Op weg naar de datsja stuitte ik op twee meisjes van ongeveer 11 jaar naast het fietspad. De een huilend. Ik fietste langs, besefte toen pas dat er gehuild werd en draaide weer om.
Het ene meisje was van het fietspad geraakt. Er was iets onduidelijks met haar voet gebeurd, en aan het huilen te horen was het heel erg.
Ik wist eigenlijk niet zo snel wat ik moest doen. Dus staarden we met z'n drieën naar haar voet, waar werkelijk niets aan te zien was.
Terwijl wij zo gebogen stonden, vroeg ik me af wat de volgende stap kon zijn. Ik vond haar te oud voor zoentje-erop-over. Die voet misschien van dichterbij bekijken? Ja, en dan? Dan sta ik opeens met een voet in mijn handen. Dat schept toch verwachtingen. Iets oplossingsgericht.
Kortom: ik deed helemaal niets.
Toen kwam de moeder aangehold, ze pakte even mijn bovenarm vast en zei alleen maar: 'O, wat lief,' voordat ze verdween in de aandacht voor haar dochter.
Mooi vond ik dat.
Toch vraag ik me nu even af of ik dit nou wel of niet kan afboeken als een goede daad.
1 opmerking:
Ja, ja!
Een reactie posten