Applaus

We zaten tussen eindeloos veel mensen, midden op het veld te wachten tot de Reisopera zou beginnen, toen K met zijn fiets door al die bezoekers reed, zijn stuur steeds omgooiend om picknickende mensen te ontwijken. Hij had er de vaart in.

K wist niet waar we zaten, maar reed loodrecht op ons af, schreeuwend van plezier toen hij ontdekte dat hij ons recht in de armen reed. 
Ik had hem nog nooit zo aangeschoten gezien.
Hij tilde me op alsof ik niks weeg, wat natuurlijk zo is, sloeg R op zijn schouders, wilde van het meisje dat achter ons zat weten of ze wilde zoenen - wilde ze niet, stelde zich voor aan B, en basde dat hij ons een aantal confessies zou doen.

Ik zei voorzichtig dat hij beter eerst even zijn fiets uit het veld kon rijden.
Dat vond hij een idee!
Hij slingerde door de bezoekers, recht op het gigantische scherm af. Eronder was een doek gespannen. Ik was er zeker van dat hij er met een luide knal doorheen zou fietsen, maar hij stond op het allerlaatste moment vol op de rem, sloot zijn tocht met een scherpe boog af en ging toen voor het scherm staan met zijn armen in de lucht geheven.
Het was bijna het mooiste van de avond.