Co2besparing: 447 gram
Energieverbruik: 96 kilocalorieën

Als ik daar 22 km per uur van maak, bespaar ik weliswaar dezelfde hoeveelheid Co2, maar doe ik er 2 minuten korter over en verbruik ik 18 calorieen meer. Ik ben nu met de calorieenteller aan het bepalen of ik dat op het voedsel dat ik vandaag ga innemen de moeite waard vind.

Ik kan natuurlijk ook gaan lopen. Maar ik heb geen stappenteller in huis.
Ze vinden dat ik minstens 10.000 stappen per dag moet zetten, liever nog zien ze dat dat er 14.000 zijn. Al die stappen die ik op een dag op papier zet, tellen niet mee, maar om mijn eigen quotum te bepalen en te halen heb ik gelukkig de optie woorden tellen. 

Ik herinner me opeens dat de wijzen aanraden haalbare doelen te stellen. 
Zo direct maar even een complimententeller bestellen. En dan hoop ik vanavond een evaluatieteller te vinden zodat ik weet of ik mijn dag al dan niet gehaald heb.

Verschil moet er zijn

Ik wilde een aggregaat aanschaffen, maar werd totaal krankzinnig omdat ze het op de ene site over KW hadden en op andere smeten ze met KVA's en dan weer ampère, verder kon er van alles in of met 3 fases, gestabiliseerd of niet en zoveel tact motoren, wat me allemaal bekend voorkwam, maar toch niet bekend genoeg om te kunnen kiezen. Kortom: ik was toe aan bommen gooien.

G zei dat hij er wel even naar zou kijken. Vandaag kreeg ik een link binnen gepaard met de onderkoelde tekst: 'This will do.'
Het perfecte apparaat stond daar in een gezellig kleurtje te schijnen. Ook nog eens voor een goede prijs. Ik bestelde hem meteen en bedankte G. 

Ik smste: Zeg eens eerlijk, hoe lang heb jij daar nou over gedaan?
Hij: Vijf minuten.

Geef mij de opdracht om vreemde, unieke mensen of onderwerpen te vinden en ik heb ze zo te pakken, maar een aggregaat, toegangspoort of schuurtje uitzoeken (over het schuurtje heb ik echt dagen gedaan en) drijft me tot krankzinnigheid. 

Ik: Jezus, respect! Ik wou dat ik dan kon.
Hij: Jij bent ook geen man.

Ik was het even vergeten. Maar dat stelt me wel gerust. Een aggregaat uitzoeken is mannenwerk. Heerlijk. Ik krijg er zo'n lekker ouderwets onderdanig bewonderend wijferig gevoel van.
Nu maar eens koffie zetten. 

Zondag

In memoriam

Frits

Verhuizen

Frits had het tot op de bodem uitgezocht. Hij wilde de dingen goed regelen voor na zijn dood en een van die dingen was het uitzoeken van een begrafenisondernemer.
'Zeg! Weet jij wat een begrafenisondernemer kost?!'
Ik nam aan erg veel, hij was namelijk totaal niet zuinig of gierig.
'Schoften zijn het. Nou heb ik het geregeld met mijn verhuizer. Jij moet mij trouwens eens vertellen wat de diepere betekenis is van het feit dat ik altijd zo'n goed contact heb met mijn verhuizers. Overal. Ook al in Amsterdam.'
Daar had ik niet zo snel een antwoord op, maar dat hoefde blijkbaar ook niet.
'Ik heb hem gebeld, die man heeft me hier in Innsbruck al drie keer verhuisd en als ik dood ben doet hij dat weer.'
'Komt ie dan met zo'n ladder met een bakje langs je raam en ga je dan in je kist zo buitenlangs naar beneden?'
'Ik neem het aan.'
'En daarna schuift hij je in de verhuiswagen waar dan heel groot Übersiedlung Innsbruck op staat?'
Dat vond hij niet eens meer de moeite van het antwoorden waard. Hij nam nog een slok.  
'Ik heb ook al betaald.'

Ongepast

De vrouw van Frits wilde heel graag de dienst en het cremeren op één middag laten gebeuren, maar crematoria in Oostenrijk doen daar niet aan (en hier waarschijnlijk ook niet). Toch vond ze uiteindelijk een crematorium waarbij het allemaal dezelfde middag kon plaatsvinden. 

We reden het industrieterrein op, verdwaalden, nergens borden crematorium, wat wij natuurlijk heel slecht vonden zeker gezien de staat waarin mensen verkeren. Wel verbaasden we ons even over de locatie, maar stijf van de stress omdat we bang waren te laat te komen, besteedden we daar niet veel aandacht aan.

Frits lag in zijn pak ('Ik heb nog maar 1 pak, dat is voor in mijn kist') met camelia's waar hij zo dol op was en zijn hoed op zijn buik.
De kist stond op een stellage met een bedieningspaneel ervoor met een rode, groene en witte knop. Hij lag met zijn hoofd richting een luik van staal. Er stonden geen stoelen. Er was geen spreekgestoelte of microfoon.

Iemand van het crematorium leidde de dienst. Ik had onmiddellijk een hekel aan hem omdat hij zei dat we niet verdrietig maar dankbaar moesten zijn, kwam met clichés als het doorleven van de overledene in onze harten en meer van dat soort onzin. 
Hij rommelde met de installatie, zodat waar muziek moest klinken een lange stilte viel, waarvan ik dacht dat hij dat expres deed zodat we verplicht moesten overdenken wat de overledene voor ons had betekend. Hij zei namelijk zoiets. Maar hij bleek de installatie niet te kunnen bedienen. Dus liet Bach op zich wachten.

Na de dienst gingen wij naar de hal en werd Frits zo het hiernamaals ingeschoven.
We hoorden de oven brommen.

Toen we buiten kwamen zag ik op het buurpand heel groot RECYCLING staan. Er reed een stoffige vrachtwagen weg.
Zijn dochter zei: 'We stonden in de oven! We stonden dus gewoon in de oven!'
Toen pas drong het tot ons door dat hier normaal gesproken nooit diensten werden gehouden, maar dat dit de afwerkplek was.

Frits had eigenlijk een thé dansant moeten krijgen met glazen champagne en sandwiches met zalm en heel veel haring en paling en zoutjes van Holtkamp met Jenever en prachtige vrouwen met zwierige jurken en dandies in maatpakken en heel veel kleine kinderen die zouden rondrennen, gillen en schreeuwen.
 
Dit hele gebeuren paste zo niet bij hem. En misschien toch ook weer wel.
Hij was ongepast overdressed.

T/m 21 februari

De piemel

Op de radio een item over de man en zijn penis. Als mannen niet tevreden zijn is er nog best wat mogelijk. Verdikking of verlenging. Het kan.
Over ontevreden vrouwen hebben ze het trouwens niet. 

Er worden foto's bekeken van een ontevreden man die niet onverdiensteljk geschapen is. Tenminste, ik denk dat ze foto's aan het bekijken zijn, want ik zit intussen te werken, dus mis af en toe wat informatie.
'Wat u me nu laat zien is een flinke piemel, volgens mij?'
(Dat 'volgens mij' met vraagteken vind ik zo enorm goed)
'Ja, die was eigenlijk al groot, deze.'
'Waarom wilde die meneer dat dan, die eigenaar van die piemel?'
'Tja...'
Stilte.
'Op zich ziet dit er als een grote piemel uit. De meeste mannen zouden willen dat ze zo'n piemel hadden.'
Ik begin het jammer te vinden dat dit radio is. Maar intussen krijg ik beelden van een piemel die fier rechtop door de straten van Amsterdam loopt met een persoon tussen zijn benen bungelend.

Het taalgebruik vind ik geweldig. 
Een piemel die er op zich groot uitziet. Dat opent een wereld van mitsen en maren. Ik vrees ook dat daar niet tegenop te vergroten valt.

'Hebt u uw penis eigenlijk verlengd?' vraagt de verslaggever - waar ik inmiddels, door zijn taalgebruik, verliefd op ben geworden.  
'Bij mezelf? Nee. Helemaal geen behoefte aan. En wij hebben natuurlijk heel veel alternatieven. De ultieme penisverlenging is een grote auto kopen.'

Dat vind ik nou weer een beetje jammer. Geen vrouw die in die grote auto denkt: nou ja, wat geeft het, hier zit ik dan in ieder geval wél lekker ruim...

Zondag

Opening

B doet aan openingszinnen. Ik lach hem daar altijd om uit, maar hij beweert dat het werkt. Misschien juist omdat ze zo slecht zijn. 
Een klassieker van hem: 'Zeg, kom jij uit Griekenland?'
Glazige blik en als het meezit: 'Huh?'
'Alle godinnen komen daar toch vandaan?'

Dat bedoel ik.
Maar hij heeft een nieuwe.
'Als ze een hamburger naar jou vernoemen wordt het de McBeauty.'

Wat zou ik graag het hoofd van die aanstaande beauty zien. 

Beleven

Ik weet niet precies wat ik om 13.00 uur deed. Schrijven of heen en weer lopen tussen aanrecht en bureau. Pas om vijf uur hoorde ik dat hij toen overleden is.
Wat voor hem het op een-na-belangrijkste moment van zijn leven was, kan ik me op de dag zelf al niet precies voor de geest halen.
Onwerkelijke wereld.

Zinnig gesprek

Er is een duidelijke trend aan de gang binnen enquêterend Nederland. Als ze beginnen met: 'Spreek ik met de heer of mevrouw Ligthart' (dat onderscheid maken is blijkbaar al enorm ingewikkeld) zeg ik 'Ja', blijf stil, en geef ze alleen nog even de kans om de naam van hun bedrijf te zeggen en dan vertel ik dat ik geen zin heb in zo'n telefoontje.
(Ik heb me geregistreerd bij het bel-me-niet-register, maar dat werkt-nog-steeds-niet).
 
'O, wat jammer nou. En waarom is dat?'
Dat moeten ze vragen. Van die manager van ze. Ze doen het allemaal.
En daar word ik zo onvoorstelbaar driftig van. Dat toontje! Alsof ik een kleuter ben die gereïntegreerd moet worden.

Maar ik zeg dan niet 'Precies hierom.' Ik broed op iets zo geniaals dat de enquêteur met de telefoon in de hand voor zich uit zal staren en bedenken hoe waar het is wat ik daar even in die ene zin heb gezegd. De samenvatting van de wereld - en die van redundantie van enquêteurs in het bijzonder - in één zin.
Wacht maar.

Hoewel. Ik ken die types. Als ik die zin heb gevonden dan bellen ze natuurlijk opeens niet meer met de heer of mevrouw Ligthart.

En

Waar zijn nu al die hardwerkende kantoorgenoten van me gebleven?

Werkplek met en zonder muze

Omdat ik minstens zo lui ben als E de fiscalist, had hij me aangeraden om in de bibliotheek te gaan zitten werken. Gewoon, tussen andere mensen net zo hard werken als zij en dan lekker af en toe koffie drinken en hopen dat er dan op een gegeven moment een soort kantoorgenotengevoel zou ontstaan.

Een briljant idee. Dus stond ik gisteren om 9.15 (ik was een kwartier te laat op mijn werk) voor het dichte gebouw. Bibliothekers beginnen blijkbaar later. Toen ik om 10.00 uur eindelijk samen met diverse stinkende zwervers en ander volk binnengelaten werd, rende iedereen haastig naar zijn favoriete plek.  

Ik ging ergens zitten en wilde toen onmiddellijk weer weg, maar dat mocht niet van de baas, c.q. mezelf. Ik hield het uit tot twaalf uur en terwijl ik elke verdieping helemaal rondliep om te zien waar de lekkerste flexplekken waren, werd er vanuit een belachelijk vormgegeven cabine keihard op het raampje getikt. 

Ik liep om en daar zat E de schrijfster in dat claustrofobische hok dat elk moment naar de bodem van het IJ kon afzinken. 

We hadden elkaar eindeloos niet gezien, dus hielden we een werklunch waarbij we elkaar vermanend en opbeurend toespraken over het schrijverschap. Daardoor kreeg ik er wel weer zin in, dus zochten we een nieuwe flexplek en gingen tegenover elkaar zitten werken. 
Nu heb ik niet zo snel het idee dat er in de OBA een meesterwerk geschreven kan worden, maar je weet natuurlijk nooit. We deden in ieder geval schrijverig.

Er kwam zowaar een kort verhaal om de hoek kijken over een vrouw die haar intrek neemt in de lift van een bibliotheek. Voor mij was het een totale verrassing omdat ik al weken niet echt schrijf.

Ik zei tegen E: 'Jij bent gewoon mijn muze.'

Waarop E losjes zei: 'Ik denk het, ja. Ik verschijn op de meest belangrijke momenten in jouw leven.'

Aan het einde van de werkdag probeerde ik haar te paaien voor nog zo'n kantoordag. Maar ze was onvermurwbaar. 

'Nee, nu kun je het. Nu heb je mij niet meer nodig.'

Ik vind het hard. Zeker voor een muze.

Zondag

Vermomd

Ik heb W al veel te lang niet gezien. Daar klaag ik telefonisch over. Hij schermt meteen met: 'Heb ik geen vrouw, heb ik toch nog een vriendin die zeurt.'

Dat argument doet me niets, ik zeg hem dan ook dat ik nu, na twee maanden verwaarloosd te zijn, echt wel mag klagen. En dan heeft hij nog geluk. Twee maanden niet zeuren is voor een vrouw echt heel lang.

W: 'Jij bent een soort kerel in vrouwvorm. Volgens mij klikt het daarom zo goed.'

Niet-noodzakelijk denken

I heeft zich de afgelopen maanden met A in Frankrijk verschanst, om binnenkort definitief de overstap te maken. Zij houdt ook een blog bij. I analyseert de verschillen.

Het valt haar op dat ik altijd gedachten heb. Filosofisch ook wel. Heeft zij naar eigen zeggen niet. Bij mij gaat het weliswaar ook over dingen die ik meemaak, maar ik denk er van alles bij. Dat vindt ze bewonderenswaardig.

Ik probeer me dat voor te stellen. Een actiegericht leven. Dat de ene handeling uit de ander voortvloeit zonder interventie van niet-noodzakelijke gedachten. 

Ik zou echt meer mensen om me heen moeten verzamelen als I omdat ik dan daadwerkelijk kan ondervinden dat niet iedereen elk beeld, elke opmerking, elke blik, intonatie, elk geschuifel interpreteert. En dat het mogelijk is dat een gedachte niet onmiddellijk aan een associatie blijft hangen. Wat een verademing.
 
I gaat verder.
'Af en toe denk ik ook wel wat, nou ja, dat worden dan op z'n hoogst twee zinnen...'

Weten te vieren

Het was een mooie dag.
Met K het leven doornemen op een zonovergoten terras, dat is altijd goed. Al is het maar omdat we van dezelfde dingen last hebben en hij heel nuchter constateert dat het dan wel goed is om naar elkaar te kijken en daar onze lering uit te trekken.
Laat ik zeggen dat Einstein, die met zijn: steeds hetzelfde doen en een ander resultaat verwachten is de definitie van krankzinnigheid, ons aardig in de goede richting duwde.
Dat was met de nodige koekjes.

's Avonds kwam M eten. Met hem had ik het voornamelijk over bevrijding. Alleen moet die op één vlak nog omgezet worden in daden. Dat vlak behelst vakantie. In mijn eentje ben ik daar niet goed in. Ik verzin altijd een excuus om niet te boeken omdat ik mij niet lang van te voren wil vastleggen, stel je voor dat er iets veel leukers hier in de buurt gebeurt, wat betekent dat ik eigenlijk te weinig van de wereld zie.

Van M moet ik een lijst maken met favoriete bestemmingen. En van dingen die ik per se wil dat er gebeuren tijdens. Dat soort zaken. Maar daar had ik meteen al antwoord op. 
Aan het einde van de avond zijn we eruit. Ik ga naar Australië. In december. Een maand. Daar word je als lonely voyager met open armen opgenomen in het geheel. Laat ik daar nou net zin in hebben. Terwijl het niet eens op mijn lijstje stond.

Filmen

De première van Tjiks en Tjappies was in Tuschinsky. De kinderen uit Oost kwamen aan in de limousine.

Tussen al het zwarte en bruine gekrioel herkende ik mijn pupil niet meteen.
Ja, ik weet het, ik schaam me er natuurlijk ook voor, maar als verzachtende omstandigheid kan ik aanvoeren dat ze sinds vorige zomer minimaal 50 centimeter was gegroeid en haar haar totaal anders droeg, gecombineerd met een jurk waar ik nog niet eens aan toe ben.
Dus.
Ik gaf haar de felgekleurde houten tulpen (die horen op de rode loper, zei ik nog) te laat - zij had haar interview voor de camera al gegeven - maar zij vond het gelukkig allemaal prachtig.

De film is onvoorstelbaar goed geworden. Echt, ongelofelijk, wat een handjevol goede wil van ik weet niet hoeveel vrijwilligers niet voor prachtige dingen kan zorgen.

Tweede

Het schrijven van dat vrolijke boek vlot niet erg.

