Conjunctuur

W belt om aan te bieden volgende week voor me te koken.
'O, graag, maar woensdag is mijn dipdag, dus bereid je voor.'
'Ik maak gewoon dipsaus.'

We liggen allebei in een dipdeuk.

Lach eens naar het vogeltje

Vraag ik me opeens af of ik mijn profielfoto moet wijzigen.

Dieptepunt

Ik ging nog even de laatste boodschappen doen voor de nieuwe huurder zou komen. Omdat de vuilophaal pas de volgende dag zou zijn, gooide ik wat afval in de kleine prullenbak op de hoek van de gracht, deed mijn boodschappen en kon mijn boot niet meer in; sleutels onvindbaar.
Het enige wat ik kon bedenken is dat ik ze per ongeluk had weggegooid.

Dus stond ik op deze zonnige ochtend in een prullenbak te graaien. Zonder routine en met een vies gezicht, gespitste vingers om zo min mogelijk smerigheid aan mijn handen te krijgen. Ik haalde mijn rotzooi er weer uit. Geen sleutels. Ik groef dieper. Mensen kwamen langs. Keken.

Ik viste een patatbakje met mayonaise op. Ik dacht: je moet niet alles een keer willen meemaken in je leven. Er volgde een zak met ondefinieerbare smerigheid. Toen stopte er een auto naast de prullenbak. Een nette mevrouw, klaar om naar haar werk te gaan, schakelde haar motor uit en bekeek het tafereel. Ik vroeg me af of ze kon zien dat ik geen dakloze was, maar draaide toch mijn rug nog wat meer naar haar toe.

Omdat ik ondanks de bereikte diepte nog steeds niets gevonden had, keek ik voor de onnodige zekerheid nog een keer in mijn tas. Daar waren mijn sleutels.

Dienstbaar

Ik had de route opgeschreven, maar miste blijkbaar een afslag. Geen nood, mijn mobiele heeft een routeplanner die tegen me spreekt. Een man die onder alle omstandigheden rustig blijft.
Zijn enige nadeel is dat hij bij de aanvang van een route zegt dat ik in een van de windrichtingen moet rijden, en als de zon niet schijnt vind ik dat een ingewikkelde kwestie. Dan fiets ik in het wilde weg ergens heen, het speldenknopje en t bolletje op het scherm nauwlettend in de gaten houdend om te zien of ik ze synchroon kan krijgen.

Het lukte, en ik volgde de man in blind vertrouwen. Maar ik had natuurlijk achterdochtiger moeten zijn. Het begon al met het feit dat hij de Sam van Houtstraat helemaal niet kende.
Er klopte geen zak van.

Er stonden drie aantrekkelijke agenten op mountainbikes waakzaam en dienstbaar te zijn. Behalve dat wisten ze ook nog eens waar die straat was. Een teringeind weg.
Ik kon het niet laten en vertelde dat ik ooit ook een stamnummer had (code voor bij de politie gewerkt te hebben). Dat schepte een band. Een dienstbare of waakzame, dat wist ik even niet.

Toen ik wegging vroeg ik liefjes of ik aan de verkeerde kant van de weg mocht rijden.
Het mocht.
Als ik voorzichtig deed.
Ik deed voorzichtig. 

Doorspoelen - fast forward

Ik was onder de douche gaan staan omdat ik dacht: get it over with. Dus stond ik de haren uit mijn kop te wassen.

Ik stond er gespannen bij. Tot ik dacht: hoe kan ik dit leuk voor mezelf maken?
Daar moest ik al om lachen. De moffenhoer die denkt: ach, we zijn nou toch bezig, laat ik hier dan ook maar een feestje van maken. Het wegwassen van de rattenkop werd er onmiddellijk sensueel van. Ik begon te zingen. Bye bye, baby, bye bye.
De plukken spoelden over mijn schouders en bleven in mijn navel hangen. Maar het was anders. 

Toen moest ik de spiegel nog trotseren. Ook al was ik voorbereid, ik schrok. Maar dat was maar even. De hindernis was genomen. En 't moffenhoertje tevreden. 

Haar

Het lijkt wel herfst.

