Ik had de route opgeschreven, maar miste blijkbaar een afslag. Geen nood, mijn mobiele heeft een routeplanner die tegen me spreekt. Een man die onder alle omstandigheden rustig blijft.
Zijn enige nadeel is dat hij bij de aanvang van een route zegt dat ik in een van de windrichtingen moet rijden, en als de zon niet schijnt vind ik dat een ingewikkelde kwestie. Dan fiets ik in het wilde weg ergens heen, het speldenknopje en t bolletje op het scherm nauwlettend in de gaten houdend om te zien of ik ze synchroon kan krijgen.
Het lukte, en ik volgde de man in blind vertrouwen. Maar ik had natuurlijk achterdochtiger moeten zijn. Het begon al met het feit dat hij de Sam van Houtstraat helemaal niet kende.
Er klopte geen zak van.
Er stonden drie aantrekkelijke agenten op mountainbikes waakzaam en dienstbaar te zijn. Behalve dat wisten ze ook nog eens waar die straat was. Een teringeind weg.
Ik kon het niet laten en vertelde dat ik ooit ook een stamnummer had (code voor bij de politie gewerkt te hebben). Dat schepte een band. Een dienstbare of waakzame, dat wist ik even niet.
Toen ik wegging vroeg ik liefjes of ik aan de verkeerde kant van de weg mocht rijden.
Het mocht.
Als ik voorzichtig deed.
Ik deed voorzichtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten