Ik bel W om te klagen over mijn stemming. Ik wil graag dramatisch gaan zitten huilen, liefst met van die lange gierende uithalen, maar krijg het niet voor elkaar. Dat vind ik irritant.
Terwijl ik daar gisteren helemaal geen behoefte aan had, was ik plotseling aan het snikken geslagen bij beelden van Arie Boomsma.
Dan weet je het wel.
A-rie Booms-ma.
Voor W zet ik even op een rij wat er allemaal aan schort en eindig met:
'Ach, het gaat dus best goed...'
Ik trapte er bijna in.
'Nee, wat een gelul, het gaat helemaal niet goed. Het gaat gewoon kut.'
W heeft goed opgelet.
'Binnen het kut gaan, gaat het best goed. Je gaat er best lekker mee om.'
Daar worden we allebei weer erg vrolijk van.
En dan te bedenken dat W Arie B dus gewoon kent.
Niet dat dat uitmaakt, of ergens op slaat. Maar toch...
A-rie Booms-ma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten