Begraven

Het regende. We waren met zoveel gekomen dat we niet in de rouwzaal pasten. Een heel groot deel van de mensen moest in een aangrenzende kamer de dienst op een videoscherm bekijken. Dat was onwerkelijk.

Waarom maken ze die rouwzalen zo klein? Welke pessimist heeft dat gedaan? Was hij zo'n eenzame ziel dat hij zich er geen voorstelling van kon maken dat er mensen zijn, zoals Barbara, die voor zoveel mensen zoveel betekende, dat plek voor tweehonderd te weinig is.

Het videoscherm liet afwisselend beelden zien van de sprekers en de witte kist. Het was verschrikkelijk om er niet bij te zijn. Alsof er al een laag tussen geschoven was.

Ik staarde naar het scherm en besefte heel goed dat ik daar had kunnen liggen. En dat Barbara dan op mijn plek had gestaan, denkend dat het een kwestie van geluk is: zij wel en ik niet.
Dan was zij het geweest die naar de witte kist was gelopen en even haar hand naast mijn foto had gelegd en beloofd had dat zij alle kansen, alle geluk zou aangrijpen, alsof ze dat mooie - het leven - dan toch nog een beetje met mij zou kunnen delen. Om het een heel klein beetje te rechtvaardigen dat zij wel gewoon doorleefde.