Zondag

Meningen

Mijn achternichtje staat midden in de tuin en heeft een lange rok aan. Haar moeder staat er naast. De rok is het onderwerp.
Mijn nicht wil weten wat ik van de rok vind. 
Ik vind hem leuk. Hij staat haar goed.
'Vind je hem niet melodramatisch?'
Daar moet ik even over nadenken. Nu ze het zo zegt, denk ik: ja, die rok neigt naar het melodramatische. En dat maakt hem meteen nog sympathieker.
Dat meld ik. Haar moeder is het heel erg oneens met mij.  

Mijn nichtje blijkt waarde te hechten aan mijn mening omdat ik haar toen ze klein was een werkbaar advies heb gegeven om stiekem in bed te kunnen lezen zonder gesnapt te worden door haar ouders. Een opgerolde handdoek voor de deur. 

Heel terecht dus dat ze naar mij luistert. 

Leden

Of ik mee wilde varen met de Renderboat. Dat wilde ik. We verzamelden bij het Amrath en wachtten op de rest van de passagiers.

Een vrouw vroeg aan P wie er allemaal nog moesten komen.
'Nog zeven mannen.'
De vrouw zat meteen rechtop.
'Maar die zijn allemaal van het orkest,' zei P snel. 
Ze zakte moedeloos weer onderuit. 

Gift

J (1) mailt om te horen of ik de tweede ronde chemo (in het ziekenhuis noemden ze het de tweede gift) goed heb doorstaan. Ze vraagt zich en passant even af hoe ze daar in godsnaam op gekomen zijn, maar concludeert dan: ‘Je kunt nu ieder geval zonder te pochen zeggen dat je een ‘gifted’ mens bent. Want feiten zijn feiten. Dat dan wel weer.'

Ik stuurde haar ook een foto van de rattenkop, en refereerde kort aan het blauwe oog op de foto. J: 'De combinatie kaakchirurg en blauw oog prikkelt overigens mijn nieuwsgierigheid, maar dat terzijde. Het verhaal daarachter hoor ik vast nog wel een keer.'

Toen ik dat zo geschreven zag staan, raakte ik zelf ook wel enthousiast, moet ik zeggen. Maar ik zal me inhouden en het verhaal vertellen zoals het gegaan is. Het was in ieder geval een prachtige, hele grote, imposante, donkere man, van wie ik continu op prettige wijze op mijn kop kreeg. 
Maar dat gegeven vraagt natuurlijk om een onverwacht einde.  

Highlights

Het resultaat van één week rattenkop.

De bezorger:
'Ik kom een pakketje afleveren voor Caroline.'
'Ja.'
'Nee, ik ken haar.'

S, die ik een foto appte en wie ik schreef: 'Als ik nu geen tuinstoelen achter me aankrijg, dan weet ik het niet meer.' (Tuinstoelen/Tuinbroeken. Spellcheck)
S bleef maar roepen: 'Ik schrok me rot.'

Voor de boekwinkel. De boekhandelaar staat zijn ramen te bekijken die door een dakloze gewassen worden. Hij kijkt even opzij, 'Goedemiddag,' en richt zich weer op zijn raam om dan zijn hoofd razendsnel weer naar mij toe te draaien: 'Jezus!'

Op het volkstuincomplex zag ik een smeulende blik van een megapot vurig oplichten.
T vond me androgyn. En na een uur moest hij nog steeds aan mij wennen.
Bee vond me Annie Lennox.
B: 'Dit staat je echt niet!'
En op een huwelijk vond een onbekende man, zonder te weten wat er aan de hand is, dat ik op Theo Maassen leek. En daar zei hij fijntjes bij dat hij vast niet de eerste was die dat zei.
Wat klopte.

In de AH blijk ik toch nog sjans te hebben. En op het huwelijk keek niemand vreemd van mij op. Daar waren zelfs drie vrouwen die uit vrije wil met precies hetzelfde kapsel rondliepen.

Eigenlijk vind ik het best goed staan, al vraag ik me wel steeds af wie die vrouw in de spiegel is.

Zondag

Wijze van reizen

De conducteur komt aanlopen en zegt hardop tegen zichzelf:
'Even kijken of ze hier allemaal goed rechtop zitten.'
En als hij langs mij loopt zegt hij:
'Dat ziet er goed uit.'
Zodat ik gerustgesteld verder kan reizen.

Al bleek ik zo tevreden met mezelf, dat ik niet oplette en op een totaal vekeerd station uitkwam. Is me in geen tijden overkomen.
Wat een complimentje al niet kan doen.

Mooie rit

Toen we na het concert terugliepen naar de ingang van het park, wilde K per se dat B bij hem voorop het rekje op de fiets ging zitten. B zag daar geen heil in, ik denk dat hij K nog ietwat te dronken vond overkomen, waarop ik mijn fiets aan B gaf en bij K voorop plaatsnam.

K spoot er vandoor, tevreden dat ik het met hem aandurfde. Maar hij wilde niet dat ik rustig en bejaard zat, iets wat ik eigenlijk voor ogen had. Hij gaf me opdrachten.

Ik mocht niet met mijn rug tegen het rek leunen.
'Los!' schreeuwde hij.
Ik ging rechtop zitten.
'Titanic!'
Ik spreidde mijn armen en hij versnelde nog meer. Het voelde super. Vooral de wind die om mijn rattenkop waaide was goed. Totdat K niet afremde voor een vluchtheuvel en ik omhoog stuiterde. Toen werd het minder.
En nog minder werd het toen hij me bijna de bosjes inreed, een scherpe bocht maakte waardoor ik kantelde en hij vlak voor een prullenbak tot stilstand kwam.

Maar toch.

Applaus

We zaten tussen eindeloos veel mensen, midden op het veld te wachten tot de Reisopera zou beginnen, toen K met zijn fiets door al die bezoekers reed, zijn stuur steeds omgooiend om picknickende mensen te ontwijken. Hij had er de vaart in.

K wist niet waar we zaten, maar reed loodrecht op ons af, schreeuwend van plezier toen hij ontdekte dat hij ons recht in de armen reed. 
Ik had hem nog nooit zo aangeschoten gezien.
Hij tilde me op alsof ik niks weeg, wat natuurlijk zo is, sloeg R op zijn schouders, wilde van het meisje dat achter ons zat weten of ze wilde zoenen - wilde ze niet, stelde zich voor aan B, en basde dat hij ons een aantal confessies zou doen.

Ik zei voorzichtig dat hij beter eerst even zijn fiets uit het veld kon rijden.
Dat vond hij een idee!
Hij slingerde door de bezoekers, recht op het gigantische scherm af. Eronder was een doek gespannen. Ik was er zeker van dat hij er met een luide knal doorheen zou fietsen, maar hij stond op het allerlaatste moment vol op de rem, sloot zijn tocht met een scherpe boog af en ging toen voor het scherm staan met zijn armen in de lucht geheven.
Het was bijna het mooiste van de avond.

Geluk

Op het Waterlooplein kocht ik een stapel hippe mutsjes in het kader van de kaalheidcamouflage. Toen ik afrekende vroeg L de man of de mutsjes ook geluk brachten. De verkoper was er zeker van omdat ze uit Peru kwamen.
L zei: 'Mooi, want dat heeft ze nodig.'

De man keek vragend naar mij, ik moest het blijkbaar even bevestigen, wat ik deed, terwijl ik vind dat ik het al heb. Hij knikte stil, pakte een Boeddha, stopte hem in een cadeauzakje en drukte het in mijn hand.
'U bent een schat,' zei ik.
'U ook,' zei hij. 

Daar was het weer. En weer meer. Nog meer.  

Remedie

J zei tegen mij dat hij nooit ziek was. Dat hij er niet het type voor was.
Ik ga toch eens heel hard nadenken over het type dat ik ben en hoe ik dat eens adequaat, zonder al te veel karakterverlies, kan gaan omscholen.

Hulpvraag

De wachttijd in het ziekenhuis liep behoorlijk op. Van R ontving ik een gesproken app. Toen hij eenmaal doorhad dat zijn stem luid en duidelijk te horen was, stuurde hij een verificatie-app. 
'Dus dit, wat ik nu zeg, klinkt hardop in de wachtruimte.'
Wat ik bevestigde.
Prompt ontving ik er een waarop hij heel hard 'Help! Help!' riep.
Het klonk galmend.

Er was verplegend personeel aanwezig. De wachtkamer zat helemaal vol.
Niemand keek op.

Zondag

Een per dag

Vandaag redde ik een wesp uit mijn waterbak.
Voelt toch als een heldendaad.

Stoere beauty

Mijn nichtje (10) is altijd enorm in de weer met haar uiterlijk. Ik was op die leeftijd alleen maar bezig met boomhutten bouwen, maar haar wereld wordt bezien via snuisterijen, nagellak en nieuwe kleren.
Daarom vond ik het zinnig voor haar ontwikkeling als meisje om een boomhut met haar te bouwen. Dat verliep wonderwel, ze timmerde als de beste en vond het fantastisch, dus maak ik me niet meer ongerust.

Wat helemaal alle onrust weghaalde is dat vandaag bij de diploma-uitreiking van de zeilschool gezegd werd dat ze stoerder was dan alle jongens uit haar groep bij elkaar.
Dus niet stoerder dan één verdwaald watje, maar stoerder dan al die brallerige kereltjes samen.
Dat wordt een mooie combinatie. 

Met wie

Een veelgehoorde strategie om jezelf overeind te houden is het idee dat een ander het nog veel erger heeft dan jij. Uitzichtslozer, pijnlijker, afschuwelijker, eenzamer.

Maar er moet iemand zijn op deze wereld die het t allerergste heeft.
Met wie troost hij zich?

Zussenwens

Mijn nichtje (10) is haar vader aan het pushen een baby te maken. Het gesprek gaat over spiraaltjes. Mijn nichtje wil weten wat dat is.
'Het ziet er uit als een soort zendertje en het zorgt ervoor dat je niet zwanger raakt.'
'Kan je niet zorgen dat je even geen bereik hebt?'

Inrichting

Met W zit ik in de wachtkamer. We kijken uit op de enige plant die op de balie staat. De plant ziet er niet heel florissant uit. W voelt onmiddellijk met hem mee.

'Die heeft dus nooit het daglicht gezien.'
Ik mompel nog iets als 'In de kas,' maar W is al met zijn volgende empatische gedachte bezig.
'De taak in je eentje de boel gezellig te maken, geeft toch een enorme druk op je platte schoudertjes.'

De plant richtte zich een beetje op. Veel scheelde het niet.
Toch denk ik dat hij een erg goede maandag heeft gehad.

T/m 5 of nader order

Overtroffen

Toch besloten me niet te willen ergeren aan mijn eerste meubelstuk.

Voor de ingreep:

• met blanke plank
  
• 3m23: wankel
  

Na de ingreep:

• éénkleurigheid erin gebracht
• lengte teruggebracht tot 2m52
• fijne flanken, rondom

Nog in te grijpen: dikke beklede poten.
Te plannen: uitgebreide etentjes.
Conclusie: zonder nadenken wordt het ook allemaal heel erg goed.
Uiteindelijk. 

Franse slag

Ik was met de tafel bezig toen K de tuin op kwam. Hij zei het niet, maar aan alles was duidelijk dat hij een timmerende vrouw waardeert.
En passant liet hij me even zien hoe gereedschap gebruikt moet worden, ik luisterde zowaar en, wat nog mooier is, ik bracht zijn adviezen in praktijk.

Klussen confronteert je wel met je karakter. Ik bekende K dat ik altijd begin zonder echt goed na te denken, doe wat, vind dan ook dat het lekker snel moet gaan, en als het dan niet meer te veranderen is, ga ik het erg zitten vinden dat ik niet netter heb gewerkt.

K: 'Ik doe precies het tegenovergestelde. Maar kan je vertellen dat het niet uitmaakt.'

Hij moest het twee keer herhalen voordat ik wilde aannemen dat het klopte wat ik hoorde. Zijn eindresultaat was ook ruk. En dat schept wel een band. 

En betrekkelijkheid.