Sunday in the village

De perfecte naam vind ik dat, omdat het onmiddellijk een gevoel van saamhorigheid oproept dat met een heel select gezelschap, de echte incrowd van Amsterdam, wordt gedeeld. Daar moet je zijn. Niet doorvertellen.

Diverse dichters en goede schrijvers traden op, waaronder Marian Boyer met Een geslaagd leven en singer/songwriter Southern Compass (kon geen link vinden) die binnen dit jaar totaal gaat doorbreken en dan is Nederland hem weer kwijt. Wacht maar even af. 

Ik zat rustig in een hoekje, toen een vrouw mij herkende van de keer dat ik hier voorgelezen had. Ze had mijn boek gelezen. Ze vond het beklemmend. Heel erg beklemmend. Dat vond ik dan weer gunstig, maar dat was aan haar gezicht te zien blijkbaar toch niet zo prettig. Hand om haar keel en maar naar lucht happen. Dat boek was in haar systeem gaan zitten en ze vroeg zich van alles af over de schrijfster. Maar ja, die had tijdens het voorlezen beloofd dat het tweede boek vrolijker zou worden. Of ik daar dan nu wel mee bezig was. Met een vrolijk boek.

Toen ik wegging stond ze op het stoepje te roken en riep me na: 'Ben je nou al begonnen met dat vrolijke boek? Nee? Hup, naar huis en typen jij.'

Zondag

Nee

Ik zie alleen maar de promo van Collegetour. Bertolucci die zegt dat hij spijt heeft van het feit dat hij aan de actrice van Last tango in Paris niet had verteld wat er in de scène zou gebeuren.
Ik moet bijna kotsen. En doe mijn tv uit.

Er flitsen allerlei gedachten door mijn hoofd. De hardheid van mensen. Het is dus in feite een groepsverkrachting geweest. Hoe heeft zij in godsnaam na die scène nog door kunnen spelen. En mijn oordeel naar aanleiding van die ene promo: ik geloof er dus helemaal niets van. Van hem en zijn zogenaamde spijt. Maar meteen komt daarachteraan de gedachte rollen dat ik dat moet kunnen staven en dus naar het programma moet kijken, en dan weet ik natuurlijk nog niets. En ook een verbeten: ik ga het niet doen. Ik ga niet kijken.

Ik geloof dat ik de tv voorlopig maar helemaal uit laat. Ik heb niet kunnen slapen van het beeld van de man die zijn hoofd op de schouder van zijn beul legt vlak voor het moment dat hij wordt opgehangen.
Ik kan daar niet bij. Ik word daar zo onvoorstelbaar beroerd van. Wat is een mens. Dat is dan de enige vraag die nog rest. En ook daar kan ik geen antwoord op geven.
En natuurlijk komt dan weer dat godvergeten irritante stemmetje dat zegt dat het ook allemaal in mij zit. Natuurlijk. Wacht maar af.

Stilte

A komt eten. Op weg naar de AH hoor ik opeens, 'Hé, Ligthart!'
Dat is A die al de hele dag de weg kwijt is en te vroeg richting boot is komen fietsen. Dus moet hij mee naar de supermarkt.

Bij de biersectie wordt hij driftig. Hij krijgt het flesje niet uit het karton.
'Waarom zitten alle dingen altijd weer in andere dingen?!'

Een kenmerk van echt goede vragen is dat je er geen goed antwoord op hebt. 

Rol

Ik organiseerde een etentje waarbij we als onderdeel van de avond een toneelstuk van mij lazen zodat ik naar aanleiding daarvan weer kon gaan sleutelen. Ik had mijn lezers zorgvuldig gekozen. Allemaal mensen die iets met tv of journalistiek te maken hadden. Weldenkende mensen, zeg maar.

Ik liet mijn gasten zelf blind hun rol kiezen, zodat ik nergens van beschuldigd kon worden gezien hun dagelijkse persoonlijkheden.
H, normaal gesproken regisseur, riep vrijwel onmiddellijk na de laatste claus:
'Nou heb ik al een hekel aan toneel, maar nu helemaal!'

Ik hou van dat soort zogenaamde ongepastheid, schonk de wijn nog eens in, en was tevreden. Vooral omdat hij er in één adem achteraan zei dat hij het een geniale tekst vond.
En die geniale tekst nam hij aan het einde van de avond ook nog es mee.