Gisteren bracht ik voor het eerst vrijwillig en met veel plezier een bezoek aan een medicus.
Toen ik in november begon met trainen voor Santiago kreeg ik al snel zo'n enorme last van mijn knieën dat ik moest stoppen met lopen.
Ik had in mijn hoofd dat na een openhartoperatie en borstkanker zoiets banaals als last van mijn knieën me niet zouden tegenhouden. Dat hield ik mezelf met veel bravoure voor, maar intussen was ik ongerust dat ik misschien iets onherstelbaar zou beschadigen.
De orthopeed maakte foto's, voelde hier en daar en verwees me naar de fysio. Die moest mijn bovenbenen loshakken, de spieren en pezen waren totaal verkrampt en dat leverde die pijn op.
Dit was een totaal nieuwe diagnose. Twintig jaar geleden beweerden twee andere orthopedisch chirurgen dat ik te weinig kraakbeen had en dat het nooit wat zou worden met die knieën van mij. Heb ik dus jaren vakanties met rugzak niet geboekt, sommige sporten niet uitgevoerd.
De orthopeed zei ook nog losjes dat ik na mijn tocht even moest komen vertellen hoe het gegaan was.
Na anderhalve maand hakken (au) vertrok ik naar Santiago. Ik liep met 14 kg berg op, berg af, acht uur per dag, soms meer, allemaal zonder pijn. In totaal 780 kilometer.
Gisteren ging ik naar hem toe. We hadden het over het verschil tussen de oude generatie en de zijne. Minder arrogant, hij is bereid te luisteren en samen te werken met de fysiotherapeut. Het over en weer leren van elkaar. Niet meteen het mes pakken. Zo'n instelling.
Ik zag aan hem dat hij trots was met dit resultaat. En terecht. Van weeromstuit werd ik het plotseling ook.
Toen ik in november begon met trainen voor Santiago kreeg ik al snel zo'n enorme last van mijn knieën dat ik moest stoppen met lopen.
Ik had in mijn hoofd dat na een openhartoperatie en borstkanker zoiets banaals als last van mijn knieën me niet zouden tegenhouden. Dat hield ik mezelf met veel bravoure voor, maar intussen was ik ongerust dat ik misschien iets onherstelbaar zou beschadigen.
De orthopeed maakte foto's, voelde hier en daar en verwees me naar de fysio. Die moest mijn bovenbenen loshakken, de spieren en pezen waren totaal verkrampt en dat leverde die pijn op.
Dit was een totaal nieuwe diagnose. Twintig jaar geleden beweerden twee andere orthopedisch chirurgen dat ik te weinig kraakbeen had en dat het nooit wat zou worden met die knieën van mij. Heb ik dus jaren vakanties met rugzak niet geboekt, sommige sporten niet uitgevoerd.
De orthopeed zei ook nog losjes dat ik na mijn tocht even moest komen vertellen hoe het gegaan was.
Na anderhalve maand hakken (au) vertrok ik naar Santiago. Ik liep met 14 kg berg op, berg af, acht uur per dag, soms meer, allemaal zonder pijn. In totaal 780 kilometer.
Gisteren ging ik naar hem toe. We hadden het over het verschil tussen de oude generatie en de zijne. Minder arrogant, hij is bereid te luisteren en samen te werken met de fysiotherapeut. Het over en weer leren van elkaar. Niet meteen het mes pakken. Zo'n instelling.
Ik zag aan hem dat hij trots was met dit resultaat. En terecht. Van weeromstuit werd ik het plotseling ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten